animatorzy (G)

kompozytor; ur. 12 maja 1976, Szczecin. W latach 1995-2000 odbył studia w Filii Szczecińskiej Akademii Muzycznej w Poznaniu na Wydziale Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej i Rytmiki. W latach 2003-2007 studiował w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki, gdzie uzyskał dwa dyplomy w zakresie specjalności: teoria muzyki (2006) oraz kompozycja (utwór dyplomowy Requiem na sopran solo, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną napisany pod kierunkiem Marka Jasińskiego, 2007).

W latach 2007-2010 wykładał w Szczecińskiej Filii Akademii Muzycznej w Poznaniu. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Akademii Sztuki w Szczecinie, gdzie prowadzi zajęcia z literatury muzycznej, harmonii, instrumentacji, kontrapunktu, analizy dzieła muzycznego oraz propedeutyki kompozycji na Wydziale Edukacji Muzycznej. W październiku 2012 roku obronił pracę doktorską pt. Związki muzyki ze słowem w muzyce wokalno-instrumentalnej o tematyce religijnej na przykładzie Escha-tonu w dyscyplinie kompozycja w Akademii Muzycznej w Krakowie.

Jest autorem muzyki wokalnej z przeznaczeniem głównie na chór a cappella, wokalno-instrumentalnej (głównie formy oratoryjno-kantatowe do tekstów o tematyce sakralnej) oraz instrumentalnej – kameralnej i symfonicznej. Jego twórczość była prezentowana na Festiwalu Muzyki Współczesnej im. Witolda Lutosławskiego w Szczecinie, na koncertach poświęconych twórczości młodych kompozytorów w Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy oraz na Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.

Kyrie Piotra Gryska zostało utrwalone na płycie poświęconej współczesnej twórczości kompozytorów szczecińskich. 

kontakt

twórczość

Twórczość Piotra Gryski można podzielić na trzy zasadnicze kategorie:

• Utwory instrumentalne (kameralne, symfoniczne, koncertowe),
• Wokalno-instrumentalne (oratoryjno-kantatowe oraz na chór dziecięcy z towarzyszeniem fortepianu),
• Chóralne a cappella (na chór mieszany).

Utwory instrumentalne cechuje, pod względem wykorzystanego materiału dźwiękowego, częste sięganie do modi z ograniczoną transpozycją, łączenie akordów na zasadzie paralelizmu, częste wykorzystanie nuty pedałowej lub burdonów. W niektórych fragmentach pojawia się materiał dwunastodźwiękowy. W rytmice często, obok zmiennych układów pojawiają się przebiegi ostinatowe, tworzące układy polirytmiczne. Odnaleźć można również swobodne odwołania do faktury polifonicznej, nota contra notam czy rzadziej – homofonicznej. Zaznacza się przejrzystość konstrukcji, częste operowanie kontrastami oraz stopniowanie napięcia wyrazowego.

Twórczość wokalno-instrumentalną i chóralną a cappella cechuje dramaturgiczna zależność muzyki od tekstu słownego, poprzez zastosowanie odpowiednich środków wyrazowych z odwołaniami do retoryki muzycznej włącznie. Partie solowe, chóru mieszanego oraz orkiestry wzajemnie się uzupełniają i jednocześnie podkreślają semantykę, symbolikę oraz ekspresję tekstu słownego. Niezwykle ważnym elementem formy jest tutaj rozwój dramaturgiczny, uzyskiwany poprzez dobór odpowiedniego materiału skalowego, współbrzmień, kształtowanie melodyki, metrum, agogiki, zastosowanie oryginalnej faktury, oraz obsady wykonawczej w poszczególnych częściach. Równie ważny jest rozwój mikroformalny i nawiązywanie do już istniejących form i gatunków.

W ostatnich latach zainteresowania twórcze Piotra Gryski kierują się ku nowej koncepcji formy muzycznej o charakterze montażowo-gradacyjnym oraz na poszerzeniu ekspresji muzycznej poprzez skupienie się na problemach przestrzeni muzycznej i słuchowej, przejawiającej się głównie w odpowiednim wykorzystaniu środków wykonawczych rozmieszczonych topofonicznie. Wyrazem tych poszukiwań jest utwór Escha-ton, który stanowił podstawę jego rozprawy doktorskiej.

Wykorzystanie w tej twórczości elementów pochodzących z tradycji muzycznej w połączeniu ze współczesnymi technikami kompozytorskimi (aleatoryzm, harmonika sukcesywna, odniesienia sonorystycznie, niekiedy nietypowe zestawienie barw instrumentalnych i wokalnych, poszukiwanie nowych współbrzmień i efektów przestrzennych) w pewnym sensie stawia te utwory w rzędzie neoklasycznych czy noworomantycznych kompozycji przełomu XX i XXI wieku.

Piotr Gryska

kompozycje