Mikuli Karol

Mikuli Karol, pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog; ur. 20 października 1819, Czerniowce (Bukowina); zm. 21 maja 1897, Lwów. Pochodził z rodziny kupieckiej. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach, w latach 1839-44 studiował medycynę w Wiedniu. W 1844 wyjechał do Paryża, gdzie do 1847 uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Fryderyka Chopina, później został jego asystentem i przyjacielem (Chopin powierzał Mikulemu przepisywanie własnych utworów przed oddaniem ich do druku). Jednocześnie studiował kontrapunkt i kompozycję u Napoléona Henriego Rebera. W Paryżu poznał również Alfreda de Musseta, Heinricha Heinego, George Sand i Ferenca Liszta (z którym przez wiele lat utrzymywał przyjacielskie kontakty). W 1848 powrócił do Czerniowiec – tu do 1854 był profesorem gry na fortepianie. Równocześnie koncertował w Bukareszcie, Jassach, Kijowie, Kiszyniowie, Polsce, Austrii, we Francji i Włoszech. W 1858 objął stanowisko dyrektora oraz profesora założonego w 1854 Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie i przez 30 lat uczył (gra na fortepianie, harmonia, formy muzyczne, kontrapunkt, kompozycja, teoria muzyki i rytmu, kurs nauczycielski), występował, dyrygował koncertami (w programach pojawiały się dzieła m.in. Giovanniego Battisty Pergolesiego, Josepha Haydna, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Mikołaja Gomółki, Stanisława Moniuszki, Fryderyka Chopina, Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego i Władysława Żeleńskiego) oraz kierował chórami i zespołami Towarzystwa. W 1887 zrezygnował z funkcji dyrektora Konserwatorium. Rok później założył prywatną szkołę muzyczną (Koncesjonowana Szkoła Muzyczna Karola Mikulego we Lwowie), którą prowadził wspólnie z żoną aż do śmierci. Jego uczniami byli m.in.: Olga Janina, Raul Koczalski, Ludwik Marek, Władysław Wszelaczyński, Franciszek Romaszkan, Wilhelm Stengel, Franciszek Neuhauser, Aleksander Michałowski, Stanisław Niewiadomski, Maurycy Rosenthal, Mieczysław Sołtys, Helena Windakiewiczowa-Rogalska, Matylda Złobicka.
Karol Mikuli w 1879 wydał w Lipsku (Verlag Kistner), w 17-stu tomach, F. Chopin’s Pianoforte-Werke.
W 1880 został odznaczony Krzyżem Rycerskim Orderu Cesarza Franciszka Józefa I.

WAŻNIEJSZE KOMPOZYCJE:

– na fortepian:
Prélude et presto agitato op. 1
Quatre mazurkas op. 2
Mazourka Des-dur op. 3
Mazourka f-moll op. 4
Mazurki op. 5
Dwa polonezy op. 8
Six pièces op. 9
Mazourka G-dur op. 10
Mazourka h-moll op. 11
Six danses allemandes op. 13
Méditation op. 14 na 4 ręce
Andante con variazioni op. 15 na 4 ręce
Six valses op. 18
Deux nocturnes op. 19
Valse A-dur op. 20
Ballade B-dur op. 21
XII Variantes harmoniques sur la gamme d’ut majeure op. 23 na 4 ręce
Dix pièces op. 24

– kameralne:
Polonaise op. 7 na 3 skrzypiec
Etude en si majeur op. 12 na fortepian i fisharmonię
Serenade As-dur op. 22 na klarnet i fortepian
Scherzino c-moll op. 25 na 3 skrzypiec
Grand Duo A-dur op. 26 na skrzypce i fortepian

– wokalne i wokalno-instrumentalne:
Sechs Lieder op. 16 na głos i fortepian
Sechs Lieder op. 17 na głos i fortepian
Sieben Lieder op. 27 na głos i fortepian
Zwei Duette op. 28 na głos i fortepian
Sieben Lieder op. 29 na sopran, alt, tenor i bas
Die Reue op. 30 [wersja I], kantata na baryton i orkiestrę smyczkową
Die Reue op. 30 [wersja II], kantata na baryton i fortepian
Paraphrase sur un ancien chant de Noël polonais op. 31 na 4 głosy solowe, chór, instrumenty smyczkowe i organy (lub fortepian na 4 ręce)
Dwa śpiewy religijne op. 32 na głosy męskie i organy
Veni Creator op. 33 na chór mieszany i organy (lub fortepian)
Msza na poświęcenie katedry w Czerniowcach (1864)
Hymn jubileuszowy na cześć króla Jana III Sobieskiego na sopran, alt i organy
O, salutaris hostia na tenor solo i orkiestrę