muzykolog; ur. 27 lipca 1931, Warszawa; zm. 10 lutego 2019, Warszawa.
Jerzy Gołos w latach 1951-60 studiował filologię rosyjską i polską na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku oraz muzykologię w Uniwersytecie Nowojorskim u P. Langa i G. Reese'a. W 1961 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie pracy Tabulatura WTM jako zabytek muzyki organowej, napisanej pod kierunkiem H. Feichta. W 1971 habilitował się w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN. W latach 1962-64 prowadził lektorat języka i literatury rosyjskiej w City University of New York, a w latach 1973-76 był przy tymże uniwersytecie kierownikiem ośrodka ikonografii muzyki oraz konsultantem RILM. Zajmował się śpiewami liturgicznymi staroobrzędowców rosyjskich, w 1975 prowadząc badania i nagrania terenowe na Alasce.
Współpracował z Ośrodkiem Dokumentacji Zabytków w Warszawie (obecnie Narodowy Instytu Dziedzictwa) jako konsultant do spraw zabytkowych instrumentów muzycznych, był także rzeczoznawcą Ministerstwa Kultury i Sztuki w tym zakresie. Wiele lat wykładał w Katedrze Muzykologii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (w latach 1978–99 Akademia Teologiczna Katolicka) oraz w warszawskiej Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Teorii Muzyki. W 1993 roku uzyskał tytuł profesora.
Był znawcą historii organów i muzyki organowej. Opublikował szereg prac poświęconych tej tematyce, m.in.: Zarys historii budowy organów w Polsce (1966), Polskie organy i muzyka organowa (1972), Słownik terminologiczny zabytków: Instrumenty klawiszowe (1972, wspólnie z Z. Kobusem i B. Voglem), Przewodnik po dawnym instrumentarium muzycznym (1988), The Polish Organ (1992), Warszawskie organy, t. 1-3 (2003).
aktualizacja: 2019 (ac)
