indeks osób (B)

etnomuzykolog, teoretyk muzyki; ur. 27 lipca 1929, Chojnice. Rozpoczął szkołę powszechną w Polsce (1936-44), a ukończył niemiecką w Brusach. W latach 1944-45 był więźniem obozu hitlerowskiego w Potulicach. Po wojnie ukończył Liceum Ogólnokształcące w Chojnicach, prywatnie kontynuował naukę gry na fortepianie i pełnił funkcję organisty w gimnazjalnym kościele. W latach 1950-54 studiował muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim u A. Chybińskiego, M. Szczepańskiej, ks. H. Feichta, M. Sobieskiego. Brał udział w ogólnopolskiej Akcji Zbierania Folkloru Muzycznego, a po studiach przeniósł się do Warszawy i rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Sztuki, przemianowanym w 1957 roku na Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk. W 1965 roku uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy Rytmika polskich pieśni ludowych (wyd. Kraków 1970), pisanej pod kierunkiem J. M. Chomińskiego. W 1974 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Strefowa teoria czasu i jej znaczenie dla antropologii muzycznej (wyd. Kraków 1976). W 1987 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1997 roku – profesorem.

Od 1969 roku był kierownikiem Pracowni Folkloru Instytutu Sztuki PAN, od 1992 roku kierownikiem Zakładu Historii Muzyki. Od 1975 roku wykładał etnomuzykologię w Akademii Muzycznej im. F. Chopina, gdzie w latach 1987-92 sprawował funkcję kierownika Katedry Teorii Muzyki. Od 1981 roku jest członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN, w latach 1985-91 wchodził w skład zarządu International Council for Traditional Music przy UNESCO, był także członkiem Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów Naukowych, Rad Naukowych Instytutu Sztuki PAN i Instytutu Muzykologii UW oraz Sekcji Muzykologów Związku Kompozytorów Polskich.

Zakres badań Ludwika Bielawskiego obejmuje polskie i europejskie tradycje muzyczne, teorię muzyki i metodologię badań oraz zagadnienie czasu i przestrzeni w muzyce i kulturze. Rozwija działalność organizacyjno-naukową w Instytucie Sztuki PAN, gdzie od lat zajmuje się procedurą przewodów doktorskich i habilitacyjnych, a także sprawuje pieczę nad zgromadzonymi materiałami źródłowymi wydawanymi pod jego redakcją w serii „Polska pieśń i muzyka ludowa – źródła i materiały” (do tej pory ukazały się woluminy dotyczące Kujaw, Kaszub, Warmii i Mazur). Jest współredaktorem kilkunastu tomów muzykologicznych prac zbiorowych, opracował wydania prac etnomuzykologicznych A. Chybińskiego oraz J. i M. Sobieskich. Brał udział w wielu kongresach naukowych w kraju i za granicą. W 2014 roku był członkiem Komitetu Honorowego Roku Kolberga.

Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1975) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999), otrzymał również Nagrodę im. Oskara Kolberga (1999), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (2001), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2010) i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2014) za "wybitne zasługi dla polskiej kultury ludowej i osiągnięcia w pracy badawczej i naukowej".

publikacje