Hasła osobowe

Twórczość:

Krzysztof Meyer należy do kompozytorów o głębokiej intelektualnej samoświadomości twórczej. W ankiecie dla pisma „Res Facta” z roku 1971 dwudziestosześcioletni wówczas kompozytor napisał: „W swoich własnych utworach wyszedłem od techniki dwunastotonowej (I Sonata fortepianowa). Później przyswoiłem sobie tak zwany «energetyzm bruitystyczny», wywodzący się od Varèse’a, a któremu patronuje u nas Górecki i poniekąd Penderecki (I Symfonia), później doszedłem do aleatoryzmu w różnych postaciach (kontrolowany w IV Sonacie fortepianowej, poliwersyjny w Trio na flet, altówkę i harfę, polistrukturalny w II Symfonii). Z każdej z tych technik starałem się wyciągnąć te możliwości, które wydawały mi się korzystne dla mojego świata dźwiękowego i porzucałem je w chwili, gdy po prostu przestały mnie interesować, znudziły mnie. Zawsze jednak coś z nich pozostawało - do dzisiaj pewne elementy serializmu są dla mnie niezbędne, podobnie jak poliwersyjność i polistrukturalizm. I jeśli w tych kilku zdaniach miałem dokonać autoprezentacji, to po tym wszystkim, co powyżej napisałem, mogę dodać jeszcze jedno: przy komponowaniu bawi mnie możność wykorzystywania różnych technik. Chyba nie ma wśród najnowszych takiej, która by mnie zupełnie nie interesowała. Cieszy mnie to o wiele więcej, niż niegdyś nurzanie się w strumieniu efektów perkusyjnych, jakie mogą dać instrumenty smyczkowe (I Kwartet smyczkowy). I tak stosowanie najróżniejszych technik służy mi jedynie jako środek do komponowania i nie będzie naprawdę żadną nieskromnością i przesadą, gdy powiem, że w niektóre rejony mojego wewnętrznego świata muzycznego wchodzę dowolnymi środkami technicznymi i znajduję się niezależnie od nich tam, gdzie na początku zamierzyłem.” („Res Facta” nr 5, 1971)
Krzysztof Meyer rozpoczynał swoją działalność twórczą w okresie panowania idei awangardy. W sferze dźwięku i on poszukiwał nowych brzmień, ale sonorystyka nie zakłócała nigdy jego poczucia formy jako procesu o wyraźnym rozwoju dramaturgicznym, z fazami o różnym napięciu. Dość szybko zresztą zrezygnował z awangardowo pojmowanej dźwiękowości na rzecz tradycyjnych kategorii estetycznych - ładu formalnego, równowagi elementów dzieła i pięknego brzmienia. Wiele jego utworów nosi klasyczne tytuły, sugerujące zastosowanie tradycyjnej formy. Są to symfonie, koncerty, kwartety czy sonaty. Ale na ogólnej koncepcji formy kończą się związki twórczości Krzysztofa Meyera z tradycją. Zarówno wewnętrzna struktura utworów, jak i ich język dźwiękowy są przejawem w pełni świadomego, indywidualnego wykorzystania nowoczesnego warsztatu kompozytorskiego. W kontekście intelektualnej samoświadomości twórczej trzeba wspomnieć o pracach muzykologicznych Krzysztofa Meyera. Jest on autorem przetłumaczonej na kilka języków, fundamentalnej monografii Dymitra Szostakowicza, którego twórczość była mu bardzo bliska. Wspólnie z żoną napisał dwutomową biografię Witolda Lutosławskiego. Przygotował wiele referatów i artykułów poświęconych muzyce i twórcom XX wieku oraz wybranym zagadnieniom z teorii muzyki. Od 1966 roku prowadzi nieprzerwanie działalność pedagogiczną w zakresie teorii muzyki.

Kompozycje:

Sonata na wiolonczelę nr 1 op. 1 (1959-61)

Introspekcja op. 2 na 5 wiolonczel (1960)

Aforyzmy op. 3 na fortepian (1961)

Muzyka na trzy wiolonczele, kotły i fortepian op. 4 (1961-62)

Sonata fortepianowa nr 1 op. 5 (1962)

Sonata fortepianowa nr 2 op. 7 (1963)

Kwartet smyczkowy nr 1 op. 8 (1963)

Pieśni rezygnacji i zaprzeczenia op. 9 na sopran, skrzypce i fortepian (1963)

Interludio statico op. 11 na klarnet i 4 wiolonczele (1963-64)

Concerto da camera op. 6 na flet, perkusję i smyczki (1964)

Symfonia nr 1 op. 10 (1964)

Koncert skrzypcowy nr 1 op. 12 (1964-65)

Sonata fortepianowa nr 3 op. 13 (1964-66)

Quartettino op. 16 na sopran, flet, wiolonczelę i fortepian (1966)

Symfonia nr 2 „Epitaphium Stanisław Wiechowicz in memoriam” op. 14 na chór mieszany i orkiestrę (1966-67)

Hommage à Nadia Boulanger op. 17 na flet, altówkę i harfę (1967)

Pięć utworów kameralnych op. 18 na mezzosopran, klarnet, skrzypce i altówkę (1967)

Cyberiada op. 15 opera komiczna w 3 aktach (1967-70)

Symfonia nr 3 „Symphonie d’Orphee” op. 20 na chór mieszany i orkiestrę (1968)

Sonata fortepianowa nr 4 op. 22 (1968)

Kwartet smyczkowy nr 2 op. 23 (1969)

Quattro colori op. 24 na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1969-70)

Kwartet smyczkowy nr 3 op. 27 (1970-71)

Concerto da camera op. 29 na obój, perkusję i smyczki (1972)

Sonata na klawesyn solo op. 30 (1972-73)

Symfonia nr 4 op. 31 (1973)

Koncert na trąbkę i orkiestrę op. 35 (1973-75)

Kwartet smyczkowy nr 4 op. 33 (1974)

Śpiewy polskie op. 34 na sopran i orkiestrę (1974)

Czarodziejskie obrazki op. 21a na fortepian (1975)

Sonata na skrzypce solo nr 1 op. 36 (1975)

Sonate de sons rayonnants na fortepian (1975-2003)

Moment musical na wiolonczelę (1976)

Fireballs op. 37 na orkiestrę (1976)

Lyric Triptych op. 38 for tenor and chamber orchestra (1976)

Concerto retro op. 39 na flet, skrzypce, wiolonczelę i klawesyn (1976)

Trzy utwory na perkusję i taśmę op. 40 (1976)

Symfonia D-dur w stylu Wolfganga Amadeusa Mozarta op. 41 (1976-77)

Kwartet smyczkowy nr 5 op. 42 (1977)

Dwadzieścia cztery preludia na fortepian op. 43 (1977-78)

Suita dziecięca op. 25a na fortepian (1978)

Symfonia nr 5 op. 44 na smyczki (1978-79)

Dziewięć fraszek Stanisława Jerzego Leca op. 45 na sopran i fortepian (1979)

Koncert fortepianowy op. 46 (1979)

Interludio drammatico op. 48 na obój i zespół (1979-80)

Hrabina op. 49, balet w 1 akcie na motywach opery Stanisława Moniuszki (1980)

Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian op. 50 (1980)

Sonata per flauti solo op. 52 (1980)

Gracze op. 53, pełna wersja opery Dymitra Szostakowicza w 2 aktach (1980-81)

Sześć preludiów na skrzypce solo (1981)

Kwartet smyczkowy nr 6 op. 51 (1981)

Colloquium niedzielne na ulicy op. 54 na baryton i fortepian (1981)

Skrzypcowy kramik op. 55 na skrzypce i fortepian (1981)

Canzona na wiolonczelę i fortepian op. 56 (1981)

Sonatina for the Young op. 55a for violin and piano (1981-83)

Symfonia nr 6 „Symfonia Polska” op. 57 (1982)

Hommage à Johannes Brahms op. 59 na orkiestrę (1982)

Pezzo capriccioso op. 60 na obój i fortepian (1982)

Koncert na flet i orkiestrę op. 61 (1983)

Sonata na wiolonczelę i fortepian op. 62 (1983)

Canti Amadei op. 63, concerto da camera na wiolonczelę i orkiestrę (1983-84)

Concerto da camera op. 64 na harfę, wiolonczelę i smyczki (1984)

Kwartet smyczkowy nr 7 op. 65 (1985)

Kwartet smyczkowy nr 8 op. 67 (1985)

Concerto retro op. 39a na flet, klawesyn i smyczki (1986)

Kwartet na 4 saksofony op. 65a (1986)

Kwintet klarnetowy op. 66 (1986)

Capriccio op. 69 na 6 instrumentów (1987-88)

Musica incrostata per orchestra op. 70 (1988)

Wjeliczalnaja op. 71 na chór mieszany (1988)

Wittener Kammermusik na flet, obój i klarnet (1988)

Klonowi bracia op. 72, opera dziecięca w 2 aktach (1988-89)

Caro Luigi op. 73 na 4 wiolonczele i smyczki (1989)

Fanfare für acht Posaunen (1989)

Kwartet smyczkowy nr 9 op. 74 (1989-90)

Fantazja na organy op. 75 (1990)

Monolog na wiolonczelę solo (1990)

Kwintet fortepianowy op. 76 (1990-91)

Pezzo per Mauro op. 77 na flet, saksofon altowy, puzon, fortepian, kontrabas i perkusję (1991)

Koncert na saksofon altowy i orkiestrę smyczkową op. 79 (1992)

Carillon pour orchestre op. 80 (1992-93)

Trio na flet, altówkę i gitarę op. 78 (1992-94)

Trio smyczkowe op. 81 (1993)

Kwartet smyczkowy nr 10 op. 82 (1993-94)

Misterioso op. 83 na skrzypce i fortepian (1994)

Koncert wiolonczelowy nr 2 op. 85 (1994-95)

Te Deum op. 84 na chór mieszany (1995)

Sonata na skrzypce i orkiestrę op. 86 (1995)

Msza op. 68 na chór mieszany i orkiestrę (1995-96)

Farewell Music op. 88 na orkiestrę (1997)

Au delà d’une absence op. 89 na kwartet smyczkowy (1997)

Trio na klarnet, wiolonczelę i fortepian op. 90 (1997-98)

Stworzenie świata op. 91, oratorium (1999)

Capriccio interrotto op. 93 na skrzypce i fortepian (2000)

Impromptu multicolore op. 92 na dwa fortepiany (2000)

Les sons rayonnants na 2 pianole i komputer (2000)

Cinque colori na flet, skrzypce, wiolonczelę, perkusję i fortepian op. 94 (2001)

Koncert na klarnet i orkiestrę op. 96 (2001)

Kwartet smyczkowy nr 11 op. 95 (2001)

Symfonia nr 7 op. 97 (Symfonia czasu przemijającego) (2001-2002)

Trio na obój, fagot i fortepian op. 98 (2002)

Sonata na wiolonczelę i fortepian nr 2 op. 99 (2003-2004)

Epitafium op. 100 na 3 wiolonczele i fortepian (2004)

Duetti concertanti op. 101 na fagot i fortepian (2004)

Metamorfozy op. 102 na saksofon altowy i fortepian (2004)

Kwartet smyczkowy nr 12 op. 103 (2004-2005)

Quasi una fantasia op. 104 na fortepian (2005)

Koncert podwójny na skrzypce, wiolonczelę i orkiestrę op. 105 (2005-2006)

Burlesca all’Ongarese na flet solo (2006)

Sonata breve na fortepian op. 106 (2006)

Kwintet na 4 saksofony i fortepian op. 107 (2006-2014)

Musique scintillante na 14 instrumentów op. 108 (2007)

Sonata na wiolonczelę solo nr 2 op. 109 (2007)

Duety na dwoje skrzypiec op. 110 (2008)

Symfonia nr 8 (Sinfonia da Requiem) na chór i orkiestrę do słów Adama Zagajewskiego op. 111 (2008-2009)

Kwartet na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian op. 112 (2009)

Kwartet smyczkowy nr 13 op. 113 (2009-2010)

Imaginary Variations na skrzypce i fortepian op. 114 (2010)

Koncert na gitarę, kotły i smyczki op. 115 (2010-2011)

Chansons d´un rêveur solitaire pieśni na sopran i orkiestrę do słów Paul Verlaine op. 116 (2011-2012)

Muzyka światła i półcienia na orkiestrę kameralną op. 118 (2012)

Kontredanse na 2 orkiestry op. 119 (2013)

Nehmt hin die Welt na chór a cappella do słów Friedricha Schillera op. 120 (2013)

Sei Intermezzi na fortepian op. 121 (2013)

Triptych Sonata na gitarę op. 125 (2014)

Kwartet smyczkowy nr 14 op. 122 (2014)

3 x 4 na wiolonczelę i fortepian op. 123 (2014)

Musica festiva na organy i orkiestrę op. 124 (2014)

Symfonia wiary i nadziei nr 9 do Psalmów Dawida na chór i orkiestrę op. 126 (2015)

Metamorfozy na małą orkiestrę op. 128 (2015-2016)

Movimento rapsodico na harfę solo op. 127 (2016)

Trio na flet, skrzypce i wiolonczelę op. 129 (2016)

Musica concertane per violoncello, pianoforte, percussione ed archi op. 130 (2016)

Kwartet smyczkowy nr 15 op. 131 (2016-2017)

Miroirs au carré na orkiestrę op. 132 (2017)

Sonata na skrzypce solo nr 2 op. 133 (2018)

Publikacje:

książki

Szostakowicz, PWM, Kraków 1973, 1986

Witold Lutosławski, Ars Nova, Poznań 1994

Gwizdalanka Danuta / Meyer Krzysztof, Lutosławski. Tom I: Droga do dojrzałości, PWM, Kraków 2003

Gwizdalanka Danuta / Meyer Krzysztof, Lutosławski. Tom II: Droga do mistrzostwa, PWM, Kraków 2004

Dymitr Szostakowicz i jego czasy, Fayard, Paryż 1994 i 2009; Lübbe-Verlag, Bergisch Gladbach 1995; Uitgeverij Atla, Amsterdam 1996; Allianza Musica, Madryt 1997 i 2011; Atlantis, Zurich 1998; Kompoziitor, St. Petersburg 1998; PWN, Warszawa 1999; Olympus, Amsterdam 2006; Mołodaja Gwardia, Moskwa 2006; Schott, Mainz 2008

Mistrzowie i przyjaciele, PWM, Kraków 2011

Witold Lutosławski. Wege zur Meisterschaft, (we współautorstwie z D. Gwizdalanką), Pfau, Saarbrücken 2014

Literatura:

Haute-musique Krzysztofa Meyera, Rozmowa z kompozytorem

Maciejewski Bogusław, Twelve Polish Composers, Allegro Press, London 1976

Helman Zofia, Krzysztof Meyer, w: Komponisten der Gegenwart (Hg. Hanns-Werner Heister, Walter-Wolfgang Sparrer), edition text + kritik, München 1992-

Piątek Katarzyna, Symfonie Krzysztofa Meyera, w: Krakowska szkoła kompozytorska 1888-1988 (red. Teresa Malecka), Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 1993

Krzysztof Meyer. Do i od kompozytora, (pod red. Macieja Jabłońskiego), Ars Nova, Poznań 1994

Jabłoński Maciej, Homma Martina (Hg.), Krzysztof Meyer. Ein Komponistenportrait, Ars Nova / Bela Verlag, Poznań - Köln 1998

Helman Zofia, Meyer Krzysztof, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „m”, PWM, Kraków 2000

Thomas Adrian, Meyer Krzysztof, w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Second Edition (ed. Stanley Sadie), vol. 16, Macmillan Publishers Limited, London 2001

Weselmann Thomas, Musica incrostata. Szkice o muzyce Krzysztofa Meyera, Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Poznań 2003

Interdisciplinary Studies In Musicology [Special Issue], pod red. J. Humięckiej-Jakubowskiej, D. Jasińskiej, Wydawnictwo Naukowe UAM - PTPN, Poznań 2013

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor, pianista i pedagog; ur. 11 sierpnia 1943, Kraków. W wieku 5 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Od 1954 uczęszczał na prywatne lekcje teorii i kompozycji do Stanisława Wiechowicza. Po ukończeniu Liceum Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Krakowie rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie; studiował kompozycję, początkowo w klasie Stanisława Wiechowicza, a po jego śmierci – u Krzysztofa Pendereckiego (dyplom z wyróżnieniem – 1965), oraz teorię u Aleksandra Frączkiewicza (dyplom także z wyróżnieniem – 1966). W 1964, 1966 i 1968 uzupełniał swoją edukację muzyczną w Paryżu i Fontainebleau, gdzie odbył studia w zakresie kompozycji i gry na fortepianie pod kierunkiem Nadii Boulanger. W 1966 otrzymał stypendium im. Aarona Coplanda.

Został laureatem szeregu konkursów kompozytorskich: w 1966 – II nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Symfonię nr 1 i I nagrodę na Concours des Jeunes Compositeurs w Fontainebleau za pieśni do słów Szekspira, w 1967 – wyróżnienie na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga za Symfonię nr 2 „Epitaphium Stanisław Wiechowicz in memoriam” na chór mieszany i orkiestrę, w 1968 – I nagrodę na tym samym konkursie za Symfonię nr 3 „Symphonie d’Orphee” na chór mieszany i orkiestrę, w 1970 – Grand Prix de Composition Musicale Fundacji Księcia Pierre de Monaco za operę Cyberiada oraz wyróżnienie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Kwartet smyczkowy nr 2, w 1972 – II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Artura Malawskiego w Krakowie za Concerto da camera na obój, perkusję i smyczki, w 1974 – I nagrodę na Konkursie im. Karola Szymanowskiego w Warszawie za Symfonię nr 4, w 1976 – wyróżnienie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO za Kwartet smyczkowy nr 3.

W latach 1966-68 współpracował jako pianista z krakowskim zespołem muzyki współczesnej „MW2”. W okresie tym rozpoczął również działalność jako pedagog. W latach 1966-87 uczył przedmiotów teoretycznych w Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie od 1972 do 1975 był jednocześnie prorektorem, a w latach 1975-87 – kierownikiem Katedry Teorii Muzyki. W roku akademickim 1980/81 przebywał dzięki stypendium „Auswärtige Künstler zu Gast” w Hamburgu. W latach 1987-2008 był profesorem kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii. W latach 2008-2014 ponownie nauczał w krakowskiej Akademii Muzycznej. W latach 2009-2013 był profesorem w Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wykładał także muzykę współczesną w Austrii, Brazylii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Wenezueli i Związku Radzieckim. Należy do Akademie der Künste w Mannheim, jest członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Umiejętności. Ponadto w sezonie 1991/92 był composer-in-residence w Filharmonii Kolońskiej, w 1996 – na festiwalu w Seattle, a w sezonie 2013/2014 w Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Muzyka Krzysztofa Meyera była wykonywana w wielu najważniejszych ośrodkach muzycznych, m.in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku, Berlińskiej Filharmonii i wiedeńskim Wiener Musikverein, na najważniejszych festiwalach europejskich, m.in. "Warszawskiej Jesieni", "Muzički Biennale Zagreb", SIMC, "Holland Festival", "Musikprotokoll-Graz", Festiwalu w Aldeburgh, w Schleswig-Holstein, Biennale w Wenecji i Lucerne Festival. Niektóre z utworów zostały skomponowane na zamówienie wykonawców światowej sławy: Koncert fletowy dla Aurèle Nicolet'a, Koncert obojowy dla Lothara Fabera, Koncert klarnetowy dla Eduarda Brunnera, Koncert skrzypcowy dla Dymitra Sitkowieckiego, Koncert na trąbkę  dla Timofieja Dokszycera, Tryptyk liryczny dla Petera Pearsa, Pezzo capriccioso dla Heinza Holligera, utwory wiolonczelowe dla Davida Geringasa, Iwana Monighetiego i Borysa Piergamienszczikowa. Movimento rapsodico na harfę było pierwszym utworem polskiego kompozytora, zamówionym jako kompozycja obowiązkowa dla prestiżowego konkursu ARD w Monachium (2016).

Krzysztof Meyer zajmuje się także pisarstwem muzycznym. Napisał pierwszą polską monografię życia i twórczości Dymitra Szostakowicza (Kraków 1973 i 1986; wyd. niem. – Leipzig 1980). Jest autorem wielu artykułów, głównie o muzyce współczesnej, w takich periodykach, jak „Melos”, „Muzyka”, „Ruch Muzyczny”, „Das Orchester”, „Sowietskaja Muzyka”.

Czynnie udzielał się także w Związku Kompozytorów Polskich; w latach 1971-89 był członkiem Zarządu Głównego, w latach 1985-89 – prezesem. Od 1974 do 1988 uczestniczył też w pracach Komisji Repertuarowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.

Został uhonorowany wieloma nagrodami w kraju i za granicą: 1975 – Medal Rządu Brazylii za Kwartet smyczkowy nr 4, 1977 – Medal Rządu Brazylii za Concerto retro na flet, skrzypce, wiolonczelę i klawesyn. Nagroda "Krakowska Książka Miesiąca maja 2012 roku" została przyznana Krzysztofowi Meyerowi za książkę Mistrzowie i przyjaciele (PWM, Kraków 2012). Ponadto otrzymał: dwukrotnie Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1973, 1975), Złoty Krzyż Zasługi (1974), Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1979), Nagrodę im. Gottfrieda von Herdera (1984), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1992), Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1994), Nagrodę im. Johanna Stamitza w Mannheim (1996), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1997), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2003), Krzyż Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2007), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011),  Medal im. Michała Glinki za wkład w rozwój sztuki muzycznej (2012).

aktualizacja: 2002, 2008 (mk), 2016 (wa), 2018 (iz)

Kompozycje:

Ekstaza do świętego z feretronu na orkiestrę, chór, solistę, instrumenty elektroniczne i dźwięki generowane w pamięci komputera (2015)

Unia Narodów, spektakl multimedialny (2019)

Muzyka do spektakli:
St. Joseph w reż. Jacka Dudzica (1995)
Show us the father w reż. Jacka Dudzica (1995)
Egzekutor w reż. Marka Rębacza (1999)
Living forever w reż. Jacka Dudzica (2000)
Słowa nadziei w reż. Grzegorza Misiewicza (2002)
Alicja w krainie czarów w reż. Jacka Dudzica (2005)
Wieruszka w reż. Marka Rębacza (2006)
Jak Kudłatek święta zmieniał w reż. Marka Rębacza (2012)

Muzyka do słuchowisk:
Rozpraszanie mroku w reż. Danuty Bieniaszkiewicz (1994)
Mechanizm w reż. Sylwestra Woronieckiego (1998)
Brzydkie kaczątko (2003)
Muzyka do słuchowiska Cesarz i słowik (2003)
Królewna na ziarnku grochu (2003)
Opowieść wigilijna (2003)
Szaty cesarza (2003)
Królowa śniegu (2004)
Latający kufer (2004)
Ołowiany żołnierzyk (2004)
Świniopas (2004)
Calineczka (2005)
Kot w butach (2005)
Mała syrenka (2005)
Tuż pod moim nosem (2012)

Muzyka do filmów:
Zakopane, DDS Goethe Institute (1994)
Burg 1993, DDS Goethe Institute (1994)
Jesus, Millennium Films International (2006)
Open wide the doors..., Millennium Films International (2006)
Today & Tomorrow w reż. Marcina Stawarza (2008)
Moja Polska – ostatnia opowieść Ryszarda Kaczorowskiego w reż. Grzegorza Gajewskiego (2012)

Chłopcy z lasu w reż. Wiesława Palucha (2016)

Wena w reż. Bartłomieja Nowakowskiego (2019)

Basia sama w domu w reż. Marka Rębacza 

(2021)

Symfonia Nauki, widowisko multimedialne (2021)

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor, producent muzyczny, gitarzysta basowy; ur. 29 listopada 1972, Łódź. Grał w zespole Tipsy Train na gitarze basowej.

Jest dyrektorem artystycznym Sequensonic (w przeszłości Sky Media Polska), której produkcje są słyszalne w wielu polskich filmach, spotach reklamowych, programach radiowych i telewizyjnych. Współpracuje z czołówką polskich gwiazd, ze stacjami telewizyjnymi i radiowymi.

Specjalizuje się w miksowaniu dźwięku dookólnego w systemie Dolby Surround, będąc autorem jednej z największych europejskich bibliotek efektów dźwiękowych w tym systemie. Jest autorem książki Podstawy techniki studyjnej (2013) o procesie realizacji i produkcji nagrań.

Komponuje i nagrywa muzykę do filmów i sztuk teatralnych, słuchowisk radiowych (m.in. Mechanizm), w tym słuchowisk dla dzieci (seria bajek Chwila dla malucha), a także czołówek radiowych (m.in Polskie Radio, “Trójka”, Radio Freee, Polskie Radio Chicago), telewizyjnych (m.in. TVP2), oraz reklam. Jest autorem piosenek, które śpiewali m.in. Olga Bończyk, Krzysztof Cugowski, Marek Torzewski. Na koncie ma realizacje dźwiękowe muzyki do filmów (m.in. Wiedźmin, Wyjazd integracyjny, Dancing 4 U, Moja Polska – ostatnia opowieść Ryszarda Kaczorowskiego), seriali telewizyjnych (M jak Miłość, Samo życie). Jest kompozytorem czołówek radiowych (m.in. Polskie Radio, „Trójka”, Radio Freee, Polskie Radio Chicago) i telewizyjnych (m.in. TVP2), twórcą ilustracji muzycznych i dźwiękowych m.in. dla Muzeum Zamojskiego i Lubelskiej Trasy Podziemnej oraz muzyki do filmu promującego Piwnicę pod Fortuną (Wehikuł czasu).

W 2015 roku skomponował litanię Ekstaza do świętego z feretronu, zamówioną przez Filharmonię im. H. Wieniawskiego w Lublinie w ramach programu „Kolekcje” – priorytet „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

W 2015 roku kompozytorowi został wręczony medal Europejskiej Nagrody Obywatelskiej Fundacji Oswoić Los, zaś w 2016 Nagroda Miasta Lublin w Dziedzinie Kultury.

aktualizacja: 2016, 2022 (wa)

Strona internetowa artysty: www.banka.art.pl 

Kompozycje:

Tryptyk na orkiestrę kameralną (1948)

Sonatina na fortepian (1949)

Trzy melodie kurpiowskie na soprany, tenory i zespół kameralny (1949)

Romantic Concerto na fortepian i orkiestrę (1950)

Trzy śpiewki na chór mieszany a cappella (1951)

Pieśń traktorzystów na głos z fortepianem (1951)

Symfonia nr 1 (1952)

Suita preludiów na fortepian (1952)

Koncert na puzon i orkiestrę (1953)

Krasnoludki miniatury dla dzieci na fortepian (1953)

Suita na 4 puzony (1953)

Symfonia nr 2 „Symfonia pieśni” na sopran, baryton, chór i orkiestrę (1953)

Sobótkowe śpiewki na chór mieszany a cappella (1954)

Sonatina na puzon i fortepian (1954)

Suita opolska na chór mieszany a cappella (1954)

Taniec na klarnet i fortepian (1954)

Sonata na fortepian (1955)

Sinfonietta na 2 orkiestry smyczkowe (1956)

Serce nocy cykl pieśni na baryton i fortepian (1956)

Oczy powietrza cykl pieśni na sopran i fortepian (1957)

Musica concertante na orkiestrę (1958)

Epizody na smyczki i 3 grupy perkusyjne (1959)

Segmenti na orkiestrę (1960-61)

A piacere propozycje na fortepian (1962-63)

Freski symfoniczne na orkiestrę (1963-64)

Continuum sekstet na instrumenty perkusyjne (1965-66)

Niobe muzyka do fragmentów poematu K. I. Gałczyńskiego na 2 recytatorów, chór i orkiestrę (1966)

Forte e piano muzyka na dwa fortepiany i orkiestrę (1967)

Poezje na sopran i orkiestrę kameralną (1968-69)

Dramatic Story na orkiestrę (1968-70)

Swinging Music na klarnet, puzon, wiolonczelę (lub kontrabas) i fortepian (1970)

Fantasmagoria na fortepian i perkusję (1970-71)

Fantasia elegiaca na organy i orkiestrę (1971-72)

Impromptu fantasque na flety proste, mandoliny, gitary, perkusję i fortepian (1973)

Ad libitum 5 utworów na orkiestrę (1973-77)

Concerto alla cadenza per flauto a becco e orchestra (1974)

Arrangements na 1-4 flety proste (1975-76)

Pianophonie na fortepian, środki elektroniczne i orkiestrę (1976-78)

Literatura:

Maciejewski Bogusław M., Twelve Polish Composers, Allegro Press, London 1976

Kaczorek Ireneusz, Wartość estetyczna i artystyczna "Fresków symfonicznych" Kazimierza Serockiego, w: Dzieło muzyczne - studia i rozprawy (pod red. T. Brodniewicz, H. Kostrzewskiej i J. Tatarskiej), Akademia Muzyczna, Poznań 1999

Jagiełło Aleksandra, Kazimierz Serocki. Dżentelmen sonoryzmu, "Muzyka21" 2004 nr 3, s.26-27

Paja-Stach Jadwiga, Związki muzyki Kazimierza Serockiego z sonoryzmem, "Muzyka" 2008 nr 1, s.93-107-118

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor i pianista; ur. 3 marca 1922, Toruń; zm. 9 stycznia 1981, Warszawa. Studiował w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego oraz fortepian u Stanisława Szpinalskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. W latach 1947-48 kontynuował studia w zakresie kompozycji u Nadii Boulander oraz gry na fortepianie u Lazare Levy’ego w Paryżu.

W latach 1946-51 występował jako pianista w kraju i za granicą, m.in. w Rumunii, Niemczech i Czechosłowacji.

Od 1952 działał wyłącznie jako kompozytor. W 1956 i 1958 otrzymał nagrody na Konkursie im. Grzegorza Fitelberga za Sinfoniettę na dwie orkiestry smyczkowe (1956), Musica concertante na orkiestrę (1958) i cykl pieśni Oczy powietrza na sopran i fortepian (1957), w 1959 – wyróżnienie za Sinfoniettę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO.

Kazimierz Serocki, czołowy przedstawiciel awangardy w nowej muzyce polskiej, zadziwiał objawiającą się w jego twórczości różnorodnością zainteresowań. Założył wraz z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem „Grupę 49”, wyznającą „pozytywny optymizm” przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną. Jednak kilka lat później, w roku 1956, razem z Tadeuszem Bairdem powołał do życia Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, który stał się miejscem najbardziej awangardowych wówczas w Polsce manifestacji muzycznych. Sam zaczynał swoją drogę twórczą od związków z muzyką ludową, co nie przeszkadzało mu interesować się wyrafinowaną techniką dodekafoniczną i serializmem. Wkrótce potem zaczął stosować w swych utworach aleatoryzm zakładający znaczną rolę przypadku w komponowaniu i koncepcję formy otwartej.

W latach 1954-55 był wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich.

Kazimierz Serocki otrzymał wiele nagród artystycznych, polskich i zagranicznych, m.in.: Nagrodę Państwową za muzykę do filmu Miłość Chopina w 1952, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości w 1963 oraz Nagrodę ZKP w 1966. W 1972 otrzymał po raz drugi Nagrodę Państwową I stopnia „za wybitne osiągnięcia w twórczości kompozytorskiej”.

Strona internetowa o artyście:

aktualizacja: 2002 (mk)

Twórczość:

Profil twórczości Augustyna Blocha określony jest w znacznej mierze przez jego zainteresowanie organami, wyniesione z rodzinnego domu. Jego ojciec był organistą w kościele farnym w Grudziądzu i kompozytor wspomina zawsze swoje dzięcięce lata, kiedy wiele godzin spędzał na chórze kościelnym, słuchając gry ojca. Sam studiował grę na organach w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u wybitnego pedagoga organów Feliksa Rączkowskiego. Pracował też jako organista w kościołach w Gdańsku i w Warszawie.

Pierwszym utworem Augustyna Blocha, napisanym podczas studiów kompozytorskich u Tadeusza Szeligowskiego, była Fantasia per organo (1953). W czasie studiów napisze również Sonatę organową (1954), a później skomponuje jeszcze inne utwory na organy solo - Jubilate (1974) i Forte, piano e forte (1985). Organy znajdą się jeszcze w takich różnych utworach Blocha, jak Medytacje na sopran, organy i perkusję (1961), Oratorium na organy, smyczki i perkusję (1982), Canti per coro ed organo (1984), Albowiem nadejdzie światłość Twoja, psalmodia na recytatora, organy, chór i orkiestrę (1987), Hac festa die per organo, coro ed orchestra (1996) i Oratorium Gedanense 1997 per organo, coro ed orchestra (1996-97).

Po krótkim okresie koncertowania jako organista, również w swoich utworach, Bloch porzucił karierę organisty i zajął się wyłącznie kompozycją. W początkowym etapie pozostawał pod wpływem neoklasycyzmu, później przez krótki czas interesował się dodekafonią, zawsze jednak centralną kategorią jego języka kompozytorskiego pozostaje brzmienie. Jednym z najciekawszych eksperymentów dźwiękowych Blocha jest utwór Anenaiki (1979), w którym kompozytor wykorzystuje chór składający się z szesnastu pojedynczych głosów dla uzyskania niezwykłych efektów dźwiękowych, włącznie z brzmieniami alikwotowymi. Nawet w utworach o charakterze religijnym efekty sonorystyczne są ważnym środkiem wyrazu.

Nurt religijny, w najogólniejszym tego słowa znaczeniu, jest w twórczości Blocha bardzo ważny, co pozostaje zapewne w związku z jego rodzinnymi korzeniami i doświadczeniami organowymi. Zwłaszcza w ostatnim okresie powstawało wiele dzieł tego rodzaju, takich jak Hac festa die (1996), Nie zabijaj! (1990), Litania Ostrobramska (1989), Exaltabo Te, Domino (1987) czy Albowiem nadejdzie światłość (1987). Wiele utworów było inspirowanych przez żonę kompozytora, znakomitą śpiewaczkę Halinę Łukomską, która też kompozycje wokalno-instrumentalne Blocha bardzo często wykonywała po raz pierwszy.

W jego twórczości trzeba też zauważyć znaczne dokonania w dziedzinie muzyki scenicznej. Bloch jest autorem pięciu baletów, opery-misterium (jak sam swój utwór określa) Ajelet, córka Jeftego do tekstu biblijnego (1967), musicalu Pan Zagłoba (1971), opery dla dzieci Bardzo śpiąca królewna (1973) i dziecięcego musicalu Bajka o skrzypcowej duszy (1979).

Dziecięcy dział twórczości Augustyna Blocha jest bardzo bogaty. Oprócz wymienionych pozycji kompozytor napisał wiele piosenek dla dzieci. Jest także autorem dwóch utworów na dziecięce zespoły instrumentalne: Chodzenie po klawiszach na cztery małe ręce i perkusję też niedużą na fortepian i perkusję (1981), Jazda na gapę przez Europę na cztery małe ręce i perkusję też niedużą na fortepian i perkusję (1982). Wykorzystał w nich współczesne techniki wykonawcze w sposób w pełni przystępny dla kilkuletnich dzieci.

Kompozycje:

Fantasia per organo (1953)

Wariacje fortepianowe „Karol Szymanowski in memoriam” (1953)

Elegia na skrzypce i fortepian (1954)

Sonata per organo (1954)

Piosenki dla dzieci na głosy i zespół instrumentalny (1956-79)

Concertino na skrzypce solo, orkiestrę smyczkową, fortepian i perkusję (1958)

Espressioni per soprano ed orchestra (1959)

Impressioni poetiche na chór męski i orkiestrę do tekstu Jana Kasprowicza (1959)

Medytacje na sopran, organy i perkusję (1961)

Voci balet w jednym akcie na sopran, baryton i orkiestrę kameralną (1962)

Depesza na chór dziecięcy, dwa fortepiany i perkusję (1963)

Oczekiwanie balet w jednym akcie (1963)

Dialoghi per violino ed orchestra (1964)

Byk balet w jednym akcie (1965)

Ajelet, córka Jeftego opera-misterium w jednym akcie (1967)

Gilgamesz balet-pantomima w jednym akcie (1968)

Gilgamesz muzyka baletowa w wersji koncertowej (1969)

Enfiando per orchestra (1970)

Salmo gioioso per soprano e cinque fiati (1970)

Pan Zagłoba musical (1971)

Bardzo śpiąca królewna opera-balet-pantomima w jednym akcie (1973)

Jubilate per organo (1973-74)

Poemat o Warszawie na recytatora, chór mieszany i orkiestrę (1974)

Z gwiazdą w Cudobudzie pastorałka mazowiecka na 18 solistów-wokalistów oraz zespół instrumentalny (1974)

Zwierciadło balet-pantomima na taśmę (1975)

Wordsworth Songs na baryton i orkiestrę kameralną (1976)

Clarinetto divertente miniature per clarinetto solo (1976)

Taka sobie muzyka cykl pieśni na sopran i orkiestrę (1976-77)

Głos milczenia balet-pantomima na taśmę (1977)

Piosenki dla dzieci na głos i fortepian (1977)

Filigranki na fortepian (1978)

Warstwy czasu na 15 instrumentów smyczkowych (1978)

Bajka o skrzypcowej duszy musical dla dzieci (1979)

Anenaiki na 16-osobowy chór mieszany a cappella (1979)

Carmen biblicum na sopran i dziewięć instrumentów (1980)

Chodzenie po klawiszach na cztery małe ręce i perkusję też niedużą na fortepian i perkusję (1981)

Notes for alto saxophone (1981)

Jazda na gapę przez Europę na cztery małe ręce i perkusję też niedużą na fortepian i perkusję (1982)

Oratorium na organy, smyczki i perkusję (1982)

Supplicazioni per violoncello e pianoforte (1983)

Canti per coro ed organo (1984)

A Due per saxofono, clarinetto basso, vibrafono e marimbafono (1984)

Musica per clarinetto e quattro archi (1984-85)

Forte, piano e forte per organo solo (1985)

Zostań Panie z nami muzyka o zmierzchu na orkiestrę (1986)

Duetto per violino e violoncello (1986)

Albowiem nadejdzie światłość Twoja psalmodia na recytatora, organy, chór i orkiestrę (1987)

Skrzypce i organy (1988)

Exaltabo Te, Domino per coro misto (1988)

Lauda per soprano, alto, percussione e quattro archi (1988)

Musica per tredici ottoni (1988)

Litania Ostrobramska na chór mieszany i orkiestrę (1989)

Nie zabijaj! medytacje na baryton, wiolonczelę, chór i orkiestrę (1989-90)

Fanfare Hochzeitsgeschenk für Blechbläser (1991)

Trio per violino, violoncello e pianoforte (1992)

Wzwyż na orkiestrę (1993)

Wypłoszona pieśń na baryton, altówkę, wiolonczelę i fortepian do słów Else Lasker-Schüler (1994)

Infiltrazioni per due violini Béla Bartók in memoriam (1995)

Hac festa die per organo, coro ed orchestra (1996)

Oratorium Gedanense 1997 per organo, coro misto ed orchestra (1996-97)

Drei Stücke fűr Saxophon-Kammer-Orchester (1998)

Pieśń przed zaśnięciem na sopran, chór 4 sopranów i zespół instrumentalny (2002)

W Górze nad nami, medytacje na 4 soprany, 4 alty, 4 tenory, 4 basy i organy (2003)

Literatura:

Kompozytorzy mówią – Augustyn Bloch, „Ruch Muzyczny” 1971 nr 11, s. 5-8

Perkowska Małgorzata, Bloch Augustyn, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „ab”, PWM, Kraków 1979

Niebyt określa moją świadomość, Z Augustynem Blochem rozmawia Mieczysław Kominek, „Ruch Muzyczny” 1989 nr 15, s. 3-5, 26-27

Homma Martina, Augustyn Bloch, w: Komponisten der Gegenwart (Hg. Hanns-Werner Heister, Walter-Wolfgang Sparren), edition text + kritik, München 1992–

Widłak Elżbieta, Bloch Augustyn, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „ab – suplement”, PWM, Kraków 1998

Gojowy Detlef, Augustyn Bloch. Ein Komponistenleben in Polen, Bela Verlag, Köln 1999

Homma Martina, Bloch Augustyn (Hipolit), w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Second Edition (ed. Stanley Sadie), vol. 3, Macmillan Publishers Limited, London 2001

Łukaszewski Marcin T., Augustyn Bloch nie żyje, "Muzyka21" 2006 nr 5, s. 11

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor i organista; ur. 13 sierpnia 1929, Grudziądz; zm. 6 kwietnia 2006, Warszawa. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u Feliksa Rączkowskiego (organy, w latach 1950-55) oraz pod kierunkiem Tadeusza Szeligowskiego (kompozycja, w latach 1952-59).

Jeszcze podczas studiów, w latach 1947-57, koncertował jako organista we Wrocławiu, Oliwie i Warszawie. W latach 1954-77 współpracował z Teatrem Polskiego Radia jako twórca muzyki do sztuk i słuchowisk.

Został laureatem międzynarodowych konkursów kompozytorskich: w Vercelli w 1961 za Wariacje fortepianowe „Karol Szymanowski in memoriam” (1953) i w Monaco (w 1962 za Medytacje na sopran, organy i perkusję oraz w 1963 za balet Oczekiwanie). W 1969 zdobył III nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Dialoghi per violino ed orchestra (1964), a w 1989 – nagrodę Brighton Festival za Oratorium na organy, smyczki i perkusję (1982). Był również laureatem Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (w 1971 za Enfiando per orchestra, 1970; w 1985 za balet Gilgamesz, 1968).

W latach 1977-79 oraz 1983-87 pełnił funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich, a w 1979-87 był przewodniczącym Komisji Programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.

Za muzykę do programów i spektakli radiowych dla dzieci otrzymał w 1960 nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji, w 1975 – Nagrodę Prezesa Rady Ministrów (za twórczość dla dzieci i młodzieży w dziedzinie muzyki ze szczególnym uwzględnieniem opero-baletu Bardzo śpiąca królewna, 1973), a w 1981 – doroczną nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1969) i Krzyżem Oficerskim (1979) Orderu Odrodzenia Polski. W 2006, pośmiertnie, został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis".

aktualizacja: 2001, 2006 (mk)