Polmic - FB

z historii muzyki polskiej

Muzyka polska przełomu XIX i XX wieku

Epoka pochopinowska w muzyce polskiej upłynęła pod znakiem rosnących wpływów muzyki niemieckiej, w szczególności Mendelssohna, Schumanna i Wagnera. Spadkobiercą Moniuszki w dziedzinie opery obwołano Władysława Żeleńskiego, który w operze Stara baśń nawiązuje bezpośrednio do idei dramatu Wagnera z jego „unendliche Melodie”. Premiera Starej baśni odbyła się wszakże w roku 1907 - dużo wcześniej działał wielki nowator rosyjski, Modest Musorgski, a w 1902 roku Claude Debussy przedstawił swojego Peleasa i Melizandę, był więc Żeleński tylko epigonem odchodzącej tradycji i muzyki polskiej na poziomie, na który wprowadził ją Chopin, nie utrzymał.
Międzynarodową sławę zdobył natomiast Ignacy Jan Paderewski (na zdjęciu - po prawej), bardziej jednak dzięki swojej działalności pianistycznej, niż kompozytorskiej. Był również znanym politykiem, walczył o niepodległość dla Polski. W 1910 roku, podczas patriotycznej manifestacji z okazji 500-lecia bitwy pod Grunwaldem, odsłonięto w Krakowie ufundowany przez niego pomnik pogromcy Krzyżaków - króla Władysława Jagiełły. W odrodzonej w roku 1918 Polsce został premierem. Spory sukces odniosła jego jedyna opera Manru napisana na zamówienie Opery Drezdeńskiej i tam wystawiona w 1901 roku, później zaś w Pradze, Zurychu, Nowym Jorku, Filadelfii, Bostonie, Chicago, Kijowie, Nicei, Monte Carlo i w Bonn. Również Paderewski nawiązuje do zdobyczy Wagnera w dziedzinie dramatu muzycznego, ale wykorzystuje je w zdecydowanie indywidualny sposób.
Inni kompozytorzy tego okresu to m.in.:
Piotr Maszyński, Henryk Melcer-Szczawiński, Emil Młynarski, Maurycy Moszkowski, Stanisław Niewiadomski, Zygmunt Noskowski, Eugeniusz Pankiewicz, Mieczysław Sołtys, Roman Statkowski.