indeks osób (N)

Stanisław Hieronim Nawrocki, pianista i kompozytor; ur. 30 września 1894, Sulejów; zm. 20 grudnia 1950, Warszawa. Pierwszym jego nauczycielem gry na fortepianie był ojciec, Władysław Nawrocki – śpiewak operowy i organista. Od 1908, po przyjeździe do Warszawy, uczęszczał do gimnazjum i pracował jako organista pod opieką stryja Juliana – organisty i dyrygenta chóralnego. W 1914 wstąpił do Instytutu Muzycznego w Warszawie – tu został uczniem klasy fortepianu Aleksandra Michałowskiego, zaś teorii muzyki uczył się u Adolfa Gużewskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości kontynuował studia pianistyczne w klasie Antoniego Sygietyńskiego i Zbigniewa Drzewieckiego oraz kompozytorskie pod kierunkiem Romana Statkowskiego i Henryka Melcera w Konserwatorium Warszawskim. W latach 1924-28 uczył gry na fortepianie oraz kontrapunktu w Instytucie Muzycznym Antoniego Grudzińskiego w Warszawie. Naukę gry na fortepianie i kompozycji kontynuował w latach 1928-31 (w miesiącach letnich) u Ignacego Jana Paderewskiego w Szwajcarii i Paryżu.
Działalność koncertową artysta rozpoczął w 1910, prezentując w Warszawie własne miniatury fortepianowe. W 1919 w Filharmonii Warszawskiej wykonał swoją Sonatę es-moll. Następnie występował w Lublinie, Lwowie, Rydze i Wilnie, a w latach 1928-31, dzięki pomocy Paderewskiego, we Francji, w Szwajcarii, Holandii i Hiszpanii. 26 lutego 1933 w Filharmonii Warszawskiej odbył się koncert kompozytorski Nawrockiego. Wzięli w nim udział: Jerzy Lefeld (fortepian), Maria Olena (śpiew), Wacław Niemczyk (skrzypce) oraz kompozytor, który wykonał utwory solowe, a z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Warszawskiej pod dyrekcją Kazimierza Wiłkomirskiego po raz pierwszy Koncert na fortepian i orkiestrę z towarzyszeniem fanfar d-moll (dedykowany Paderewskiemu). Do 1939 koncertował w Polsce i we Francji, współpracował z Polskim Radiem i tworzył muzykę do słuchowisk radiowych.
Podczas II wojny światowej Stanisław Nawrocki grał na koncertach konspiracyjnych oraz w kawiarniach w Warszawie. W czasie Powstania Warszawskiego spłonęły rękopisy wszystkich jego dzieł. Część z nich kompozytor zrekonstruował. Po wojnie występował z recitalami chopinowskimi i koncertami muzyki polskiej m.in. w Częstochowie, Bytomiu, Katowicach, Tarnowskich Górach, Zawierciu i Bielsku-Białej.
Repertuar artysty obejmował przede wszystkim utwory Ludwika van Beethovena, Fryderyka Chopina, Roberta Schumanna, Edvarda Griega, Camille’a Saint-Saënsa, Sergiusza Rachmaninowa, Antona Rubinsteina, Ignacego Jana Paderewskiego oraz jego własne.

aktualizacja: maj 2008

kompozycje

Wariacje b-moll na fortepian (1916, 1948)

Sonata es-moll na fortepian (1918, 1947)

Koncert na fortepian i orkiestrę z towarzyszeniem fanfar d-moll (1929, 1950)

Taniec hiszpański [wersja I] na fortepian * (1930, 1948)

Wariacje G-dur na fortepian (1930, 1948)

Dwa nokturny na skrzypce i fortepian (1931, 1947)

Hymn dziękczynny na sopran, recytatora, 2 chóry, orkiestrę i organy (1932)

U Króla Gór, opera dziecięca (1936)

Dwanaście mazurków na fortepian (1944, 1949)

Czternaście preludiów na fortepian (1949)

Taniec hiszpański [wersja II] na orkiestrę (1950)

Karuzel na głos i orkiestrę (1950)