Hasła osobowe

Sobieraj Jacek

Kompozycje:

Linia wiatru na fortepian (1981)

Johann Sebastian Bach in memoriam na wiolonczelę i fortepian (1982)

Wyliczanka dziecięca na chór mieszany a cappella (1985)

Vocalise na chór mieszany a cappella (1986)

Ocean, muzyka baletowa (1992)

Solitary Island na fortepian (1993)

Like the Wind, muzyka baletowa (1993)

Little Red Riding Hood, muzyka baletowa (1993)

Ave Maria na chór mieszany a cappella (1994)

Adagietto, muzyka baletowa (1996)

Les imponderable 0.971 na klarnet B i fortepian (1997)

Dance Macabre na klarnet B i fortepian (1997)

Dream for Arabella na fortepian (1998)

Les Imponderable 0.981 na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1998)

Une Petite Fantasie Sur Les Themes De Tsigane, muzyka baletowa (1998)

Tango for Nestille na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1999)

This Above All…, muzyka baletowa (1999)

A Fairytale na skrzypce i fortepian (2000)

El Fuego del Ritmo, muzyka baletowa (2000)

Introduction and Fugue oraz Polonaise Espagnole na skrzypce i fortepian (2001)

Toccata for Gordon / Farewell to a Friend na saksofon, wibrafon i kwartet smyczkowy (2002)

Dollmaker’s Dream, muzyka baletowa (2002)

Sage & Water na chór do słów Davida Huggetta (2005)

4-2-1 na forteian na cztery ręce i elektronikę (2017)

Osoby Tagi: Kompozytor

kompozytor, pianista, skrzypek i wokalista; ur. 5 marca 1958, Gdańsk. Swoją edukację muzyczną rozpoczął w Państwowej Szkole Muzycznej I-go stopnia im. Tadeusza Szeligowskiego w Szczecinie w klasie skrzypiec. Poza szkołą udzielał się aktywnie jako członek Chóru Chłopięcego Szczecińskie Słowiki prowadzonego przez Jana Szyrockiego, a następnie pod tą samą dyrekcją Chóru Politechniki Szczecińskiej. Jako instrumentalista (skrzypce i fortepian) dał się poznać na koncertach zespołu poezji śpiewanej “Gniazdo Bociana”, który to zespół zorganizowany został przy akademickim klubie “Kamerton”. W 1979 z zamiarem studiowania w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych przeniósł się do Gdańska, gdzie po kilku latach pracy w Teatrze Dramatycznym “Wybrzeże” (jako malarz) oraz nauki w Policealnym Studium Pedagogicznym rozpoczął studia na Wydziale Wychowania Muzycznego i Rytmiki w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki. Podczas studiów obrał kierunek dyrygentury chóralnej. W tym okresie udzielał się w Studenckiej Agencji Radiowej, prowadząc programy muzyczne o charakterze publicystycznym oraz prezentując swoje kompozycje w tworzonych tam audycjach literackich, poetyckich, satyrycznych i muzyczno-rozrywkowych. Do jego poza-akademickiej działalności związanej z muzyką zaliczyć można również stworzenie pop-rockowej grupy “Barock”, w której działał jako kompozytor, pianista oraz wokalista, ponadto zorganizowanie studenckiego chóru i orkiestry kameralnej do serii koncertów kolęd polskich (m.in. w kościele Św. Mikołaja w Gdańsku i katedrze w Oliwie) we własnej aranzacji.
Po ukończeniu studiów zaangażowany był przez rok jako dyrektor muzyczny Polskiego Teatru Instrumentalnego prowadzonego przez Ryszarda Miśka.
W 1988 opuścił Polskę i zamieszkał na rok w Grecji, gdzie początkowo pracował jako robotnik, a potem rozpoczął współpracę z Państwową Szkołą Baletową oraz Teatrem Tańca Nowoczesnego “Nafsica” w Atenach. Przez okres paru miesięcy dawał też autorskie recitale w klubie poezji śpiewanej “Batraxoi”.
W 1989 przeniósł się do Kanady i osiedlił się w mieście Edmonton. Tu rozpoczął aktywną działalność jako kompozytor muzyki do przedstawień teatralnych oraz baletowych, współpracując m.in. z teatrem “Studio” przy wydziale dramatycznym University of Alberta, teatrem dramatycznym “Azimuth”, kompanią baletową “Ballet North”, “Dance Alberta”, “Mile Zero” i wielu innymi.
W 1995 zajął III miejsce na Narodowym Konkursie Kompozytorskim zorganizowanym przez zawodowy chór Pro Coro Canada za Ave Maria na chór mieszany a cappella. Jego twórczość doceniona została także w Stanach Zjednoczonych, gdzie udzielał się przez 10 kolejnych sezonów jako pedagog oraz kompozytor na najstarszych w Ameryce Północnej letnich warsztatach sztuk scenicznych “Perry – Mansfield” w Kolorado (Stany Zjednoczone).
Pośród interpretatorów jego kompozycji znajdują się takie nazwiska, jak: saksofonista Robert Matuszewski oraz Orkiestra Opery na Zamku pod dyrekcją Jacka Kraszewskiego, wiolonczelista Friedrich Gauwerky (Niemcy), pianista Geert Callaert (Belgia), Hermes Ensemble (Belgia), St. Crispin’s Chamber Ensemble (Kanada), ARA Ensemble (Polska), klarnecista Rob Bailis (Stany Zjednoczone) oraz Pro Coro Canada.
Od 2003 jest członkiem prestiżowej organizacji kompozytorskiej Canadian Music Centre, a w 2004 zadebiutował jako kompozytor muzyki filmowej w filmie dokumentalnym Road of Bones w reż. Toma Radforda.

Kwiatkowska Anna

Osoby Tagi: Wykonawca

skrzypaczka; ur. 22 lutego 1978 r., Opole.
Jest absolwentką krakowskiej Akademii Muzycznej, gdzie studiowała w klasie skrzypiec prof. Mieczysława Szlezera. Ukończyła także z oceną celującą podyplomowe studia z zakresu kameralistyki tej samej uczelni. Brała udział w kursach mistrzowskich kameralnych i solowych w Grazu, Mannheim, Stuttgarcie, Odense, Darmstadcie. Doskonaliła swoje umiejętności pod kierunkiem Melise Mellinger (Ensemble Recherche) i Ernsta Kovacica.

Kwiatkowska była stypendystką Ministra Kultury.

Jako solistka i kameralistka specjalizuje się w wykonaniu muzyki XX i XXI wieku. Utwory współczesnej klasyki i muzykę najnowszą prezentuje solo oraz z towarzyszeniem orkiestry na festiwalach „Warszawska Jesień”, Musica Electronica Nova, "Łańcuch", Musica Polonica Nova, Audio Art, Poznańska Wiosna Muzyczna, Instalakcje, Muzyczne Lato w Kopenhadze, Bendigo International Festival of Exploratory Music w Australii, International Chamber Music Festival w Pekinie.

Na swoim koncie ma liczne prawykonania, w tym utworów dedykowanych jej przez kompozytorów polskich, takich jak Wojciech Ziemowit Zych, Jagoda Szmytka, Wojciech Blecharz, Sławomir Wojciechowski, Sławomir Kupczak, Artur Kroschel, Rafał Zapała, Wojciech Błażejczyk, Dominik Karski. Kilkakrotnie była zapraszana do udziału w prawykonaniach utworów, które powstały w ramach programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Kolekcje” – Priorytet „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. W 2013 r. uczestniczyła w prawykonaniu Sekstetu Andrzeja Dutkiewicza, w 2015 r. wraz z Izabelą Buchowską wzięła udział w prawykonaniu utworu Bartosza Smorągiewicza Rozrywkowe mazurki.

Anna Kwiatkowska jest związana z kilkoma zespołami kameralnymi. W latach 1998–2008 była liderem tria smyczkowego Violarium, z którym trzykrotnie zdobyła II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej w Krakowie oraz nagrodę specjalną na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Kameralnej w Atri (Włochy). Koncertowała z nim w Polsce (festiwale Sacrum Profanum, Muzyka w Starym Krakowie, „Warszawska Jesień”) i za granicą (Niemcy, Włochy, Austria, Litwa, Szwajcaria, Holandia, Meksyk). Dokonała nagrań dla II Programu Polskiego Radia (duety i tria Dariusa Milhauda).

Współpracowała z Capellą Cracoviensis, Filharmonią Krakowską, z warszawskim zespołem Chain Ensemble oraz z Orkiestrą Muzyki Centrum. Z zespołem muzyki nowej Ensemble Musikfabrik z Kolonii występowała m.in. na festiwalu Musikfest w Berlinie (wykonali Hymnen K.Stockhausena), w prawykonaniu opery kameralnej Nocturno Georga Friedricha Haasa w Bonn oraz w Jahrhunderthalle w Bochum. Wraz z wiolonczelistą Mikołajem Pałoszem i z pianistą Adamem Kośmieją tworzą zespół Flow Unit.

Skrzypaczka występuje również w duetach z wiolonczelistą Mikołajem Pałoszem i z pianistką Joanną Opalińską, z którą nagrała płytę CD Eidos z utworami współczesnych kompozytorek: Kaiji Saariaho, Barbary Buczek, Olgi Neuwirth i Agaty Zubel (Sarton Records).

Współorganizowała i prowadziła cykle warsztatów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży „Harmonie i hałasy” oraz „Dźwiękowisko” (we współpracy z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca), poświęcone nowej muzyce.

Oficjalna strona artystki: https://annakwiatkowskaviolin.wordpress.com/

aktualizacja: 2015, 2023 Wiktoria Antonczyk

Wolanin Jarosław

Osoby Tagi: Wykonawca

dyrygent i saksofonista; ur. w Brzozowie na Podkarpaciu. Studiował w Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach na dwóch specjalnościach: dyrygentura chóralna w klasie Jana Wojtachy (dyplom z wyróżnieniem uzyskany w 2002 roku), gra na saksofonie w klasie Bernarda Steuera (dyplom w 2003 roku). W roku akademickim 2001/2002 był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Został laureatem wielu konkursów saksofonowych. Jako dyrygent swoje doświadczenie zawodowe zdobywał od 1999 roku z rozmaitymi chórami na Górnym Śląsku, m.in. z Chórem Kameralnym Silesia Singers, z Chórem Mariackim w Katowicach, którym kieruje do dnia dzisiejszego. Od 2001 roku jest związany zawodowo z Chórem Filharmonii Śląskiej, najpierw jako artysta chóru, a od 2009 roku jako kierownik artystyczny i dyrygent zespołu. Istotnie poszerzył jego repertuar w zakresie muzyki a cappella. Przygotowywał chór do występów z tak znanymi dyrygentami, jak m.in.: Mirosław Jacek Błaszczyk, Jan Wincenty Hawel, Jan Krenz, Krzysztof Penderecki, Marek Pijarowski, Tadeusz Wojciechowski, Mykoła Dyadiura, Massimiliano Caldi, Paul McCreesh, Matthias Geissler. Od 2003 roku pełni funkcje dyrygenta Orkiestry Sinfonietta Sonora Akademii Muzycznej w Katowicach. Z tymi zespołami koncertuje w Polsce, a także w Niemczech, Czechach i Francji.
Ma w swoim dorobku wiele prawykonań utworów kompozytorów współczesnych. Do programów koncertów często włącza arcydzieła muzyki chóralnej, nigdy dotąd nie wykonywane w Polsce, np. Koncert na chór Alfreda Schnittke’go. Od 2003 roku zajmuje się również działalnością pedagogiczną, prowadząc w szkołach muzycznych zajęcia z gry na saksofonie; od 2006 roku wykłada w PSM I st. w Oświęcimiu. W latach 2006 - 2008 prowadził również zajęcia z dyrygowania w Instytucie Jazzu.

aktualizacja: listopad 2015 (wa)

Mamińska-Domagalska Monika

Osoby Tagi: Animator, Wykonawca

śpiewaczka, animatorka kultury, badaczka kultury tradycyjnej, nauczycielka śpiewu tradycyjnego; ur. 13 lipca 1959, Radom.
Jest absolwentką Instytutu Filologii Polskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Śpiewu tradycyjnego uczyła się wciągu wielu lat od śpiewaków ludowych z różnych regionów Polski, zaczynając od początku lat 90-tych.
W 1991 r. została współzałożycielką Fundacji „Muzyka Kresów”, której głównym celem jest prezentacja i badanie kultur tradycyjnych, a w szczególności muzyki tradycyjnej Europy Środkowo-Wschodniej. W latach 1991 – 2009 pełniła funkcje prezesa zarządu. Jako współrealizatorka wszystkich fundacyjnych programów i projektów przygotowywała i koordynowała organizację konferencji etnomuzykologicznych, badań terenowych muzyki tradycyjnej wschodniej Polski i festiwali muzycznych, m. in. „Najstarsze Pieśni Europy”.
Niezwykle ważną częścią jej twórczej aktywności są działania edukacyjne, adresowane do dzieci, młodzieży i studentów. Od 1998 r. prowadzi warsztaty podczas Międzynarodowej Szkoły Muzyki Tradycyjnej, której jest współzałożycielką. W zajęciach prowadzonych przez Monikę Mamińską-Domagalską wzięło udział ok. 350 osób. Uczestnicy warsztatów występują w zespole Międzynarodowej Szkoły Muzyki Tradycyjnej, który ma na swoim koncie kilka płyt z polskimi pieśniami tradycyjnymi. Prowadzi również Zespół Muzyki Tradycyjnej Ośrodka Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych „Rozdroża”, z którym jest związana od 2008 r. Na zamówienie Ośrodka w 2014 r. Lidia Zielińska stworzyła spektakl dźwiękowy Zagubione ogniwo. Kompozycja na śpiew tradycyjny i brzmienia elektroakustyczne, w której partię solową wykonała M.Mamińska-Domagalska, powstała w ramach programu „Kolekcje” – priorytet „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Instytut Muzyku i Tańca.
Działając w Ośrodku „Rozdroża” Monika Mamińska współorganizuje Festiwal Tradycji i Awangardy Muzycznej KODY, prowadzi całoroczne warsztaty śpiewu tradycyjnego, opartego na archaicznej technice wydobywania głosu. Monika Mamińska brała udział w realizacjach muzycznych łączących pieśni tradycyjne z muzyką współczesną autorstwa Krzysztofa Knittla, Tadeusza Wieleckiego, Jerzego Kornowicza, Tadeusza Sudnika, Joela Gripa (Szwecja), Pierre’a Borela (Francja). Współpracowała z Tadeuszem Słobodziankiem przy realizacji strony muzycznej przedstawień, prowadząc warsztaty śpiewu z aktorami-uczestnikami spektakli Prorok Ilja (Teatr Nowy – Łódź), Car Mikołaj (Stary Teatr – Kraków), Merlin (Teatr Narodowy, Warszawa) oraz z Łukaszem Kosem, reżyserem spektaklu Klątwa (Teatr Jeleniogórski).
Za swoją wszechstronną działalność otrzymała nagrody i wyróżnienia, w tym w 1993 r. za pracę w dziedzinie kultury pogranicza wschodniego i południowo-wschodniego Polski została laureatką nagrody Polculu – Niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej; w 2011 otrzymała wyróżnienie Prezydenta Miasta Lublin w uznaniu wieloletniej pracy artystycznej, społecznej, kulturalnej i edukacyjnej oraz niezwykle wartościowej działalności na rzecz popularyzacji muzyki dawnej; w 2012 r. została uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w promowaniu i upowszechnianiu kultury muzycznej, za działalność na rzecz zachowania dziedzictwa kulturowego.

aktualizacja: grudzień 2015 (wa)

Lasoń Aleksander

Twórczość:

Aleksander Lasoń tworzy wraz z Eugeniuszem Knapikiem i Andrzejem Krzanowskim grupę kompozytorów określaną ze względu na rok urodzenia jako „Pokolenie ’51”. Wszyscy trzej debiutowali na festiwalu „Młodzi Muzycy Młodemu Miastu” w Stalowej Woli, który odegrał ważną rolę w rozwoju polskiej muzyki II połowy lat siedemdziesiatych. Tutaj skrystalizowało się artystyczne oblicze nowej generacji twórczej. Jej głównymi przedstawicielami stali się Lasoń, Knapik i Krzanowski. Ich wspólnym przesłaniem był sprzeciw wobec awangardy lat pięćdziesiątych oraz sześćdziesiątych i twórcze nawiązanie do tradycji, lecz w nowy, indywidualny i oryginalny sposób. W latach 1975-80 w Stalowej Woli odbyło się jedenaście prawykonań utworów kompozytorów „Pokolenia ’51”, zwanego też „pokoleniem Stalowowolskim”. Aleksander Lasoń prezentował na festiwalu „Młodzi Muzycy Młodemu Miastu” po raz pierwszy następujące swoje utwory: Sonatę na skrzypce solo (1975), „Muzykę u Szekspira“ na dowolny głos i taśmę magnetofonową (1975), Koncert na fortepian improwizujący i trzy taśmy magnetofonowe (1975), Muzykę kameralną nr 2 na fortepian i instrumenty dęte blaszane (1976) i Muzykę kameralną nr 3 na instrumenty dęte, perkusję i fortepian (1978).

Spośród „Pokolenia ’51” Lasoń był bodaj najmniej uwikłany w dyskusje ideowe. Komponowanie traktował zawsze przede wszystkim jako zadanie warsztatowe, muzykę zaś jako spontaniczną grę instrumentalnego żywiołu, co wiąże się zapewne z jego praktyką pianisty – improwizatora (oprócz kompozycji studiował muzykę jazzową w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach). Jego wczesne kompozycje cechuje witalność, bogata kolorystyka brzmienia i nastrój pełen optymizmu. Z upływem czasu muzyka Lasonia nabiera coraz większej głębi ekspresyjnej, brzmienie staje się ciemniejsze, dynamika potężnieje. Wciąż jednak preferuje Lasoń muzykę czystą, absolutną.

Jak pisze Elzbieta Widłak w folderze PWM-u (wybrane fragmenty): „Droga jaką obrał kompozytor (i jego rówieśnicy) stanowiła, pod wzglądem estetycznym i stylistycznym, kontrpropozycję w stosunku do założeń grupy poprzedników, zwanych nadal awangardą, mimo widocznych już odstępstw od przyjętych dogmatów. Zdecydowaną i wyraziście określoną już w pierwszych kompozycjach osobowość twórczą Lasonia cechowały: rozmach, żywiołowość i bogactwo materiału muzycznego, w którym dominującą rolę odgrywała harmonika, będąca zarazem elementem formotwórczym. Charakterystyczny typ ekspresji uzyskany za pomocą nieregularnej rytmiki, migotliwej, melizmatycznej melodyki i napięć harmonicznych, powstających w wyniku śmiałego łączenia eufonicznych współbrzmień, ulegał stopniowo coraz większej koncentracji wyrazowej. [...] Muzyka Lasonia zachowuje jednorodny charakter, a jej cechą jest raczej nadmiar, niż niedostatek inwencji twórczej – nadmiar, nad którym wszakże kompozytor doskonale panuje. To swoiste „embarras de richesse“, to nie tylko nie nużące, ale wręcz frapujące i niejednokrotnie przyjemne dla ucha muzyczne meandry, przez które kompozytor przeprowadza swych słuchaczy".

Kompozycje:

Ważniejsze utwory:

Sonata na skrzypce i fortepian (1970-71)

Pieśni na sopran i fortepian (1973)

Impresje na fortepian i orkiestrę (1974)

Muzyka kameralna nr 1 „Stalowowolska” [wersja I] na fortepian i kwartet smyczkowy (1974-78)

Symfonia nr 1 na instrumenty dęte, perkusję i dwa fortepiany (1975)

Sonata na skrzypce solo nr 1 (1975)

Muzyka u Szekspira na baryton i taśmę magnetofonową (1975)

Muzyka kameralna nr 2 na fortepian, 2 rogi, trąbkę, 2 puzony i tubę (1976)

Koncert na fortepian i 3 taśmy magnetofonowe (1976)

Muzyka w czterech częściach na kontrabas i fortepian (1977)

Symfonia nr 2 „Koncertująca” na fortepian i orkiestrę (1977-79)

Muzyka kameralna nr 3 na instrumenty dęte, perkusję i fortepian (1978)

Góry na orkiestrę symfoniczną (1979-80)

Kwartet smyczkowy nr 1 (1979-80)

Kwintet dęty „Wiosenny” (1980-81)

Muzyka kameralna nr 5 „Cztery pory roku” na klarnet, puzon, fortepian i smyczki (1981)

Trzy pieśni do słów Kazimiery Iłłakowiczówny na alt, obój, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1983)

Sonata na skrzypce solo nr 2 (1983-84)

Concerto „Pablo Casals in memoriam” na wiolonczelę i orkiestrę (1985)

Concertino w dwóch częściach na skrzypce i fortepian (1986)

Kwartet smyczkowy nr 2 (1987)

Katedra na orkiestrę symfoniczną (1987-89)

Kwartet smyczkowy nr 3 (1992-93)

Hymn i aria na orkiestrę smyczkową (1993)

Concerto festivo na skrzypce i orkiestrę (1993-95)

Relief dla Andrzeja na kwartet smyczkowy (1995)

Symfonia nr 3 „1999” na chór i orkiestrę (1996-97)

Credo na orkiestrę symfoniczną (1997)

„2 plus 2” dla Witolda na skrzypce, wiolonczelę i 2 fortepiany (1997)

„20 dla 4” na kwartet smyczkowy (1998)

Musica Sacra – Sanctus na cztery głosy męskie, organy i orkiestrę smyczkową (1998)

Fanfary „50” na zespół kameralny (1999-2000)

Muzyka kameralna nr 6 „Saxophonium” na kwartet saksofonowy i perkusję (2000)

Kwartet smyczkowy nr 4 „Tarnogórski” (2000)

A Little Book na klarnet i smyczki (2001)

Canto – „Dharma” [wersja I] na wiolonczelę i smyczki (2001)

Canto – „Dharma” [wersja II] na wiolonczelę i fortepian (2002)

Suibusium felix na dwoje skrzypiec i orkiestrę smyczkową (2002)

La Danza aTre na klarnet, klarnet basowy, skrzypce i fortepian (2003)

Sinfonia concertante na gitarę i orkiestrę kameralną (2004)

Kwartet smyczkowy nr 5 (2004)

Kwartet smyczkowy nr 6 (2005)

Benedictus na chór mieszany a cappella (2005)

AUKSO na orkiestrę smyczkową (2006)

SATJA. IV Symfonia na orkiestrę (2006-2007)

Kwartet smyczkowy nr 7 (2007)

Decise e affettuoso na wiolonczelę solo (2007)

CALLED BACK. Sacrificial Chanting and Playing to ANNA na głosy śpiewane i orkiestrę smyczkową (2008)

hyMMny na orkiestrę symfoniczną (2009-2010)

„Dla Ciebie Oni Śpiewają i Tańczą“ Kwartet smyczkowy nr 8 (2011-2012)

„Laetatus sum – Gorczycki in memoriam“ na orkiestrę kameralną (2013-2014)

TAO. V Symfonia – Koncert na orkiestrę (2016)

Literatura:

Polony Leszek, Lasoń Aleksander, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997

Bias Iwona, Aleksnader Lasoń. Portret kompozytora, Akademia Muzyczna w Katowicach, Katowice 2001

Thomas Adrian, Lasoń Aleksander, w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Second Edition (ed. Stanley Sadie), vol. 14, Macmillan Publishers Limited, London 2001

Emocja kontrolowana. Rozmowa z Aleksandrem Lasoniem, „Ruch Muzyczny” 2004 nr 18, s. 12-13

Marcin Trzęsiok, Pełnia brzmienia i pełnia znaczenia. Rozmowa z Aleksandrem Lasoniem, „Ruch Muzyczny“ 2012 nr 7

Agnieszka Lewandowska-Kąkol, Lasoń Aleksander, w: Dźwięki, szepty, zgrzyty. Wywiady z kompozytorami, Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2013

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog; ur. 10 listopada 1951, Siemianowice Śląskie. W roku 1979 ukończył z wyróżnieniem studia kompozytorskie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach pod kierunkiem prof. Józefa Świdra. Swoje umiejętności uzupełniał podczas kursów, m.in. w Burgas u Tona de Leeuw, Marina Goleminova i Andreya Eshpay’a. W 1984 i 1988 brał udział w Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt.

Jest laureatem IV Konkursu Improwizacji Fortepianowej w 1972. Za swoją twórczość otrzymał szereg znaczących nagród, do najważniejszych należą, m. in.: w 1980 Nagroda im. Beethovena Miasta Bonn za Symfonię nr 2 „Koncertującą” na fortepian i orkiestrę (1977-79); na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu uzyskał trzykrotnie wysokie nagrody: w 1980 - otrzymał najwyższą punktację i I lokatę za Symfonię nr 1 na instrumenty dęte, perkusję i dwa fortepiany (1975), w 1988 – Kwartet smyczkowy nr 2 (1987) i w 1997 – Concerto festivo na skrzypce i orkiestrę (1983-95) zostały wyróżnione. Za osiągnięcia twórcze otrzymał Nagrodę „Śląskiej Polihymnii” (1985), Nagrodę Artystyczną im. Stanisława Wyspiańskiego (1986), Nagrodę „Exclusiv” wydawnictwa Muzycznego Tonos w Darmstadt (1988-89), dwukrotnie nagrodę-stypendium Witolda Lutosławskiego (1987 i 1989), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich „za wybitne osiągnięcia kompozytorskie oraz działalność wykonawczą w dziedzinie nowej muzyki” (2002), dwukrotnie Nominację do Nagrody Mediów Publicznych OPUS: w 2008 – za Kwartet smyczkowy nr 7 (2007) w wykonaniu Kwartetu Śląskiego i w 2009 – za CALLED BACK na głosy śpiewane i orkiestrę smyczkową (2008) w wykonaniu The Hilliard Ensemble i Orkiestrę Aukso pod dyrekcją Marka Mosia.

Początkowo Aleksander Lasoń działał jako pianista-improwizator, następnie poświęcił się komponowaniu oraz dyrygowaniu. Od 1996 przez wiele lat był dyrygentem Orkiestry Muzyki Nowej, założonej z jego inicjatywy przy Akademii Muzycznej w Katowicach, której celem jest popularyzacja muzyki najnowszej i klasyki XX w.

Obok pracy twórczej prowadzi od 1975 działalność pedagogiczną. Wykłada na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie i w Akademii Muzycznej w Katowicach. W styczniu 2000 otrzymał tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych.

W latach 1986-89 był wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji ISCM), a w latach 1990-93 – prezesem Oddziału Związku Kompozytorów Polskich w Katowicach, przez wiele kadencji był przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej Związku Kompozytorów Polskich.

Jego utwory publikowane są w Polskim Wydawnictwie Muzycznym, Wydawnictwie Muzycznym EUTERPE, TONOS Music Publishers w Darmstadt i Edition Modern w Monachium.

aktualizacja: 2001 (mk), 2016 (wa)

Więcej artykułów…

Strona 1 z 299