animatorzy (B)

pianista, dyrygent i kompozytor; ur. 15 sierpnia 1897, Białystok; zm. 1942 lub 1943, Warszawa. Na początku swej kariery artystycznej występował jako pianista. W latach 1925-30 był kierownikiem muzycznym oraz dyrygentem orkiestry i chóru Teatru Miejskiego w Łodzi. Od 1933 roku pracował w Warszawie jako kierownik muzyczny w teatrach rewiowych, m.in. teatrze „Praskie Oko” (1933) i Nowy Ananas”. Był akompaniatorem w kabarecie „Nowy Momus”, działającym w restauracji „Oaza” (1933). W okresie międzywojennym należał do najpopularniejszych kompozytorów muzyki rozrywkowej i filmowej. Wielkimi przebojami stało się jego tango pt. Rebeka, spopularyzowane po wojnie przez Ewę Demarczyk, piosenka Nie można kogoś zmuszać do miłości, śpiewana przez Eugeniusza Bodo, Pieśń o matce, wykonywana przez Mieczysława Fogga i Stefana Witasa, czy rosyjski foxtrot pt. Andriusza. Był autorem piosenek z repertuaru Adama Astona, Eugeniusza Bodo, Chóru Dana, Tadeusza Faliszewskiego, Stefana Witasa, Niny Gruzińskiej i Zofii Terné.

W 1932 roku napisał muzykę do filmu pt. Biała trucizna oraz sprawował kierownictwo muzyczne przy jego udźwiękowieniu. Rok później, wspólnie z kompozytorem Józefem Haftmanem, skomponował komedię muzyczną pt. Miłość i złoto, wystawioną 30 grudnia 1933 roku w warszawskim Teatrze 8.30.

Zginął podczas II wojny światowej w czasie likwidacji warszawskiego getta.

(Anna Iwanicka-Nijakowska)

kompozycje

literatura wybrana