Dnia 24 czerwca 2010 rokuo godz. 17.00 podczas uroczystego koncertu w Sali Koncertowej przy ulicy Solnej w Poznaniu Stanisław Krawczyński odbierze Nagrodę im Jerzego Kurczewskiego i poprowadzi Poznański Chór Chłopięcy. Artysta związany jest z Chórem Polskiego Radia i Filharmonią Krakowską oraz przez 22 lata z zespołem Capella Cracoviensis, a od 2005 roku piastuje funkcję Rektora Krakowskiej Akademii Muzycznej. Honorowymi patronami nagrody są: Krzysztof Penderecki oraz Marszałek Województwa Wielkopolskiego Marek Woźniak. Wyboru dokonała Kapituła pod przewodnictwem Krzysztofa Meyera w składzie: Agnieszka Duczmal, Stanisław Gałoński, Alina Kurczewska, Jan Łukaszewski, Jacek Sykulski i Henryk Wojnarowski.
Na koncercie kończącym uroczyście rok szkolny Poznańska Szkoła Chóralna wystąpi również Chór Dziewczęcy Szkoły pod dyrekcją Doroty Wojnowskiej, Poznański Chór Chłopięcy poprowadzi jego szef Jacek Sykulski oraz zaprezentuje się zespół Audiofeels. Wstęp wolny.

Koncert "Władysław Kłosiewicz - Landowska in memoriam", którego współorganizatorem są Instytut Adama Mickiewicza oraz Instytut Polski w Nowym Jorku, odbędzie się 23 października 2010 rokuo godz. 18:00 w Lakeville(Connecticut). W programie koncertu znajdzie się muzyka z okresu "złotego wieku" klawesynu - zabrzmią dzieła Louisa Couperina, Jeana Philippe Rameau, Johanna Jakoba Frobergera i innych. Recital Władysława Kłosiewicza odbędzie się w kościele St. Mary w Lakeville w stanie Connecticut - w mieście, w którym Wanda Landowskażyła przez wiele lat i gdzie zmarła w 1959 roku.

Landowska, wybitna klawesynistka i znawczyni muzyki XVII i XVIII wieku, urodziła się w Warszawie w 1879 roku w rodzinie inteligenckiej. Zajmowała się odtwarzaniem klawesynu w formie jak najbardziej zbliżonej do instrumentów z połowy XVIII wieku oraz przywracaniem repertuaru tego okresu, szczególnie J. S. Bacha, Haendla i Mozarta. Stała się też inspiracją dla współczesnych jej kompozytorów, którzy dzięki niej poznawali zapomniany instrument, jakim był klawesyn.

Muzyczny maraton zwany Wall-to-Wall oferowany przez nowojorską Symphony Space posiada ponad trzydziestoletnią już tradycję. Podczas dwunastu godzin trwania (czasami i dłużej!) oferuje on nowojorczykom nie tylko szansę na wolny wstęp na koncert - a także wyjście z niego, jako że i to jest podczas owych maratonów tradycją - ale tez posłuchanie tej muzyki w zazwyczaj doskonałych wykonaniach czołowych amerykańskich muzyków. Owe muzyczne maratony poświęcone są najczęściej jednemu kompozytorowi, czasami zaś jednemu tematowi.

Tegoroczny jednodniowy mini-festiwal - 15 maja 2010 roku - różnił się od dotychczasowych kilkoma istotnymi aspektami. Najważniejszym było to, że Wall-to-Wall tym razem poświęcony był wielu kompozytorom, znanym i mniej znanym, jak również to, że wielu wykonawców przybyło specjalnie z Europy, aby swoim udziałem uświetnić tę imprezę. Jej kuratorem była Laura Kaminsky, specjalistka w dziedzinie muzyki Europy Wschodniej i Środkowej, która jest również kompozytorką, wykładowcą uniwersyteckim i dyrektorem artystycznym Symphony Space: zrealizowała ona niezmiernie różnorodny program poświęcony muzyce powstałej albo „za żelazną kurtyną”, albo w krajach niegdyś należących to tego rejonu geograficznego.

 Pomimo tak ciekawego programu i udziału pierwszorzędnych wykonawców - tym razem nie wyłącznie lokalnych - swój udział jako słuchacz tego maratonu musiałem ograniczyć do segmentu poświęconego muzyce polskiej, co stało się kolejną szansą na posłuchanie znakomitego Kwartetu Śląskiego, który ostatni raz prezentował się tutaj w Weill Hall pięć już lat temu. Gwoli sprawiedliwości muzyka polska nie była prezentowana jedynie przez „Ślązaków”: występująca prze nimi młoda orkiestra z St. Petersburga (St.Petersburg Chamber Orchestra) pod batutą amerykańskiego dyrygenta Jeffrey Meyera przedstawiła najpierw suitę Pięciu Preludiów Tanecznych(1954) Witolda Lutosławskiego, tym razem w wersji na klarnet z orkiestrą i harfą, później zaś, chyba już około północy, dla najbardziej zagorzałych, wytrwałych słuchaczy, Koncert na orkiestrę smyczkową Grażyny Bacewicz. Solistą w kompozycji Lutosławskiego był izraelski wirtuoz, klarnecista  Tibi Cziger.

Po przedstawieniach gościnnych na scenie Teatru Maryjskiego w Sankt Petersburgu (3 i 4 lipca 2010, w ramach XVIII Festiwalu Muzycznego „Gwiazdy Białych Nocy”), Polski Balet Narodowywystąpi we wrześniu w Szanghaju i Bergen. W dniach 11 i 12 września 2010 rokuzaprezentuje balet Chopin, artysta romantycznyw choreografii Patrice'a Barta na scenie Shanghai Oriental Art Center z towarzyszeniem tamtejszej orkiestry symfonicznej pod dyrekcją Tadeusza Kozłowskiego oraz z gościnnym udziałem polskiego wybitnego pianisty Krzysztofa Jabłońskiego. Występy zespołu w Chinach zostały zorganizowane przez Instytut Adama Mickiewicza w ramach międzynarodowych obchodów Roku Chopinowskiegooraz Światowej Wystawy Expo 2010 w Szanghaju.

Dwa tygodnie później, 26, 27 i 28 września, zespół zaprezentuje trzykrotnie na scenie Den Nye Opera w Bergen kameralny wieczór baletowy Alphai inne z pracami choreograficznymi Roberta Bonrady (When You End and I Begin...), Jacka Tyskiego (W poszukiwaniu kolorów) i Jacka Przybyłowicza (Alpha Kryonie Xe) do muzyki Pawła Szymańskiego, Grażyny Bacewicz i Aleksandry Gryki. Te występy są z kolei wynikiem polsko-norweskiego projektu artystycznego, który na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie zaowocował wcześniej premierą operowo-baletową: Ofelie: Śmierć przez wodny śpiew Henrika Hellsteniusa, Sonety SzekspiraPawła Mykietyna i Alpha Kryonia XeAleksandry Gryki.

Z nazwiskiem Edwarda Auerazetknąłem się jak większość warszawskich nastolatków podczas Konkursu Chopinowskiego w 1965 roku. Choć był to jak się później okazało „konkurs Argerich”, młody wychowanek nowojorskiej Juilliard School i legendarnej Rosiny Lhevinne wyróżnił się wśród swoich amerykańskich kolegów i nagrodzony został jedną z czołowych nagród. Od tego czasu słyszałem go kilkukrotnie w Polsce, do której przybywał chętnie i dość często, a potem już wielokrotnie w Nowym Jorku. Obecnie jego koncerty tutaj są rzadsze, być może jako rezultat nawału pracy pedagogicznej w wysoko notowanej szkole muzycznej uniwersytetu Indiana w Bloomington. Jego nazwisko nie jest jednak zapomniane i wśród publiczności znaleźli się nie tylko miejscowi melomani, ale też pianistyczne sławy.

Auer przybył tym razem do Nowego Jorku na zaproszenie Fundacji Kościuszkowskiej z recitalem poświęconym dziełom Chopina. W programie jego występu 7 maja 2010 roku znalazły się cztery Ballady, Polonez Fantazja, trzy mazurki oraz trzy etiudy op. posth., znane również jako Trois Nouvelle Etudes.

Rozmowa odbyła się tuż przed jego pierwszym w serii trzech koncertów w Carnegie Hall (13 kwietnia 2010 roku), podczas których Piotr Anderszewski koncentruje się na muzyceKarola Szymanowskiego. W pierwszym z nich Anderszewski – dodajmy w wielkim powodzeniem – wystąpił jako solista w IV Symfonii koncertującejze znakomitą Philadelphia Orchestra pod batutą Charlesa Dutoit, znanego również jako jednego z nielicznych na amerykańskim rynku mistrzów batuty, który dziełom Szymanowskiego od dawna poświęcał uwagę.

Proszę powiedzieć o genezie tej ciekawej serii, łączącej nie tylko różne aspekty twórczości wciąż nie bardzo docenianego polskiego twórcy, ale też przeciwstawiającej jego muzykę współczesnym mu kompozytorom, jak Leos Janácek czy Béla Bartók.

 

  Była to moja inicjatywa, moja decyzja, którą organizującej tę serię Carnegie Hall przedstawiłem już kilka lat temu. Wydaje mi się, że publiczność wciąż nie zdaje sobie sprawy z kalibru muzyki Szymanowskiego i chciałem coś w tym kierunku zrobić [dla przypomnienia, w swoim nowojorskim debiucie w 1998 roku, jak i dwóch dotychczasowych solowych występach w Carnegie Hall, Anderszewski za każdym razem prezentował kompozycje Szymanowskiego, a Symfonię koncertującąoprócz niedawnej prezentacji z Orkiestrą Filadelfijską grał także z Chicago Symphony – przyp. RM]. Tego rodzaju koncept koncertów o mieszanych programach zaprezentowałem już w 2005 roku w Paryżu, tyle że wtedy odbyło się to na stosunkowo małą skale i przeszło bez szerszego rozgłosu. Uważam również, że Szymanowski nadaje się dobrze do przedstawienia w różnorodnych zestawach, a nie tylko jako twórca muzyki fortepianowej. I wydawało mi się wtedy w Paryżu, że publiczności łatwiej się jego kompozycji w takim zestawieniu słucha. Dlatego podczas podejmowania decyzji programowych przekonywałem dyrekcję Carnegie do tego właśnie zróżnicowanego formatu: solo, kwartety, muzyka wokalna, inni kompozytorzy. Taki trochę "happening Szymanowski", taka celebracja, święto Szymanowskiego.

Kiedy przebrzmiały ostatnie nuty II Kwartetu op.61Karola Szymanowskiego, kończące dwudniową (1-2 maja 2010) celebrację zorganizowaną pod egidą Carnegie Hall przez pianistę przy współudziale pianistyPiotra Anderszewskiego i tak znakomitych kolegów, jak Belcea Quartet, sopran Iwona Sobotka oraz skrzypka Kraggeruda, niżej podpisany opuszczał salę podniecony wspaniałymi interpretacjami z jednej strony, ale z drugiej strony także z pytaniami - na razie bez odpowiedzi- czy takie dwa koncerty rzeczywiście potrafią przybliżyć lokalnym melomanom muzykę Szymanowskiego?

Czytelnicy, którzy mieli szansę zapoznania się z wypowiedziami pianisty odpowiedzialnego za to cenne przedsięwzięcie, pamiętają może jego postulat, że chciał coś uczynić dla muzyki naszego największego kompozytora pierwszej połowy ubiegłego wieku. Uważam, że jego projekt był bez wątpienia nie tylko cenną inicjatywą, ale też zrealizowany bardzo inteligentnie i co więcej, przy udziale muzyków, którzy swoimi zdolnościami i talentem nie ustępowali ani na jotę inicjatorowi tego mini-festiwalu. Jak mistrz Anderszewski sobie zażyczył, usłyszeliśmy nie tylko wachlarz kompozycji Szymanowskiego (dzieła fortepianowe, kwartety smyczkowe oraz pieśni), ale przedstawione zostały one w kontekście dzieł innych kompozytorów współczesnych Szymanowskiemu. Do nich należeli Bela Bartok oraz Leosz Janaczek, którego kompozycje fortepianowe - w tym przypadku In the Mist(We mgle) - Anderszewski grywa od lat i umieszczał również w programach swoich dotychczasowych nowojorskich występów. Bartoka reprezentował jednego wieczoru stosunkowo wczesny Kwartet smyczkowy No.1 op.7, drugiego zaś trzy króciutkie utwory z regionu Csik, które Anderszewski czasami grywa na bis. Ta kompozycja, zagrana natychmiast po Metopachpozwoliła na postawienie kolejnego pytania, czy oferowane kompozycje posiadały ze sobą jakąkolwiek współzależność. Czy nie byłoby naturalnym przeciwstawić sobie ludowe rytmy i zaśpiewy Bartoka na przykład mazurkom Szymanowskiego, inspirowanym góralskim folklorem? Ciekawe, że polski pianista nie prezentował dotąd wspomnianych kompozycji w swoich programach. Może pod względem układania programów jestem zbytnio uwarunkowany programami festiwalu w Bard College, podczas których szczególna uwaga jest poświęcona właśnie zagadnieniu wpływu jednej kompozycji na drugą, szczególnie jeśli chodzi o kompozytorów tej samej epoki. Taką samą obserwację sprowokował pierwszy koncert tej serii Anderszewskiego przedstawiającego utwory Szymanowskiego, którym był jego występ w Symfonii No.IV „Koncertującej”: wydało mi się, że prezentując dzieło polskiego kompozytora, można mu było przeciwstawić III Koncert fortepianowyBartoka. Byłem wielokrotnie pod wrażeniem, że obie partytury mają ze sobą dużo wspólnych cech, słyszalnych od pierwszego razu: w obu na przykład fortepian w unisonie intonuje melodię-dumkę, oba w ostatniej części wykorzystują ludowo-brzmiące rytmy. Kadencja z Symfonii Koncertującejjak również klimat środkowej części wydają się żywcem wyjęte z perkusyjnych koncertów Bartoka. Ale niestety ten koncert był również pokazem Filadelfijskiej Orkiestry i jej obecnego szefa Charlesa Dutoit: może dlatego idea ciekawszego ułożenia programu najwidoczniej nie przeszła organizatorom przez głowę. Anderszewski gra to dzieło rewelacyjnie, jak udowodniły wcześniejsze amerykańskie wykonania, ale w wielu momentach sam kompozytor mu utrudnia przebicie się przez niesłychanie gęstą tkankę orkiestrową. Pozostaje siedzieć w pierwszym rzędzie tuż pod/przed fortepianem, albo …słuchać nagrania.

Rozmyślania po koncercie Polliniego, czyli czy ten co gra dla 2,800 osób jest lepszy od tego, który gra dla 28 osób?

 

Maurizio Polliniprzez wielu poważnych krytyków uważany jest do dziś dnia za jednego z najwybitniejszych pianistów naszej epoki. To jemu właśnie Carnegie Hallpowierzyła trzy-recitalową serię recitali chopinowskich podczas obchodów rocznicy urodzin kompozytora. Seria została wręcz entuzjastycznie przyjęta przez publiczność: sala rozprzedana, cztery długie rzędy dostawionych krzeseł na estradzie, długotrwałe owacje na stojąco, uwielbienie. Wspaniałe recenzje.
Program ostatniego z tych chopinowskich recitali (9 maja 2010 roku) poświęcony był kompozycjom pochodzącym z ostatniego okresu twórczości: Sonata h-moll op.58, Polonez Fantazja op.61, 2 Nokturny op.62, Barkarola op.60. Pollini wykreował w swoich wykonaniach „szczególną spójność”, ponieważ niemal wszystko brzmiało… tak samo. U tego pianisty wszystko pokryte jest grubą warstwą pedału: jego prawa noga wydaje się być przyklejona do tej części instrumentu. Czy on tego doprawdy nie słyszy? Jak rzadko kiedy, wydawało mi się, że zarówno autor recenzji i pianista łączeni byli wspólnym życzeniem: niech się to już skończy!
Przez cały czas odczuwałem u pianisty słyszalne zdenerwowanie: wyrazem tego były nieustanne potknięcia pamięciowe (to bym najłatwiej wybaczył), nerwowo zagonione tempa, ale do tego jeszcze coś znacznie gorszego, niemalże cecha charakterystyczna jego obecnych estradowych poczynań: nie dogrywanie fraz do końca i całkowity brak przestrzeni pomiędzy frazami. Jeśli takt jest napisany na cztery, czy powinienem się raz po razie zadowolić 3 i pół? Gdyby aktor wygłaszał swoje kwestie w ten sam sposób, byłby wygwizdany z estrady. Moim zdaniem ten wielki niegdyś pianista nie zasługiwał na bardziej ulgową taryfę i lepsze potraktowanie.
Ciekawe, że przeglądając recenzję z "New York Timesa" z poprzedniego recitalu autorstwa Tommasiniego, uważny czytelnik między wierszami mógł się doczytać tych samych zastrzeżeń: niestety klimat politycznej poprawności powoduje strach przed nawet stwierdzeniem czegoś oczywistego: były król jest obecnie zupełnie nagi! Tu i ówdzie przebłyskuje ślad dawnej świetności, pozostaje wciąż soczyste brzmienie instrumentu (bo Pollini zawsze miał szlachetny dźwięk), ale tego się trzeba dopatrywać, wyłuskiwać spod wspomnianej warstwy pedału i muzycznej zadyszki. Choć wspominany recital był jedynym który słyszałem na żywo, to potwierdził on moje obawy o emocjonalny stan tego pianisty: ostatni recital, który słyszałem z kompozycjami Schumanna i Beethovena oferował równie dyskusyjne interpretacje. Nie moją rolą jest dawanie mu wskazówek, ale słuchając tej nerwowej gry przyszło mi na myśl, że być może granie z nut pozwoliło by mu choć trochę na opanowanie nerwów i gorączkowego pędu.
Coś niezwykłego zdarzyło się na sam koniec: przed ostatnim bisem, którym był Mazurek f-moll op.68(ostatnia kompozycja Chopina), Pollini przemówił do publiczności: tego, uczęszczając na recitale pianisty od 40 lat, nigdy dotąd nie słyszałem. Nie napawała mnie również optymizmem obserwacja innego krytyka, który na pożegnanie stwierdził, iż poprzedni jego recital był jeszcze gorszy…

Głównym tematem 53. edycji Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, która odbędzie się w dniach 17-25 września 2010 roku, jest szeroko pojęta klawiatura. W ramach festiwalu zaprezentowany zostanie szereg utworów przeznaczonych na rozmaite instrumenty klawiszowe, „klawiatury” instrumentów perkusyjnych, a także klawiatury komputerów. Wśród nich kompozycje na klawiatury nietradycyjne, z dźwiękami przestrojonymi, preparowanymi, z udziałem elektroniki, instalacje, utwory konceptualne. 

Temat „Klawiatura” symbolicznie odnosi się do 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina i obchodzonego Roku Chopinowskiego. W programie koncertów festiwalowych znajdą się m.in. spektakularne multimedialne instalacje Gdzie jest Chopin? Jarosława Kapuścińskiego i Mapping ChopinPawła Janickiego, instalacja Akord Chopinowski, którą przygotowuje Gordon Monahan. Podczas koncertu inauguracyjnego odbędzie się prawykonanienowego dzieła Zygmunta Krauze, przeznaczonego na cztery fortepiany i orkiestrę. Jest to obsada, jakiej w swojej kompozycji Omaggio (in memoriam Jorge Louis Borges) użył Tomasza Sikorski. Omaggiopoprzedzi utwór Krauze, stanowiąc dlań rodzaj motta. Tego wieczoru usłyszymy też Haags Hakkûhna dwa fortepiany z orkiestrą Louisa Andriessena. Nową klawiaturowość egzemplifikują także w programie m. in. kompozycje Johannesa Marii Stauda One Movements and Five Miniaturesna klawesyn przetworzony elektronicznie i zespół, Sama HaydenaEmergencena akordeon solo, zespół i live electronics, Martijna PaddingaFirst Harmonium Concertoi Octaviana NemescuPINASCENSIOCRISTICHO na organy, fortepian, czelestę, perkusję i elektronikę.

Głównym tematem 53. edycji Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, która odbędzie się w dniach 17-25 września 2010 roku, jest szeroko pojęta klawiatura. W ramach festiwalu zaprezentowany zostanie szereg utworów przeznaczonych na rozmaite instrumenty klawiszowe, „klawiatury” instrumentów perkusyjnych, a także klawiatury komputerów. Wśród nich kompozycje na klawiatury nietradycyjne, z dźwiękami przestrojonymi, preparowanymi, z udziałem elektroniki, instalacje, utwory konceptualne. 

Temat „Klawiatura” symbolicznie odnosi się do 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina i obchodzonego Roku Chopinowskiego. W programie koncertów festiwalowych znajdą się m.in. spektakularne multimedialne instalacje Gdzie jest Chopin? Jarosława Kapuścińskiego i Mapping ChopinPawła Janickiego, instalacja Akord Chopinowski, którą przygotowuje Gordon Monahan. Podczas koncertu inauguracyjnego odbędzie się prawykonanienowego dzieła Zygmunta Krauze, przeznaczonego na cztery fortepiany i orkiestrę. Jest to obsada, jakiej w swojej kompozycji Omaggio (in memoriam Jorge Louis Borges) użył Tomasza Sikorski. Omaggiopoprzedzi utwór Krauze, stanowiąc dlań rodzaj motta. Tego wieczoru usłyszymy też Haags Hakkûhna dwa fortepiany z orkiestrą Louisa Andriessena. Nową klawiaturowość egzemplifikują także w programie m. in. kompozycje Johannesa Marii Stauda One Movements and Five Miniaturesna klawesyn przetworzony elektronicznie i zespół, Sama HaydenaEmergencena akordeon solo, zespół i live electronics, Martijna PaddingaFirst Harmonium Concertoi Octaviana NemescuPINASCENSIOCRISTICHO na organy, fortepian, czelestę, perkusję i elektronikę.

W dniach 1-31 lipca 2010 rokuna dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie odbędzie się 10. Festiwal „Ogrody Muzyczne – Ogrody Chopina”. Tematem przewodnim tegorocznej edycji będzie Fryderyk Chopin, z okazji obchodów 200. rocznicy urodzinpolskiego romantyka.

Elementy chopinowskie pojawią się w programie filmowym oraz koncertach. Zostaną zaprezentowane materiały dokumentalne opowiadające o życiu Fryderyka Chopina (m.in. Serce Chopina Piotra Szalszy), nagrania filmowe i telewizyjne recitali wirtuozów fortepianu (m.in. Artura Rubinsteina, Vladimira Horowitza i Krystiana Zimermana) oraz odbędzie się premiera najnowszego filmu L'art de Chopin. Podczas poniedziałkowego cyklu koncertów „Fortepian 200 lat później” wystąpią pianiści: Aki Takahashi, Alberto Rosado, Jay Gottlieb i Ralph van Raat, którzy zaprezentują utwory współczesnych kompozytorów, kontynuujących tradycje chopinowskie. Z kolei w trakcie niedzielnego cyklu „Popołudnia z Chopinem” zaprezentują się polscy uczestnicy XVI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina.
Podczas Festiwalu organizatorzy zaplanowali także cztery wydarzenia nadzwyczajne – "Plamy na słońcu. El Derwid” czyli piosenki Witolda Lutosławskiego w wykonaniu Agaty Zubel, Cezarego Duchnowskiego i Andrzeja Bauera, recital brytyjskiej pianistki Joanny MacGregor, koncert zespołu Camerata Silesia pod dyrekcją Anny Szostak, który wykona aranżacje wokalne utworów Fryderyka Chopina i dwa nowe utwory: Zygmunta Krauzego i Régisa Campo oraz recital fortepianowy rosyjskiego pianisty Sergey’a Kasprova.

Program festiwalu na stronie www.ogrodymuz.pl

Od 15 czerwca do końca lipca 2010 roku w Kordegardzie Chopin 2010 w Warszawie (ul. Krakowskie Przedmieście 15/17) będzie można oglądać wystawę zdjęć Chopin. Nastroje kompozytora w fotograficznych obrazach Tomka Sikory. Wystawie towarzyszyć będzie prezentacja filmuFryderyk Chopinze zdjęciami Tomka Sikory i muzyką Chopina w wykonaniu Katarzyny Kraszewskiej.
Fotografie autorstwa Tomka Sikory przedstawiają nostalgiczną Polskę, taką jaka mogła zaistnieć we wspomnieniach Fryderyka Chopina po wyjeździe z kraju. Sikora, podobnie jak Chopin, doświadczył pobytu na emigracji. Znalazło to odzwierciedlenie w zdjęciach przedstawiających Polskę z pogranicza świata realnego i nierzeczywistego, żyjącego tylko w pamięci.
Wstęp wolny.

Dnia 2 lipca 2010 rokuo godz. 19.00 w Małopolskim Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu odbędzie się spektakl taneczno-pantomimiczny Taneczny świat Chopinaw wykonaniu Baletu Dworskiego "Cracovia Danza". Spektakl organizowany w ramach XXXII Starosądeckiego Festiwalu Muzyki Dawnej.

Taneczny świat Chopinato widowisko przygotowane przez Balet Dworski Cracovia Danza z okazji obchodów Roku Chopinowskiego. Tańcem i ruchem animują różnorodne formy tańców skomponowane przez Fryderyka Chopina. Na podstawie traktatów z epoki odtwarzają ich styl, kroki, figury, włączają w nie emocje, charakter, symbolikę gestów i ruchów, budują konkretne sytuacje i relacje między postaciami. Akcja spektaklu rozgrywa się w różnych miejscach. Widzowie podróżują do salonów Europy, w których koncertował i tańczył Fryderyk Chopin, do Hotelu Lambert, gdzie jego mazurki i polonezy poruszały wspomnienia o cierpiącej Ojczyźnie, do polskich dworków, w repertuarze których przeplatały się tańce ludowe i szlacheckie – szczęśliwe wspomnienie z dzieciństwa kompozytora. Spektakl odkrywa szczególne oblicze Chopina, świetnego znawcę i miłośnika tańca, wnikliwego obserwatora charakterów i typów ludzkich, pełnego humoru satyryka.

27 czerwca 2010 - emisja: 11:00 - Rusłan i Ludmiła – reż. Lotfi Mansouri

Druga część opery Michaiła Iwanowicza Glinki "Rusłan i Ludmiła" zrealizowanej w Teatrze Maryjskim w Petersburgu, pod batutą Walerego Giergiewa. Przedstawienie utrzymano w konwencji historycznego realizmu. Scenografia i kostiumy ukazują piękno i rozmach rosyjskiej sztuki w przedrewolucyjnym okresie złotego wieku. W przedstawieniu wzięli udział najwięksi rosyjscy śpiewacy Galina Gorczakowa, Larissa Diadkowa i Jurij Marusin oraz Anna Netrebko.

29 czerwca 2010 - emisja: 22:00 - Klasyczny początek nocy: Anne – Sophie Mutter - III koncert skrzypcowy

Mozarta Rok 2006 był nie tylko 250 rocznicą urodzin Mozarta, ale również 30 rocznicą debiutu Anne Sophie Mutter. Światowej sławy skrzypaczka postanowiła uczcić obydwa wydarzenia serią koncertów. Muzyczny projekt: "Mozart" w swym repertuarze objął koncerty skrzypcowe: Nr 1 in B - dur, Kv 207 Nr 2 in D - dur, Kv 211 Nr 3 in G - dur, Kv 216 Nr 4 in D - dur, Kv 218 Nr 5 in A - dur, Kv219 Od prawie trzech dziesięcioleci Anne - Sophie Mutter należy do grona najwybitniejszych wirtuozów skrzypiec naszych czasów. Urodziła się w niemieckim Rheinfelden w Badenii - Wirtembergii. Międzynarodową karierę rozpoczęła w 1976 roku na Festiwalu w Lucernie. Rok później wystąpiła jako solistka na Festiwalu Salzburskim pod batutą Herberta von Karajana. Od tego czasu koncertuje we wszystkich najważniejszych ośrodkach muzycznych Europy, USA i Azji. Wybitni współcześni kompozytorzy skomponowali z myślą o niej jako wykonawczyni koncerty skrzypcowe, m. in Witold Lutosławski i Krzysztof Penderecki. Za swoje liczne nagrania Anne - Sophie Mutter zdobyła szereg nagród, m. in. Niemiecką Nagrodę Płytową, Record Academy Prize, Grand Prix du Disque, Międzynarodową Nagrodę Płytową i kilka nagród Grammy m. in za najlepszy występ solowy z orkiestrą przy nagraniu II koncertu skrzypcowego oraz Metamorphosen Krzysztofa Pendereckiego.

1 lipca - emisja: 22:25 - Klasyczny początek nocy: Symfonie polskie. Witold Lutosławski – I Symfonia

Nadzwyczajny koncert monograficzny, który odbył się podczas 39. Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans. "I Symfonię" wykonała Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej im. Witolda Lutosławskiego.

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie jako partner przedsięwzięcia przedstawia projekt "Polsko-Norweska Akademia Muzyczna Młodych", który jest wspólną inicjatywą Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych nr 1 w Warszawie oraz Barratt - Due MusikInstitutt w Oslo. Projekt, skierowany do najbardziej utalentowanej muzycznie młodzieży, organizowany jest w Polsce i Norwegii, a jego kolejny etap - seminarium chopinowskie dla młodych pianistówodbędzie się w Warszawie w dniach 21-28 czerwca 2010 roku.

W ramach seminarium uczniowie wezmą udział w klasach mistrzowskichprowadzonych przez profesorów: J. Sterczyńskiego, prof. E. Karaś-Krasztel, Włodka Pawlika i wykonają szereg koncertów (m.in. w Żelazowej Woli i Warszawie). Specyfikę kultury polskiej poznawać będą podczas warsztatów tańca ludowego, wycieczek do miejsc szczególnie ważnych dla tradycji narodowej (Brochów, Nieborów). Całość pobytu młodych studentów norweskich podsumuje koncert, który odbędzie się 27 czerwca 2010 rokuw Sali Koncertowej DS Dziekanka w Warszawie o godz. 18.00.

„Dudamelomania”to czterodniowy (od 18 do 21 czerwca 2010 roku) cykl koncertów i filmów muzycznych, przedstawiający fenomen wenezuelskiego projektu edukacyjnego El Sistema i jego najsłynniejszego osiągnięcia – orkiestry młodzieżowej Simona Bolivara, prowadzonej przez Gustavo Dudamela. Dnia 20 czerwca 2010 rokumuzycy po raz pierwszy wystąpią w Polsce, w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. TVP Kultura od dłuższego już czasu obserwuje podbijającą cały świat orkiestrę z Caracas i jej charyzmatycznego, młodego dyrygenta, porównywanego z Leonardem Bernsteinem. Można powiedzieć, że międzynarodowa sława Gustavo Dudamela osiągnęła już taki poziom, że mamy obecnie do czynienia ze zjawiskiem "dudamelomanii".

 

El Sistemato sieć orkiestr dziecięcych i młodzieżowych, ośrodki muzyczne i warsztaty, angażujące ok. 250.000 młodych Wenezuelczyków. Ojcem tego niezwykłego przedsięwzięcia jest Jose Antonio Abreu, który ponad 30 lat temu stworzył pierwszą orkiestrę młodzieżową w Caracas dla dzieci z biednych dzielnic miasta. Nadrzędnym celem El Sistema jest nie tyle dochodzenie do muzycznej perfekcji, co kultywowanie wśród młodych ludzi takich wartości, jak: praca w zespole, szacunek dla innych, odpowiedzialność. Z biegiem lat, El Sistema zaczęła oddziaływać na cały kraj i aktualnie obejmuje około 270 ośrodków. Dziś zainteresowanie projektem przekroczyło już granice Wenezueli, a zasadnicze idee El Sistema są zaszczepiane w systemach edukacyjnych innych krajów.

„Dudamelomania”to czterodniowy (od 18 do 21 czerwca 2010 roku) cykl koncertów i filmów muzycznych, przedstawiający fenomen wenezuelskiego projektu edukacyjnego El Sistema i jego najsłynniejszego osiągnięcia – orkiestry młodzieżowej Simona Bolivara, prowadzonej przez Gustavo Dudamela. Dnia 20 czerwca 2010 rokumuzycy po raz pierwszy wystąpią w Polsce, w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. TVP Kultura od dłuższego już czasu obserwuje podbijającą cały świat orkiestrę z Caracas i jej charyzmatycznego, młodego dyrygenta, porównywanego z Leonardem Bernsteinem. Można powiedzieć, że międzynarodowa sława Gustavo Dudamela osiągnęła już taki poziom, że mamy obecnie do czynienia ze zjawiskiem "dudamelomanii". 

El Sistemato sieć orkiestr dziecięcych i młodzieżowych, ośrodki muzyczne i warsztaty, angażujące ok. 250.000 młodych Wenezuelczyków. Ojcem tego niezwykłego przedsięwzięcia jest Jose Antonio Abreu, który ponad 30 lat temu stworzył pierwszą orkiestrę młodzieżową w Caracas dla dzieci z biednych dzielnic miasta. Nadrzędnym celem El Sistema jest nie tyle dochodzenie do muzycznej perfekcji, co kultywowanie wśród młodych ludzi takich wartości, jak: praca w zespole, szacunek dla innych, odpowiedzialność. Z biegiem lat, El Sistema zaczęła oddziaływać na cały kraj i aktualnie obejmuje około 270 ośrodków. Dziś zainteresowanie projektem przekroczyło już granice Wenezueli, a zasadnicze idee El Sistema są zaszczepiane w systemach edukacyjnych innych krajów.

Zarząd Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej przypomina, iż – jak co roku – organizuje posiedzenie Jury Krajowego, które wybierze sześć utworów zarekomendowanych przez Polską Sekcję MTMW na festiwal Światowe Dni Muzyki 2011, który tym razem odbędzie się w Zagrzebiu.
Sekcje krajowe nie mogą uwzględniać w swych oficjalnych wyborach utworów, które w roku 2010 zostaną wykonane podczas ŚDM lub zostały na nie zaprogramowane oraz utworów zarekomendowanych przez krajową Sekcję w oficjalnej selekcji w roku 2009. Rekomendowane kompozycje muszą pochodzić z roku 2005 lub lat późniejszych. Utwory, wybrane przez Jury Krajowe poszczególnych sekcji ISCM będą następnie oceniane przez międzynarodowe jury w Zagrzebiu.
Partytury można przysyłaćna adres Towarzystwa (ul. Mazowiecka 11 m 24, 00-052 Warszawa) lub dostarczyć je osobiście do biura PTMW do dnia 28 czerwca 2010 roku(decyduje data stempla).

Środowiska twórcze protestują przeciwko planom prezesa Polskiego Radia, Jarosława Hasińskiego (wywiad dla „Gazety Wyborczej”, 7 czerwca 2010), zakładającym zmianę Programu 2 Polskiego Radia ze stacji kulturotwórczej na rozgłośnię ograniczającą się do puszczania płyt. Pracownicy „Dwójki” we wtorek napisali list do rady nadzorczej PR, domagając się dymisji Hasińskiego z funkcji prezesa. W czwartek ich protest poparła radiowa „Trójka”, a w piątek dołączyły środowiska twórcze, które wystosowały oficjalne oświadczenie prezentujące ich stanowisko wobec planów zarządu Polskiego Radia:

Stanowisko reprezentacji środowisk twórczych wobec planów Zarządu Polskiego Radia

Wypowiedź Prezesa Polskiego Radia p. Jarosława Hasińskiego w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej” (7 czerwca 2010) budzi nasz stanowczy sprzeciw. Plany Prezesa zakładają przeróbkę Programu II Polskiego Radia ze stacji kulturotwórczej na rozgłośnię płytową.
Wypowiedź p. Hasińskiego zdaje się nosić znamiona działania na niekorzyść spółki, którą kieruje. Jego koncepcje natomiast dowodzą, że Prezes publicznego Radia ma za nic wartości kulturalne programu, funkcję i „misję” kulturotwórczą tej ważnej instytucji wraz z jej kształtem określonym ustawą sejmową. Na dorobek II Programu PR – tej największej w kraju filharmonii i teatru literackiego, największego forum dyskusji i źródła informacji kulturalnej – pracowało kilka pokoleń ludzi kultury, których dzieło ów Prezes z formalnej czy nieformalnej rekomendacji partyjnej SLD zamierza obecnie zniweczyć.

Światowa premiera dwóch współczesnych utworów na chór i instrumenty ku czci Fryderyka Chopina autorstwa PolakaZygmunta Krauze (na zdjęciu) i Francuza Regis Campo odbędzie się 12 czerwca 2010 roku o godzinie 19.30 w Teatrze Wielkim w Warszawie (Sale Redutowe/George Sand) podczas Festiwalu "Chopin Open - La Folle Journée - Szalone Dni Muzyki". Kompozycje zostały zamówione z okazji Roku Chopinowskiego przez polską Fundację Orange, francuską Fondation Orange i Instytut Polski w Paryżu przy udziale Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu. Podczas warszawskiego koncertu wykona je zespół Camerata Silesia pod dyrekcją Anny Szostak - w utworze Régis Campo z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego Altra Volta,Krzysztofa Korzenia (kontrabas) i Jerzego Rogulskiego (aktor), a w kompozycji Zygmunta Krauze z towarzyszeniem zespołu Warsztat Muzyczny, grającego na instrumentach ludowych.

Obydwaj artyści wykorzystali w swych utworach fragmenty listów Chopina pisanych w ostatnich latach życia do rodziny i przyjaciół. Projekt stanowi jednocześnie ilustrację udanego połączenie dwóch kultur i jest interesującą próbą związania słowa z muzyką Chopina przez współczesnych kompozytorów z różnych pokoleń reprezentującą odmienną wrażliwość muzyczną. 7 Humoresquesna chór mieszany i kwintet smyczkowy (2010) Régis Campo to utwór skomponowany na podstawie fragmentów listów Chopina, napisanych w języku francuskim. Z kolei Podróż Chopina (Voyage de Chopin)na chór mieszany i instrumenty ludowe (2010) Zygmunta Krauze wykorzystuje fragmenty listów kompozytora w języku polskim. Zastosowanie rzadko spotykanych instrumentów ludowych w tym ostatnim ma przywołać dźwięk i atmosferę, której zapewne doświadczył Chopin w swojej młodości.

Dnia 4 czerwca 2010 rokuogłoszono wyniki przesłuchań 57. Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów, dorocznego przeglądu najnowszych utworów muzyki współczesnej organizowanego przez Międzynarodową Radę Muzyczną. W siedzibie Fundacji Gulbenkiana w Lizbonie przedstawiciele 33 publicznych radiofonii z 5 kontynentów przedstawili 67 utworów. W grupie najwyżej punktowanych utworów określanych mianem „rekomendowanych” (do odtworzeń radiowych i wykonań koncertowych) znalazła się zgłoszona przez Program 2 Polskiego Radia kompozycja Lidii Zielińskiej Siedem wysp Conradana zespół instrumentalny i elektronikę w nagraniu Orkiestry Muzyki Nowej pod dyrekcją Szymona Bywalca. Utwór powstał na zamówienie festiwalu „Warszawska Jesień” i Instytutu im. Adama Mickiewicza z okazji Roku Conrada, 2007.
Wśród utworów rekomendowanych znalazła się m.in. 4 Symfonia – (brzeg rzeka symfonia) litewskiej kompozytorki Onute Narbutaite skomponowana na to samo, co utwór Zielińskiej, zamówienie, i przedstawiona przez Radio Litewskie w nagraniu orkiestry Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Christophera Lyndon-Gee’a z koncertu „Warszawskiej Jesieni”. Tym samym po ubiegłorocznej rekomendacji utworu Ewy Trębacz things lost, things invisible na przestrzeń dźwiękową i orkiestrę w wykonaniu Akademickiej Orkiestry im. Karola Szymanowskiego w Katowicach pod dyr. Artura Tamaro i Szymona Bywalca cały Conradowski cykl zamówień „Warszawskiej Jesieni” i Instytutu im. Adama Mickiewicza został bardzo wysoko oceniony przez Międzynarodową Trybunę Kompozytorów.
Najwyższą punktację i miano utworu „wyselekcjonowanego” w kategorii ogólnej otrzymały Ouvertures (Part I) na guzheng (chiński instrument strunowy), sampler i orkiestrę Duńczyka, Simona Steen-Andersena, a w kategorii kompozytorów do 30 roku życia - Twilight Chants na chór mieszany, kontrabas i strojone wodą kieliszki do perskich wersetów Rumi’ego (patrz: III Symfonia Karola Szymanowskiego…) kompozytora łotewskiego, Kristapsa Petersonsa.

Osiemnasta edycja Spotkań Muzyki CHANTERELLE FESTIVAL odbyła się w dniach 6, 9 i 11-13 czerwca 2010 rokuw Ostrowie Wielkopolskim, Lewkowie i Gołuchowie.

 Preludium Festiwalu był spektakl dla dzieci - Świat baśni czeka na każdego... Mądrości Afrykańskich Griotów, przygotowany przez Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści z Konstancina-Jeziornej. Kolejne dni wypełniły koncerty, wpisujące się w obchody rocznicy 200 lat urodzin Fryderyka Chopina– tak muzyką, jak i prelekcjami. Festiwal zainauguruje koncert kantat i sonat Jana Sebastiana Bacha, ulubionego kompozytora Chopina (9 czerwca). Piątkowy wieczór (11 czerwca) przypomniał kompozycje Zygmunta Stojowskiego – wybitnego kontynuatora wielkiej pianistyki Chopina i Paderewskiego. Dzień później obejrzeliśmy spektakl taneczno-pantomimiczny Taneczny świat Chopinaw wykonaniu Baletu Dworskiego „Cracovia Danza”. Festiwal zakończył koncert pieśni – Hommage à Chopin.

Patronat medialny nad Festiwalem objęło m.in. Polskie Centrum Informacji Muzycznej.

zobacz: PROGRAM FESTIWALU 

Towarzystwo im. Witolda Lutosławskiego oraz Program II Polskiego Radia zapraszają na Łańcuch VII. Festiwal Witolda Lutosławskiego. Dwa koncerty festiwalowe odbędą się w dniach 5-6 czerwca 2010 rokuw Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego w Warszawie. Wystąpi Orkiestra Kameralna Polskiego Radia „Amadeus” oraz Sinfonia Varsovia wraz z Agnieszką Duczmal, Jerzym Maksymiukiem i Krzysztofem Jakowiczem. Podczas pierwszego wieczoru usłyszymy dzieła dwóch wielkich jubilatów tego roku – Ignacego Jana Paderewskiegoi Romana Maciejewskiego. Drugiego dnia będzie miało miejsce pierwsze publiczne wykonanie opracowanego przez Jerzego Maksymiuka na skrzypce i orkiestrę dzieła Witolda Lutosławskiego Recitativo e arioso. Ponadto jak zawsze zabrzmi wspaniała muzyka patrona festiwalu i twórców mu szczególnie bliskich. Wstęp wolny.

– Za trzy lata świętować będziemy 100 rocznicę urodzin Witolda Lutosławskiego. – podkreślił we wprowadzeniu do programu festiwalu Grzegorz Michalski, Prezes Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego. – Kolejne "Łańcuchy" są planowane jako imprezy coraz bardziej rozbudowane, angażujące międzynarodowe grono świetnych wykonawców i pomysłodawców, w znacznej części rekrutujących się z kręgu przyjaciół Lutosławskiego. Znamy ciekawe inicjatywy muzyków brytyjskich, amerykańskich, australijskich, japońskich, skandynawskich, niemieckich, rosyjskich – niektóre z nich chcemy realizować wspólnie.

zobacz: PROGRAM FESTIWALU

Dnia 28 maja 2010 rokuAkademia Muzyczna w Bydgoszczy nadała profesorowiMieczysławowi Tomaszewskiemu tytuł doktora honoris causa.

Wybitny znawca muzyki Fryderyka Chopina został uhonorowany z okazji obchodów 200. rocznicy urodzin kompozytora. Podczas uroczystości rektor uczelni – prof. Maria Murawska powiedziała, że profesor Tomaszewski jest obecnie najwybitniejszym chopinologiem na świecie. Laudację wygłosiła promotor odznaczenia – prof. Irena Poniatowska, zaś sam laureat wystąpił z wykładem zatytułowanym Wokół prawdy i piękna, fantazji i ekspresji.

W historii bydgoskiej uczelni to trzecie wyróżnienie tego rodzaju. W kwietniu otrzymał je wybitny pianista, laureat Konkursu Chopinowskiego - Dang Thai Son.

źródło: Chopin2010.pl