Polmic - FB

indeks osób (W)

A B C D E F G H I J K L Ł M N O P R S T U V W Y Z

Bolesław Woytowicz, kompozytor, pianista i pedagog; ur. 5 grudnia 1899, Dunajowce na Podolu; zm. 11 lipca 1980, Katowice. W latach 1913-15 uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Nowackiej i Hanickiego, w latach 1916-17 u Aleksandra Wielhorskiego w Kamieńcu Podolskim. Studia uniwersyteckie odbył w Kijowie (doktorat z zakresu filologii słowiańskiej) oraz Warszawie (matematyka i prawo). W latach 1920-24 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego oraz kompozycję pod kierunkiem Felicjana Szopskiego i Witolda Maliszewskiego. Studia kompozytorskie kontynuował od 1929 do 1932 u Nadii Boulanger w Paryżu.
W 1924 rozpoczął stałą działalność koncertową jako pianista w kraju i za granicą – grał we Francji, Czechosłowacji, Austrii, Niemczech, Szwajcarii, we Włoszech, w krajach nadbałtyckich, Holandii, Anglii i Stanach Zjednoczonych. W 1927 uczestniczył w I Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, na którym zdobył wyróżnienie, w 1932 otrzymał II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Kronenberga za Koncert fortepianowy. Jednocześnie zajmował się pracą pedagogiczną – w latach 1924-39 był profesorem gry na fortepianie i teorii w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.
Podczas II wojny światowej prowadził kawiarnię „Salon Sztuki” przy Nowym Świecie 27 w Warszawie, gdzie urządzał koncerty muzyki kameralnej i solistycznej, pomagając w ten sposób wielu osobom znajdującym się bez środków do życia. W kawiarni występowali: Eugenia Umińska, Irena Dubiska, Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Zbigniew Drzewiecki, Paweł Lewiecki, Ewa Bandrowska-Turska, Wiktoria Calma, Ada Sari, Adam Didur i inni. Grano tu m.in. sonaty fortepianowe Ludwiga van Beethovena, kwartety Antonína Dvořáka, Grażyny Bacewicz, Romana Palestra, Kazimierza Wiłkomirskiego, Bolesława Woytowicza, a także utwory Stefana Kisielewskiego i Witolda Lutosławskiego.
Po zakończeniu wojny Bolesław Woytowicz kontynuował działalność koncertową i pedagogiczną. Od 1945 do 1975 prowadził klasę fortepianu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, a także uczył kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1958-61) i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (1963-79). Jego wychowankami byli pianiści – Urszula Mitręga, Zofia Owińska, Irena Protasiewicz, Monika Sikora-Wojtacha, Maria Szraiber i Zbigniew Śliwiński oraz kompozytorzy – Tadeusz Baird, Wojciech Kilar, Witold Szalonek, Józef Świder, Romuald Twardowski, Piotr Paweł Koprowski.
Od 1964 Bolesław Woytowicz poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów pianistycznych – w Warszawie (Konkurs Chopinowski), Bolzano, Montrealu, Budapeszcie, Paryżu i Rio de Janeiro.
Był laureatem nagród artystycznych: Państwowej Nagrody Muzycznej w 1937, dwóch Nagród Państwowych I stopnia (w 1948 za II Symfonię i w 1950 zespołową), I nagrody Festiwalu Muzyki Polskiej w 1951 za kantatę Prorok, I nagrody tego samego Festiwalu w 1956 za Kwartet smyczkowy nr 2. Został też odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy oraz Medalem X-lecia Polski Ludowej. W 1958 i 1980 otrzymał Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich.

aktualizacja: maj 2007

kompozycje

Dwa mazurki na fortepian (1928)
Wariacje na fortepian (1928)
Dwanaście pieśni na głos z fortepianem (1928-30)
Fantazja na skrzypce i fortepian (1929)
Sonata na fortepian (1929)
Trzy tańce na fortepian (1930)
Trio na flet, klarnet i fagot (1930)
L’enfant va dormir, kołysanka na sopran, flet, fagot i harfę (1930)
Oberek na fortepian (1930)
Mała kantata dziecięca na pochwałę Bozi i słońca na 3-głosowy chór dziecięcy a cappella (1931)
Kwartet smyczkowy nr 1 * (1932)
Koncert fortepianowy (1932)
Suita koncertowa na orkiestrę (1933)
Dwa tańce polskie na głos, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1933)
Żałobny poemat „Pamięci marszałka Piłsudskiego” na wielką orkiestrę symfoniczną * (1935)
Concertino na małą orkiestrę symfoniczną (1936)
Powrót, balet (1937)
Symfonia nr 1, 20 wariacji w formie symfonii (1938)
Symfonia nr 2 „Warszawska” * (1945)
Recitativo na skrzypce lub wiolonczelę i organy * (1946)
Recitativo e arietta na fortepian (1947)
Dwanaście etiud na fortepian * (1948)
Kantata na pochwałę pracy na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę * (1948)
Sześć szkiców symfonicznych na wielką orkiestrę symfoniczną (1949)
Nasza pieśń [wersja I] na chór mieszany i małą orkiestrę symfoniczną (1950)
Nasza pieśń [wersja II] na chór mieszany (1950)
Nasza pieśń [wersja III] na głos i fortepian * (1950)
Prorok, kantata na bas, chór żeński, chór męski i orkiestrę symfoniczną * (1950)
Pokój [wersja I], pieśń na głos i fortepian * (1951)
Pokój [wersja II], pieśń na chór mieszany a cappella * (1951)
Pokój [wersja III], pieśń na chór mieszany i fortepian * (1951)
Sonata na flet i fortepian * (1952)
Kwartet smyczkowy nr 2 * (1953)
Trzy ludowe pieśni śląskie na chór mieszany (1955)
Lamento [wersja I], wokaliza na sopran, klarnet i fortepian (1957)
The Great Fugue na kwartet smyczkowy i dwa zespoły smyczkowe (1958)
Lamento [wersja II], wokaliza na sopran i orkiestrę symfoniczną (1959)
Dziesięć etiud na fortepian * (1960)
Symfonia nr 3 „Piano concertante” na fortepian i orkiestrę * (1963)
Miniatura [wersja I] na skrzypce i fortepian (1966)
Miniatura [wersja II] na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1966)
Mała sonata na fortepian * (1977)
De profundis na głos i organy (1977)

literatura wybrana

Dybowski Stanisław Woytowicz Bolesław w: Słownik pianistów polskich, Selene, Warszawa 2003