omówienia utworów (T)

Trębacz Ewa

ANC ’L’SUNR

Zacznę od obserwacji: znaleźliśmy się w dziwnym przejściowym okresie historycznym, z którego – moim zdaniem – muzyka ma małe szanse wyjść jako sztuka autonomiczna. Być może sztuczna modyfikacja ludzkich zmysłów oraz postępujące lawinowo zmiany w percepcji wskazują już kierunek nadchodzących zmian, za wcześnie jednak na jakiekolwiek wnioski. Na razie koncentruję się więc na tym, co jest dla mnie na poziomie osobistym ważne. Jak czas i miejsce, w którym się znajduję i interakcje z ludźmi, z którymi mam do czynienia. I jedno, i drugie jest unikalne i niepowtarzalne.

Dlatego też pracuję z nagranym dźwiękiem i to nagranym w specyficznych technikach umożliwiających zachowanie, a następnie przetworzenie relacji przestrzennych dźwięku w trzech wymiarach. I nie oznacza to wyłącznie ruchu czy lokalizacji źródeł dźwięku w przestrzeni. Chodzi mi raczej o uzyskanie unikalnego odcisku przestrzeni akustycznej, reprezentującego dane miejsce i czas, a często również unikalne cechy artysty-muzyka w interakcji z tą przestrzenią.

Ma to swoje odniesienie w koncepcji ANC ’L’SUNR. Moim zamierzeniem był m.in. efekt, w którym partia instrumentalna (orkiestra) sprawi wrażenie „domalowanej” na powierzchni istniejącego już obrazu dźwiękowego (przestrzeń elektroniczna), w innym miejscu i czasie historycznym. Konstrukcja partii instrumentalnych często opiera się na jednej z najstarszych praktyk wykonawczych – specyficznie rozumianej heterofonii, która tutaj odnosi się również do relacji pomiędzy partią elektroniczną a instrumentalną.

Ewa Trębacz (tekst w programie koncertu „Generacje XVI”)