indeks osób (R)

kompozytor i dyrygent; ur. 3 października 1881, Lublin; zm. 13 marca 1954, Dubrownik. Od 7-ego roku życia próbował komponować. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie kompozycję u Zygmunta Noskowskiego i Romana Statkowskiego oraz dyrygenturę pod kierunkiem Emila Młynarskiego, uzyskując dyplom w 1906. Jeszcze w czasie studiów był drugim dyrygentem Towarzystwa Śpiewaczego „Echo”. W latach 1906-07 kontynuował naukę u Arthura Nikischa (dyrygentura) i Hugo Riemanna (harmonia i kontrapunkt) w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Lipsku. Muzyczne wykształcenie pogłębiał również w latach 1907-08 w Monachium, w latach 1908-09 w Rzymie, od 1911 do 1912 w Paryżu. W swoich zainteresowaniach nie ograniczał się tylko do muzyki – równocześnie zgłębiał takie dziedziny, jak biologia, psychologia doświadczalna, filozofia hinduska, okultystyka oraz plastyka.

W latach 1909-11 prowadził w Wilnie szkołę muzyczną dla organistów oraz założył pierwszą orkiestrę symfoniczną. W latach 1912-14 był kierownikiem muzycznym i dyrygentem orkiestry Teatru Nowoczesnego w Warszawie. W czasie I wojny światowej przebywał we Francji – w Paryżu i Villefranche sur Mer, gdzie poświęcał się kompozycji i dyrygował zorganizowanym przez siebie chórem, następnie zaś w Brukseli, gdzie również prowadził działalność koncertową. W 1919 napisał swój manifest artystyczny – Muzyka przyszłości. Przyczynki i szkice estetyczne (Lublin 1922). Od 1921 mieszkał w Warszawie. Tu w latach 1922-26 pracował jako kierownik muzyczny i dyrygent orkiestry w jednym z teatrów, pisał dzieła literackie, dokonywał przekładów oraz tworzył ilustracje muzyczne do sztuk wystawianych m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Małym, Teatrze Rozmaitości i Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego.
W grudniu 1926 Ludomir Michał Rogowski przeniósł się na stałe do Dubrownika. Żyjąc na obczyźnie nadal interesował się życiem muzycznym w Polsce. Dwukrotnie – w 1935 i 1938 – przyjeżdżał do Warszawy na koncerty. W 1938 został laureatem Nagrody Państwowej za całokształt twórczości muzycznej. Po 1939 władze miejskie Dubrownika ofiarowały mu pokój w dawnym klasztorze św. Jakuba oraz przyznały rentę. Nadal komponował, pisał opowiadania fantastyczno-okultystyczne, wspomnienia i pamiętnik zatytułowany Mój klasztor.

kompozycje

literatura wybrana