Ewa Pobłocka,
pianistka i pedagog; ur. 21 listopada 1957, Chełmno. Jest absolwentką klas fortepianu Zbigniewa Śliwińskiego i Jerzego Sulikowskiego w Akademii Muzycznej w Gdańsku (dyplom z wyróżnieniem w 1981). W latach 1979-82 odbyła studia podyplomowe w Hamburgu pod kierunkiem Conrada Hansena. Korzystała również z konsultacji artystycznych Janiny Sukiennickiej, Rudolfa Kerera (1977), Tatiany Nikołajewej (1981) i Marthy Argerich (1981).
Jest laureatką I nagrody na Międzynarodowym Konkursie im. Giovanniego Battisty Viottiego w Vercelli (1977), Złotego Medalu na Międzynarodowym Festiwalu Młodych Laureatów w Bordeaux (1979) i V nagrody oraz nagrody Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków Fryderyka Chopina na X Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1980).
Ewa Pobłocka na estradzie zadebiutowała w 1970 w duecie z matką, śpiewaczką Zofią Janukowicz-Pobłocką. Występowała niemal we wszystkich krajach Europy, a także w obu Amerykach, Singapurze, Korei Południowej, Japonii i Australii. Grała w takich salach, jak Herkules-Saal w Monachium, Musikhalle w Hamburgu, Auditorio Nacional w Madrycie, Barbican Centre i Wigmore Hall w Londynie, Musikverein w Wiedniu, Barbican Centre i Lincoln Centre w Nowym Jorku, Glenn Gould Studio w Toronto. Wielokrotnie wyjeżdżała na tournées z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda. Grała też m.in. z London Symphony Orchestra, English Chamber Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, Niederösterreichisches Tonkünstlerorchester, Polską Orkiestrą Kameralną, Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Sinfonią Varsovią, pod batutą takich dyrygentów, jak Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik, Kazimierz Kord, Henryk Czyż, Jan Krenz, Stanisław Skrowaczewski, Jerzy Maksymiuk, Grzegorz Nowak, Wojciech Michniewski, Jerzy Katlewicz, Jerzy Salwarowski, Tadeusz Strugała, Antoni Wit, Reinbert de Leeuw. We wrześniu 1990 inaugurowała Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” pierwszym polskim wykonaniem Koncertu fortepianowego Andrzeja Panufnika. Dokonała pierwszego nagrania płytowego tego utworu z London Symphony Orchestra pod dyrekcją kompozytora. Jej nagranie Koncertu fortepianowego Witolda Lutosławskiego z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia pod dyrekcją Lutosławskiego to pierwsza polska rejestracja tego dzieła. Nagranie to, opublikowane przez firmę CD Accord, uzyskało tytuł „Płyty Roku 1996” magazynu płytowego „Studio”. Jej interpretację Koncertu z okazji 80-tych urodzin kompozytora transmitowało 30 stacji radiowych z 27 krajów Europy. W lutym 1995 w Paryżu wykonaniem tego utworu zainaugurowała obchody 50-lecia UNESCO. Na Festiwalu „Présences” (Festival de création musicale) – Paryż ’95, dokonała prawykonania dedykowanego jej Koncertu fortepianowego Pawła Szymańskiego, powstałego na zamówienie Radia Francuskiego. Przedstawiła go również po raz pierwszy polskiej publiczności na Festiwalu „Warszawska Jesień” w 1995.
Ewa Pobłocka dokonała nagrań dla wielu radiofonii i wytwórni płytowych: Deutsche Grammophon, Grüner & Jahr, Polskie Nagrania, Victor JVC, Pony Canyon, Conifer Records, KOS Warsaw Records, BeArTon, CD Accord. Nagrała pierwszy w historii fonografii komplet 20 Nokturnów Johna Fielda, ponadto m.in. komplet Partit Johanna Sebastiana Bacha, komplet Nokturnów Gabiela Fauré, wszystkie Pieśni bez słów Felixa Mendelssohna-Bartholdy, Koncerty fortepianowe Wolfganga Amadeusa Mozarta z Orkiestrą „Leopoldinum” pod kierunkiem Jana Staniendy, Nokturny Fryderyka Chopina nagrane po raz pierwszy według Narodowego Wydania Dzieł Wszystkich Chopina pod redakcją Jana Ekiera, Pieśni Mieczysława Karłowicza – wspólnie z Jadwigą Rappé, Koncerty fortepianowe Panufnika, Lutosławskiego i Szymańskiego z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda, komplet Mazurków i Fantazję na tematy polskie op. 2 Chopina z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Jacka Kaspszyka oraz pieśni Chopina, Stanisława Moniuszki, Mieczysława Karłowicza, Karola Szymanowskiego i Witolda Lutosławskiego – z Ewą Podleś. Zdobyła wiele nagród fonograficznych, w tym dwie nagrody Polskiego Przemysłu Fonograficznego Fryderyk oraz Medal Johna Fielda.
Chętnie wykonuje także muzykę kameralną, współpracując m.in. z Jadwigą Rappé, Ewą Podleś, Olgą Pasiecznik, Krzysztofem Jakowiczem, Piotrem Pławnerem oraz Kwartetem Śląskim. Razem z Markiem Mosiem i Andrzejem Bauerem stworzyła Trio XXI wieku.
Ewa Pobłocka od 2000 prowadzi klasę fortepianu w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. W 2007 otrzymała tytuł profesora. Wykładała również podczas kursów mistrzowskich w Calgary i Tokio. Była jurorem wielu konkursów pianistycznych w kraju i za granicą, m.in. Konkursu Chopinowskiego (2005).
W 2004 otrzymała doroczną Nagrodę Ministra Kultury oraz została odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. aktualizacja: październik 2009 Strona internetowa artystki: www.poblocka.com
twórczość
Ewa Pobłocka jest pianistką wszechstronną, o bardzo bogatym repertuarze. Odnosi sukcesy grając zarówno Bacha, jak i Lutosławskiego.
„Uwielbiam Bacha, coraz więcej gram Mozarta, a także muzyki współczesnej. Zwłaszcza Koncert Lutosławskiego otworzył przede mną nieznany dotąd obszar muzycznego piękna. To wspaniały utwór, napisany świetnie na fortepian. Daje pianiście możliwość pokazania się od różnych stron: fakturą nawiązuje do XIX-wiecznej tradycji, wymaga impresjonistycznej wrażliwości na barwę, bartókowskiej precyzji rytmicznej, śpiewnego dźwięku i szerokiej frazy. Uwielbiam ten Koncert i ćwiczę go jak Bacha. A do Bacha mam specjalny stosunek, ale też ta muzyka wymaga specjalnego nastawienia. Bacha nie można grać «z marszu», ani mieszać go z inną muzyką. Podobnie jest z Schubertem. Wracając zaś do muzyki współczesnej: chętnie grałabym ją częściej niż dotychczas - Koncert Lutosławskiego, Sonatę Albana Berga. Ale tylko w niektórych krajach - w Niemczech, Skandynawii - publiczność jest gotowa słuchać muzyki współczesnej. (...)
Jestem wielką miłośniczką śpiewu. Z upodobaniem akompaniuję śpiewakom, z przyjemnością chodzę do opery. W niemal każdym utworze Mozarta słyszę którąś z jego genialnych oper. I bardziej niż mistrzowie techniki poruszają mnie pianiści, których gra zawiera wielki ładunek emocji i liryzmu: Mieczysław Horszowski grający Bacha i Mozarta, Martha Argerich w repertuarze schumannowskim. Z wielkim wzruszeniem słucham Światosława Richtera, wykonującego Fantazję c-moll Mozarta albo Radu Lupu czy Murraya Perahii, grających Fantazję c-moll Schuberta. Chciałabym, żeby moje koncerty wywoływały podobne wzruszenie słuchaczy. Muzyka powinna wzruszać.” („Studio” 1994 nr 5)
|
