Zbigniew Bujarski,
kompozytor; ur. 21 sierpnia 1933, Muszyna; zm. 13 kwietnia 2018, Kraków. W latach 1944–1946 działał jako łącznik w AK, NSZ, WIN. W latach 1955-58 studiował dyrygenturę, a od 1956 do 1960 kompozycję pod kierunkiem Stanisława Wiechowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.
Zbigniew Bujarski był nagradzany na wielu konkursach, m.in. w 1961 uzyskał wyróżnienie na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Strefy na zespół symfoniczny (1961), a w 1964 – II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach za Kinoth na orkiestrę kameralną (1963). W 1967 jego utwór Contraria na orkiestrę symfoniczną (1965) otrzymał wyróżnienie, zaś w 1978 jego Musica domestica na 18 instrumentów smyczkowych (1977) zdobyła II nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu.
Pracował jako redaktor w Polskim Wydawnictwie Muzycznym w Krakowie (1959-61) oraz jako prelegent muzyczny i kierownik literacki w Filharmonii w Rzeszowie (1961-67).
W latach 1972–2013 związany był z Akademią Muzyczną w Krakowie. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki krakowskiej uczelni (1978–1986), a od 1992 roku - profesora w Katedrze Kompozycji. W 2012 otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych.
Został dwukrotnie uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki II stopnia – w 1979 i 1987. Był też laureatem nagrody Związku Kompozytorów Polskich i nagrody Miasta Krakowa w 1984. W 1991 otrzymał Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego. W 2011 został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
aktualizacja: 2002, 2008 (Małgorzata Kosińska), 2018 (Wiktoria Antonczyk)
twórczość
Zbigniew Bujarski był kompozytorem o niezwykle subtelnej wrażliwości dźwiękowej, zapewne dlatego ważne miejsce w jego twórczości zajmował kwartet smyczkowy. Jednorodny materiał brzmieniowy czterech smyczkowych instrumentów sprzyjał subtelnym działaniom kompozytorskim i dążeniu do wysublimowanych efektów dźwiękowych. Sama natura kwartetowej formy jest intymna i ewokuje atmosferę skupienia. Ograniczone zaś środki, jakie stawia do dyspozycji i zespół czterech instrumentów, i klasyczna forma kwartetowa skłaniają do wejścia w głąb dźwięku i w głąb struktury formalnej. To wydaje się być naturalnym środowiskiem brzmieniowo-formalnym Zbigniewa Bujarskiego, który napisał cztery kwartety smyczkowe, opatrując je sugestywnymi tytułami: Na otwarcie domu (1980), Na Adwent (1984), Na Wielkanoc (1989) i Na jesień (2001). Przy okazji wykonania ostatniego kwartetu podczas festiwalu “Międzynarodowe Dni Muzyki Kompozytorów Krakowskich” kompozytor powiedział:
“Kwartet na jesień jest czwartym, jak dotychczas moim ostatnim kwartetem smyczkowym. Mam nadzieję, że nie ostatnim w ogóle. W moich planach przewiduję napisanie Kwartetu na Boże Narodzenie. Prawdopodobnie po skomponowaniu większego utworu symfonicznego przyjdzie czas - jak to zwykle u mnie bywało - na powrót do większej intymności, «prywatności», którą najchętniej realizuję właśnie przez mały zespół. Gatunek kwartetu smyczkowego jest rodzajem jakby prywatnego listu, który kompozytor pisze do konkretnego adresata i w podobny sposób odbiera muzykę kwartetową innych kompozytorów - jak prywatną korespondencję dźwiękową między pojedynczymi osobami. Ten bardzo osobisty charakter muzyki oraz wysokie wymagania, jakie stawia przed kompozytorem technika kwartetu smyczkowego bardzo mi odpowiada i jak długo żyć będę, pozostanę jej wierny.”
Kwartet na jesień został napisany na osiemdziesiąte urodziny Mieczysława Tomaszewskiego i jemu jest dedykowany. Prawykonanie odbyło się na jubileuszowym koncercie w sali „Florianka” w Krakowie 17 listopada 2001 roku. Grał Kwartet „Dafô”.
kompozycje
literatura wybrana
