- Muzyka polska XX wieku na skrzypce i fortepian Szymanowski Karol Sonata d-moll op. 9 Bacewicz Grażyna IV Sonata na skrzypce i fortepian Lutosławski Witold Partita na skrzypce i fortepian Wyk.: Patrycja Piekutowska - skrzypce, Beata Bilińska - fortepian * DUX 2006 - DUX 0544, DDD 50'47" |
|
Niniejsza płyta jest drugą w dorobku duetu dwu młodych artystek – skrzypaczki Patrycji Piekutowskiej i pianistki Beaty Bilińskiej (pierwsza, z 2004 roku, zawierająca utwory na skrzypce i fortepian Krzysztofa Pendereckiego, otrzymała prestiżową nagrodę fonograficzną „Pizzicato Supersonic Award” w Luksemburgu). Tym razem z obszernego repertuaru współczesnej kameralistyki polskiej artystki wybrały trzy sztandarowe kompozycje najwybitniejszych twórców XX wieku. Mimo, iż Sonatę d-moll op. 9 Karol Szymanowski skomponował jeszcze w okresie studiów, cechuje ją pomysłowość w zakresie melodyki, doskonałe wyczucie możliwości technicznych i brzmieniowych instrumentów oraz emocjonalność typowa dla utworów nawiązujących do stylistyki neoromantycznej. Warto podkreślić, że pierwszymi wykonawcami dzieła byli artyści światowej miary - Paweł Kochański i Artur Rubinstein (3 kwietnia 1909 roku w Warszawie). Z kolei Grażyna Bacewicz napisała IV Sonatę skrzypcową w 1949 roku, będąc już dojrzałą kompozytorką, wykładowczynią łódzkiego Konserwatorium, mającą w swoim dorobku nie tylko trzy wcześniejsze sonaty na skrzypce i fortepian, ale także trzy koncerty skrzypcowe, pierwszą Sonatę na skrzypce solo, Kaprys na skrzypce i fortepian, a także słynny Koncert na orkiestrę smyczkową. Neoklasyczna, mistrzowska pod każdym względem – formalnym, technicznym i wyrazowym IV Sonata, dedykowana bratu – Kiejstutowi Bacewiczowi, uznawana jest za jedno z najwybitniejszych dzieł w całej literaturze skrzypcowej. Już w 1951 roku utwór otrzymał I nagrodę na Festiwalu Muzyki Polskiej w Warszawie. Płytę zamyka Partita na skrzypce i fortepian Witolda Lutosławskiego, napisana w 1984 roku na zamówienie orkiestry kameralnej z St. Paul w stanie Minnesota. Kompozytor zawarł w niej charakterystyczny dla swojej twórczości tamtego okresu własny pomysł formy łańcuchowej. Pod względem brzmieniowym utwór wyróżnia przewaga motoryki oraz liczne kontrasty wyrazowe – ogniwa mocne, ekspresyjne sąsiadują ze spokojnymi, lirycznymi. |
|