| A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | Ł | M | N | O | P | R | S | T | U | W | Y | Z |
Zbigniew Wiszniewski,
kompozytor i pedagog; ur. 30 lipca 1922, Lwów; zm. 11 października 1999, Warszawa. W latach 1946-51 studiował teorię i kompozycję u Kazimierza Sikorskiego i grę na altówce w klasie Mieczysława Szaleskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Od 1948 do 1957 udzielał się jako altowiolista, m.in. grał w orkiestrze Polskiego Zespołu Tańca (1955-57). Od 1954 uczył w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie, a w latach 1979-88 i następnie od 1993 wykładał w tamtejszej Akademii Muzycznej. Oprócz działalności pedagogicznej zajmował się także upowszechnianiem polskiej kultury muzycznej. W latach 1957-66 i 1968-85 był redaktorem muzycznym w Teatrze Polskiego Radia w Warszawie, a od 1957 do 1962 współpracował ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia. W latach 1966-68 pracował jako lektor w wydawnictwie B. Schott’s Söhne w Moguncji, gdzie współuczestniczył też w redagowaniu tomów uzupełniających Riemann Musiklexikon. Od 1982 do 1984 pełnił również funkcję redaktora naczelnego w czasopiśmie „Poradnik Muzyczny”. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników oraz członkiem władz Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Napisał pracę teoretyczną O kryteriach ocen instrumentów lutnicznych.Zbigniew Wiszniewski za swoją twórczość kompozytorską otrzymał wiele nagród, m.in. w 1959 – nagrodę RAI na Międzynarodowym Konkursie Prix Italia w Sorrento za operę radiową Neffru (1958-59), w 1969 – I nagrodę na konkursie Première Semaine Chrétienne Internationale de TV w Monako za oratorium telewizyjne Genesis na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967), w 1972 – „Złoty Mikrofon” za wybitne osiągnięcia twórcze na antenie Polskiego Radia oraz Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci. |
kompozycje
Kwartet smyczkowy nr 1 (1952)
Neffru opera radiowa (1958-59)
Ad hominem balet na chór mieszany i orkiestrę (1962)
Sonata na skrzypce solo (1963)
Tre pezzi della tradizione na chór mieszany i orkiestrę (1964)
Tristia quattro pezzi da camera na 8 instrumentów (1965)
Tre intermezzi per arpa sola (1965)
Kammermusik Nr 1 na obój, obój d’amore, rożek angielski i fagot (1965-67)
Kammermusik Nr 2 na 10 instrumentów (1966)
Kammermusik Nr 3 (Kadenzen für Schlagzeug) na perkusję (1966)
Duo per flauto e viola (1966)
Triptychon na orkiestrę (1967)
Genesis oratorium telewizyjne na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967)
Konzert für Klarinette und Streicher (1968-70)
Bracia oratorium telewizyjne na aktora, chór męski i orkiestrę (1970-72)
Sichel versäumter Stunden kantata na chór i orkiestrę (1971)
Pater noster opera radiowa (1971-74)
Quartetto per flauto, corno, pianoforte e contrabbasso (1972)
Kammermusik nr 4 na 10 instrumentów (1972-73)
Ad If opera radiowa (1973)
Sonata per violoncello solo (1977)
Duo für Flöte und Horn (1977)
Duo für Basstuba und Schlagzeug (1981)
Duo für Altsaxophon und Marimba (1982)
Kwartet na 4 skrzypiec (1982)
Rhapsodia für Violine und Harfe (1982)
Duo für Altsaxophon und Violoncello (1983)
Kwintet na obój, fagot, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1984)
Duo für Akkordeon und Gitarre (1984)
Trio für Altsaxophon in Es, Akkordeon und Schlagzeug (1985)
Duo für Trompete und Basstuba (1985)
Ballada na mandolinę i harfę celtycką (1985)
Für Cembalo (1985)
Für Orgel (1986)
Sinfonia da camera na smyczki (1987)
Koncert skrzypcowy (1987)
Trio für Viola d’amore, Akkordeon und Orgel (1987)
Trigonos na 2 akordeony i organy (1987)
Kwartet na lutnię, perkusję, pomort i krzywułę (1987)
Concertante na obój, klawesyn i smyczki (1987)
Ballade de Villon de la Grosse Margot na baryton, chór i 5 instrumentów (1988)
Duo für 2 Violoncelli (1988)
Pro organo (1988)
Trio für Flöte, Cembalo und Violoncell (1988)
Koncert podwójny na trąbkę, akordeon i orkiestrę (1989)
Sonata na obój solo (1989)
Duo na akordeon i puzon (1990)
Kwartet smyczkowy nr 2 (1990)
Kanon na chór i instrumenty (1992)
Sonata na violę d’amore (1992)
|
|