"Warszawska Jesień" 2002 przypomniała utwór Wojciecha Kilara sprzed 40 lat Riff 62. Ta awangardowa kompozycja, ultranowoczesna w brzmieniu i w formie, stała się symbolem sprzeciwu wobec tradycji, manifestem przyszłości. Riff 62 odniósł na festiwalu "Warszawska Jesień" w 1962 roku niezwykły sukces: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Śląskiej pod dyrekcją Karola Stryji bisowała, a to się w nowej muzyce rzadko zdarza! Utwór ma bogatą obsadę instrumentów: fortepian solo, 2 klarnety, 3 saksofony, 4 trąbki i 4 puzony, dwie grupy perkusyjne z wibrafonem-xilorimbą oraz instrumentami skórzanymi, wreszcie wybrane smyczki - 36 skrzypiec i 12 kontrabasów. Jest dedykowany Nadii Boulanger, słynnemu pedagogowi kompozycji, u której studiował w latach 1959-60. Kompozytor pragnął tym utworem "złożyć skromny hołd z okazji 75-lecia jej urodzin" - jak napisał przy okazji prawykonania Riff 62 na "Warszawskiej Jesieni".
W 1974 roku powstał Krzesany, który oznaczał zupełne zerwanie z awangardą, jej konstruktywizmem i sonorystyką. Dzisiaj muzyka Kilara jest zupełnie inna i zwarty, kilkuminutowy Riff 62, o jaskrawych barwach i olbrzymiej wewnętrznej energii, w niczym nie przypomina takich utworów, jak Missa pro pace z 2000, Koncert fortepianowy (1997) albo nawet ponad piętnastoletnia już Orawa (1986).
|
