30 sierpnia 2019 roku zmarł Jan Kuma (1922–2019) – wybitny reżyser teatralny i telewizyjny, muzyk, filozof i pisarz; żołnierz AK, uczestnik Powstania Warszawskiego; mąż poetki Joanny Kulmowej, współzałożyciel Warszawskiej Opery Kameralnej.
W opinii Jana Kulmy, bycie człowiekiem teatru, aktorem, to nierozłączne stosowanie masek zarówno w samym tetrze jak i w życiu, to rodzaj egzystencji projektującej wieloosobowość, warunek twórczego i moralnego życia.
Jan Kulma w czasie Powstania Warszawskiego należał do plutonu 125 drugiej kompanii kapitana Tadeusza Bartoszka ps. „Cegielski”. Brał udział w walkach o Ogród Botaniczny, gmach gestapo w al. Szucha. Po wojnie studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W Krakowie związał się ze środowiskami akademików – aktorów i plastyków. Pełnił funkcję kierownika artystycznego w krajowej Dyrekcji Teatrów Lalkowych (w Zarządzie Teatrów, Oper i Filharmonii). W swoim domu w Strumianach gościł wraz żoną wielu przedstawicieli artystycznego środowiska, a w czasie stanu wojennego Kulmowie dali schronienie „ekipie remontowej” – grupie ukrywających się opozycjonistów. Jan Kulma współpracował z przywódcami Solidarności (ze Szczecina i innych miast). Zarabiał na utrzymanie w kościołach, jako organista, dyrygent chóru dziecięcego oraz kierownik zespołu wokalno-teatralnego, który regularnie występował w kościołach również w Watykanie, na zaproszenie Jana Pawła II.
Przemiany po 1989 roku sprawiły, że małżeństwo przeniosło się do Warszawy. Jan Kulma jako reżyser współpracował z teatrami w różnych miastach Polski. Wyreżyserował ponad 20 sztuk teatralnych i oper, m. in. Pałac Lucypera Karola Kurpińskiego (Opera im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu), Karmaniola, czyli od Sasa do Lasa Stanisława Moniuszki, Szarlatan Kurpińskiego i In medio vero omnium residet Jerzego Maksymiuka (Warszawska Opera Kameralna).
Cześć Jego pamięci!