Henryk Opieński - Berceuse op. 1 na skrzypce i fortepian Krakowiak op. 7 na skrzypce i fortepian Pieśń majowa Kwiecień op. 3 Łzy op. 5 Gdy rozstania przyszła pora op. 8 no. 1 Pieśń jesienna op. 8 no. 2 Ukojenie op. 8 no. 3 Tęsknota op. 8 no. 5 Bielą się pola op. 8 no. 6 Na tej ziemi op. 9 no. 1 Triolet op. 9 no. 3 Czasem, Preludia op. 13 (cykl pieśni) Thème varié op. 11 na fortepian Wyk.: Maria Pawlaczyk - sopran, Weronika Firlej-Kubasik - fortepian, Anna Organiszczak - fortepian, Mariusz Derewecki - skrzypce * Acte Préalable 2004 - AP0075, DDD 63'56" |
|
Niniejsza płyta poświęcona została twórczości polskiego muzykologa i publicysty, a także kompozytora, dyrygenta i pedagoga żyjącego na przełomie XIX i XX wieku – Henryka Opieńskiego (1870-1942). Pochodził z Krakowa, gdzie spędził też młodość i gdzie studiował kompozycję u Władysława Żeleńskiego. Następnie odbył kilka podróży do Paryża i Berlina w celu poszerzenia swojej wiedzy z tego zakresu (m.in. pod kierunkiem Ignacego Jana Paderewskiego i Vincenta d’Indy). Po pobycie w Lipsku, gdzie studiował muzykologię u samego Hugona Riemanna, zamieszkał na kilka lat w Warszawie, poświęcając się działalności publicystycznej (m.in. założył i redagował pierwsze polskie czasopismo muzykologiczne – „Kwartalnik Muzyczny”). Czas I wojny światowej spędził w Szwajcarii, a po wyzwoleniu osiedlił się w Poznaniu i z miastem tym związany był aż do śmierci. Poznański okres w życiu Opieńskiego wypełniła głównie działalność pedagogiczna – był twórcą i pierwszym rektorem Akademii Muzycznej w Poznaniu, uczelni, z którą związani są artyści prezentujący na niniejszej płycie utwory kompozytora – trzy kameralne oraz komplet 18 pieśni. Oprócz nich muzykolog-kompozytor pozostawił dorobek obejmujący także dwie opery, trzy poematy symfoniczne, utwory chóralne i kantatę. Wybrane kompozycje pochodzą z różnych lat twórczości Opieńskiego, stanowiąc w ten sposób dobre wprowadzenie do zapoznania się z jego stylem kompozytorskim. We wcześniejszych utworach odnajdujemy cechy typowe jeszcze dla muzyki końca XIX wieku, z dominującym wśród polskich artystów nurtem narodowościowym – stąd liczne odwołania do rodzimego folkloru, a także czerpanie tekstów pieśni z poezji naszych czołowych poetów – Adama Mickiewicza, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Adama Asnyka. Późniejsze kompozycje czerpią inspiracje z szerszego kręgu – przede wszystkim francuskiego impresjonizmu w połączeniu z poezją Paula Verlaine’a. |
|