Hasła osobowe

Twórczość: Tomasz Sikorski był pierwszym przedstawicielem minimalizmu w muzyce polskiej lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. On też zaszczepił minimalizm muzyce europejskiej, w znacznym stopniu niezależnie od wcześniejszych wzorów amerykańskich. W tamtych czasach skrajną prostotę stosowanych przez Sikorskiego środków ostro krytykowano. Pisano o jego muzyce: „Trudno rozstrzygnąć, co tu jest bardziej zdumiewające: brak pomysłowości czy naiwność autora.” W utworze Bez tytułu na fortepian i trzy dowolne instrumenty z 1972 roku kompozytor eksploatował „raczej cierpliwość publiczności i wykonawców, aniżeli wartości wynikające z natrętnego, w nieskończoność powtarzanego motywu”. Puentowano: „Cóż, nasz wiek jest pełen przedmiotów do jednorazowego użycia.”
Jednak w 1989 roku, w rok po przedwczesnej śmierci Sikorskiego, w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” pojawiają sie teksty zupełnie inaczej oceniające jego twórczość. Rafał Augustyn, krytyk i kompozytor, napisał: „Wielokrotnie powtarzane akordy fortepianu, gwałtowne gesty i wybuchy dźwięków, nieustanne echa. Rytualne, przesycone wibracją uderzenia gongów. Zagubione w przestrzeni sygnały rogów i trąbek. Wysmakowane, gorzko-słodkie harmonie. Frazy powracające dosłownie lub nieznacznie modulujące. Muzykę Tomasza Sikorskiego łatwo rozpoznać, trudniej (mimo pozorów) scharakteryzować, jeszcze trudniej - bez obawy plagiatu - naśladować czy rozwijać. Bowiem obok uchwytnych składników techniki specyfikę jej tworzą zjawiska znacznie ogólniejszej natury: stosunek do czasu i przestrzeni, do praw słyszenia i poczucia czasu, do «wewnętrznego rytmu» słuchacza, do literackich tekstów i podtekstów. Daleka od dosłowności, muzyka Sikorskiego jest wysoce symboliczna, a w miarę jej rozwoju symbolizm ten potęgują coraz chętniej ujawniane przez kompozytora aluzje literackie i filozoficzne. Krąg ich jest szczególny: Kierkegaard i Schopenhauer, Kafka i Joyce, Beckett i - ostatnio - Borges, mówiąc najogólniej, twórcy zainteresowani egzystencją i kondycją ludzką, pesymiści, moraliści bez złudzeń. Czasem ich teksty pojawiają się in crudo w utworze, czasem przebłyskują w tytule czy w dedykacji. I właśnie stąd, spoza muzyki, widać największą różnicę, jaka dzieli Sikorskiego od twórców muzyki minimalnej czy repetycyjnej, z którymi potocznie go spokrewniano. Tamci - głównie Amerykanie - albo stronią od filozofii, zanurzeni w urbanistycznej powszechności i cywilizacyjnym krzyku, albo dążą do panteistycznej nirwany. Tomasz Sikorski był Europejczykiem, z całym swym lękiem istnienia, fobiami, obsesjami, szaleństwem. Pamiętajmy, że Freud odkrył swój przymus powtarzania u «zarażonych śmiercią» ofiar wielkiej wojny światowej..."
Sam kompozytor również komentował swoje utwory, choć robił to zazwyczaj bardzo zwięźle. O Homofonii na cztery trąbki, cztery rogi, cztery puzony, fortepian i dwa gongi z 1968 roku pisał: „Jest to propozycja muzyki statycznej, jednowymiarowej. W utworze tym zarówno materiał dźwiękowy, jak i sposób jego strukturowania zostały maksymalnie zredukowane.” Utwór Bez tytułu (1972) miał reprezentować - według niego - „tendencję minimalistyczną”. Szerzej opisał Samotność dźwięków, utwór na taśmę magnetofonową, zrealizowany w roku 1975. Wydaje się, że ten opis jest najtrafniejszą charakterystyką procesu twórczego i muzyki Tomasza Sikorskiego: „W październiku ubiegłego roku (1976) zastanawiając się nad kształtem utworu, który miałem zrealizować w studio Columbia-Princeton, wiele czasu spędzałem w swoim pokoju wsłuchując się w dochodzące przez uchylone okno dalekie odgłosy. Była to bezładna na pozór mieszanina ulicznego zgiełku, sygnałów wydawanych przez płynące po rzece statki oraz odległego huku samolotów. Po pewnym czasie odnosiłem wrażenie jakby wszystkie te dźwięki były żywe, a może nawet świadome swego istnienia, jakby chciały przemówić. Łącząc się w całość, a jednak pozostając skazane tylko na siebie tworzyły samotny chór. Zapragnąłem dać temu odczuciu wyraz w swoim nowym utworze. Samotność dźwięków posiada pewną fabułę. W początkowej części jednorodny materiał dźwiękowy występuje wyłącznie w najniższym rejestrze, nie mogąc jakby «wyzwolić się» z tego obszaru mroku i niepewności. Później w górnym rejestrze pojawiają się kompleksy dźwiękowe o strukturze harmonicznej. Tworzą one rodzaj «chóru» alikwotów przenikając się i «prześpiewując» nawzajem. Jednakże ograniczoność ich natury nie pozwala im stworzyć żadnej nowej jakości. Pozostają na zawsze uwięzione we własnej ułomności, krążąc i trwając.
Chciałbym się zastrzec, że komentarz powyższy należy traktować jedynie jako wyraz pewnego namysłu nad genezą utworu, a w żadnym wypadku nie jako próbę ujawnienia jakichś dosłownych zależności między inspiracją, jaką była dla mnie konkretna sytuacja dźwiękowa, a samym utworem. Sytuacja ta bowiem posłużyła mi tylko za impuls do stworzenia pewnej przestrzeni imaginacyjnej wypełnionej samodzielnym materiałem dźwiękowym rządzącym się własnymi prawami. Zresztą być może przyczyną napisania tego komentarza było pragnienie wytłumaczenia własnej niechęci do muzyki, która w sposób wyraźny organizuje przestrzeń, wprowadzając do niej element «porządku»; rezultatem tej niechęci jest forma mojego utworu, gdzie dźwięki jedynie falują, krążą, wahają się i zatapiają w przestrzeni.”

Kompozycje:

Dwa preludia na fortepian (1955)

Piosenka o Wicie Stwoszu na sopran solo, chór sopranów i orkiestrę kameralną (1956)

Echa II na 1-4 fortepiany, dzwony, 2 gongi, 2 tam-tamy i taśmę magnetofonową (1961-63)

Antyfony na sopran, fortepian, róg, dzwony, 2 gongi, 2 tam-tany i taśmę magnetofonową (1963)

Prologi na chór żeński, 2 fortepiany koncertujące, 4 flety, 4 rogi i 3 perkusje (1964)

Concerto breve na fortepian, 24 instrumenty dęte i 4 perkusje (1965)

Monodia i sekwencja na flet i fortepian (1966)

Sequenza I na orkiestrę (1966)

Sonant na fortepian (1967)

Diafonia na 2 fortepiany (1969)

Homofonia na 12 instrumentów dętych blaszanych, fortepian i gong (1970)

For Strings na troje skrzypiec i trzy altówki (1970)

Widok z okna oglądany w roztargnieniu na fortepian (1971)

Vox humana na chór mieszany, 2 fortepiany koncertujące, 12 instrumentów dętych blaszanych, 4 gongi i 4 tam-tamy (1971)

Przygody Sindbada Żeglarza opera radiowa na sopran, tenor, 6 recytatorów, chór żeński i orkiestrę (1971-72)

Holzwege na orkiestrę symfoniczną (1972)

Bez tytułu na fortepian i 3 dowolne instrumenty (1972)

Muzyka nasłuchiwania na 2 fortepiany (1973)

Muzyka z oddali na chór mieszany i instrumenty (1974)

Inne głosy na 24 instrumenty dęte, 4 gongi i dzwony (1975)

Samotność dźwięków na taśmę (1975)

Choroba na śmierć na recytatora, 2 fortepiany, 4 trąbki i 4 rogi (1976)

Music in Twilight na fortepian i orkiestrę (1977-78)

Hymnos na fortepian (1979)

Struny w ziemi na 15 instrumentów smyczkowych (1979-80)

Monophony for orchestra (1979-80)

Autograf na fortepian (1980)

Modus [wersja I] na puzon (1980)

W dali ptak na klawikord, taśmę i recytatora (1981)

Paesaggio d’inverno per archi (1982)

Modus [wersja II] na wiolonczelę (1982)

Eufonia na fortepian (1982)

Autoritratto na 2 fortepiany i orkiestrę (1983)

Recitativo e Aria na orkiestrę smyczkową (1983)

Rondo na klawesyn (1984)

La Notte – Omaggio a Friedrich Nietzsche na orkiestrę smyczkową (1984)

Das Schweigen der Sirenen (nach Kafka) na wiolonczelę (1986-87)

Diario 87 na taśmę i recytatora (1987)

Omaggio per quattro pianoforti ed orchestra in memoriam Jorge Luis Borges (1987)

Literatura:

Wójtowicz Ewa, Sylwetka Tomasza Sikorskiego (1939-1988), w: Muzyka polska 1945-1995 (red. Krzysztof Droba, Teresa Malecka, Krzysztof Szwajgier), Akademia Muzyczna, Kraków 1996

Peret-Ziemlańska Zofia, Tomasz Sikorski (1939-88) - wspomnienie w dziesiątą rocznicę śmierci, w: W hołdzie zmarłym absolwentom i pedagogom Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Akademia Muzyczna w Warszawie, Warszawa 1999

Miklaszewska Joanna, Polski minimalizm - mit czy rzeczywistość?, "Glissando" nr 7, grudzień 2005

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor i pianista; ur. 19 maja 1939, Warszawa; zm. 13 listopada 1988, tamże. W latach 1956-62 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie kompozycję u ojca, Kazimierza Sikorskiego (dyplom z odznaczeniem) oraz grę na fortepianie pod kierunkiem Zbigniewa Drzewieckiego.

Od 1961 do 1963 pracował w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia, a następnie – w latach 1963-68 – zajmował się pedagogiką: prowadził zajęcia z instrumentacji i czytania partytur na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki w swojej macierzystej uczelni.

W 1962 otrzymał wyróżnienie na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich, a rok później zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” utworem Antyfony na sopran, fortepian, róg, dzwony, 2 gongi, 2 tam-tamy i taśmę magnetofonową (1963). Od tego czasu jego kompozycje prawie co rok gościły na koncertach festiwalowych.

W latach 1965-66 przebywał w Paryżu jako stypendysta Rządu Francuskiego, a w latach 1975-76 dzięki stypendium Rządu Stanów Zjednoczonych (Senior Fulbright Program) w Nowym Jorku, gdzie w Ośrodku Muzyki Elektronicznej Columbia-Princeton zrealizował utwór pt. Samotność dźwięków na taśmę (1975).

Od 1964 należał do Związku Kompozytorów Polskich; w latach 1973-75 był ponadto członkiem jego Zarządu, a od 1966 do 1974 pracował w Komisji Repertuarowej Festiwalu „Warszawska Jesień” (w latach 1973-74 jako przewodniczący).

Czynnie udzielał się również jako pianista. W latach 1963-67 współpracował z zespołem „Warsztat Muzyczny” (m.in. z Zygmuntem Krauze), a od 1967 do połowy lat siedemdziesiątych z grupą „Ad novum” (m.in. ze Zbigniewem Rudzińskim). Brał także udział w wykonywaniu własnych kompozycji na koncertach m.in. w Sztokholmie, Atenach, Brukseli, Stanach Zjednoczonych i Japonii.

Strona internetowa o artyście:

Osoby Tagi: Wykonawca

pianista, menadżer; ur. 25 listopada 1959, Warszawa. Ukończył Akademię Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie w klasie fortepianu Andrzeja Stefańskiego (1984).

Został laureatem Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku.

Jego recitale odbyły się filharmoniach w Poznaniu, Gdańsku, Wrocławiu i Jeleniej Górze.

Dokonał nagrań dla Polskiego Radia i TV oraz dla Polskich Nagrań.

Lech Dzierżanowski prowadził impresariat Jerzego Maksymiuka, zajmując się w latach 1989-2001 organizacją jego koncertów na terenie Polski. Jednocześnie współpracował z fundacją Galeria na Prowincji w Lublinie, organizując w latach 1991-1994 cykl koncertów "Arcydzieła Muzyki Kameralnej". W latach 1996-2002 był zatrudniony w Filharmonii Narodowej; od 1997 pełnił obowiązki kierownika Działu Promocji. W latach 2003-2006 piastował stanowisko dyrektora biura Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego. Staraniem Towarzystwa i pod jego patronatem wydana została niezwykle cenna publikacja multimedialna - DVD-ROM Witold Lutosławski - twórcze życie, stanowiąca audio-wizualne kompendium wiedzy o życiu i muzyce Kompozytora (2006). W latach 2007-2019 związany był z Filharmonią Łódzką im. Artura Rubinsteina: w 2008 roku został dyrektorem do spraw promocji, następnie piastował stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego (2009-2011) oraz zastępcy dyrektora do spraw artystycznych (2011–2013). W okresie 2012-2017 współpracował z Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki / Mazowieckim Instytutem Kultury: powierzono mu funkcję kierownika artystycznego festiwalu Chopiniana.

Współpracował z wieloma organizacjami pozarządowymi, m.in. z fundacją Concert Spirituels, Fundacją Kultury Polskiej, Związkiem Kompozytorów Polskich, Fundacją Uniwersytetu Warszawskiego. Z okazji jubileuszowego Roku Fryderyka Chopina w ramach współpracy z Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina i Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki stworzył pierwszy w Polsce multimedialny album o Chopinie: dwupłytowe wydawnictwo Fryderyk Chopin ukazało się na przełomie lat 2009 / 2010 w trzech wersjach językowych: polskiej, angielskiej i francuskiej.

W 2016 stworzył Fundację Piąta Esencja, której jest prezesem. Fundacja organizuje koncerty, wydaje płyty CD (m.in. Palester – muzyka wokalno-instrumentalna, Śpiewnik Polski), realizuje zamówienia kompozytorskie (współpracując m.in. z Martą Ptaszyńską, Rafałem Augustynem, Wojciechem Widłakiem, Joanną Bruzdowicz-Tittel, Aleksandrem Kościowem). We współpracy z Biblioteką Uniwersytetu Warszawskiego Fundacja zrealizowała projekt dotyczący digitalizacji spuścizny po Romanie Palestrze (2018). W 2019 Fundacja wydała płytę CD Roman Palester zawierającą jego utwory pochodzące z archiwum Związku Kompozytorów Polskich.

Projekty z udziałem Lecha Dzierżanowskiego poświęcone są przede wszystkim promocji twórczości polskich kompozytorów współczesnych. Jest on współautorem wydawnictw tradycyjnych i multimedialnych prezentujących muzykę m.in. Witolda Lutosławskiego, Karola Szymanowskiego, Andrzeja Panufnika. Od wielu lat zajmuje się popularyzacją dorobku Romana Palestra: we współpracy z Fundacją Uniwersytetu Warszawskiego tworzył stronę internetową o Palestrze (powstała w 2017 roku), płyty CD zawierające kwartety smyczkowe, utwory fortepianowe i twórczość kameralną kompozytora; w 2021 roku nakładem PWM wydał jego monografię. Jest współautorem cyklu portali internetowych realizowanych przez Związek Kompozytorów Polskich i Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC: Andrzej Panufnik, Tadeusz Baird, Roman Palester, Grażyna Bacewicz, Roman Maciejewski.

Od 2019 roku Lech Dzierżanowski jest zatrudniony w Narodowym Instytucie Muzyki i Tańca. Do 2021 roku kierował projektem Polski Impresariat Muzyczny. Od 1 października 2021 pełnił stanowisko dyrektora ds. Muzyki. W 2022 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego powołał Lecha Dzierżanowskiego na stanowisko p.o. dyrektora tej instytucji.

W 2021 roku „za podjęcie wielu inicjatyw wydawniczych i koncertowych, które skutecznie przywracają osobę i muzykę Romana Palestra do życia muzycznego” otrzymał Nagrodę Honorową Związku Kompozytorów Polskich.

aktualizacja : 2022 (wa)

Twórczość:

Twórczość Zbigniewa Bargielskiego jest na tle współczesnej muzyki polskiej zjawiskiem w znacznym stopniu autonomicznym, rozwijającym się niezależnie od mód, trendów i tendencji. Bargielski bardzo umiejętnie korzysta z różnych zdobyczy nowoczesnego języka kompozytorskiego, nie zrywa też radykalnie z tradycją, zachowuje jednak swoisty dystans zarówno wobec modernizmu, jak i postmodernizmu. Charakterystyczny rys nadaje muzyce Bargielskiego koncepcja systemu „centralnego”, organizującego zazwyczaj wysokość dźwięków, ale niekiedy stosowanego przez kompozytora również do organizacji rytmu lub barwy. „Procedura taka zakłada wyodrębnienie dominujących dźwięków - mówi kompozytor, które funkcjonują jako centra dla poszczególnych segmentów formy. Są one wydobywane na pierwszy plan poprzez częste repetycje, podczas gdy inne dźwięki, bardziej neutralne, tworzą strukturalne tło.”

W komentarzu do utworu Slapstick Zbigniewa Bargielskiego, zamieszczonym w książce programowej festiwalu „Warszawska Jesień” z roku 1998, Andrzej Chłopecki pisze: „To jasne, że twórczość Bargielskiego wciąż ewoluuje. Jest to jednak ewolucja, która biegnie jakby po okręgu, poszerzając swój estetyczny wymiar, wzbogacając się niuansowo, a nie skokowo. Warto na to zwrócić uwagę: w ostatnim dwudziestoleciu dziś sześćdziesięciojednoletni kompozytor nie przeszedł przez kryzys zmiany estetycznej orientacji ani gwałtownej (przykładem Penderecki), ani zawoalowanej, lecz równie czytelnej (przykładem Lutosławski). Jeśli jest w tej twórczości jakiś próg, to prawdopodobnie wyznacza go Koncert skrzypcowy z roku 1976. Intensywny walor liryczny tego utworu, choć nie zarażonego bakcylem ani nowej prostoty, ani nowego romantyzmu (który właśnie w tamtym - urastającym do rangi symbolu - roku, nie tylko zresztą polską muzykę frontalnie zaatakował) jest dyekretnym śladem wrażliwości Bargielskiego na powiew Zeitgeistu. Z owej estetycznej zawieruchy muzyka Zbigniewa Bargielskiego wyszła bez szwanku.”
 

Kompozycje:

Romans dla Fryderyka na zespół kameralny

Walc na kontrabas i fortepian

Siedem studiów na fortepian (1957)

Sinfonia na orkiestrę (1957)

3 compositions de chamber (1958)

Neosonatina na skrzypce i fortepian (1958-1959)

Sonatina na fortepian (1959)

Consensus I na kameralną orkiestrę smyczkową (1961)

Tryptyk polowy na orkiestrę i chór męski (1961-1962)

Pięć sonetów na skrzypce (1962)

Consensus II na wibrafon, altówkę, puzon i flet (1964)

Les desinvoltures na 3 zespoły instrumentów (1964)

Mały książę, opowiadanie muzyczne (1964)

Parades na orkiestrę symfoniczną (1964-1965)

Servert na 1-3 instrumentów smyczkowych, perkusję i fortepian (1966)

Tarcza Achillesa na mezzosopran (alt), altówkę i klarnet basowy  (1967)

Męczeństwo i śmierć Marata, opera (1968)

Danton czyli Kilka obrazów z dziejów Wielkiej Rewolucji Francuskiej, opera pseudohistoryczna (1968-1969)

W kręgu na sopran, alt, baryton, bas solo i zespół kameralny do słów Alicji Patey-Grabowskiej (1969)

Parades 1970 na orkiestrę (1970)

Mała suita dziecięca na zespół kameralny (1970)

Cztery pieśni miłosne na mezzosopran (alt) i fortepian do słów Alicji Patey-Grabowskiej (1971)

Różany ogród na baryton lub alt i klarnet basowy do słów T. S. Eliota (1971)

Gespenster Lügen nicht, opera (1971)

Alicja w krainie czarów, opera kameralna dla młodzieży (1972)

Nature Morte I (Martwa natura I) na skrzypce, gitarę i taśmę (1972)

Nature Morte II (Martwa natura II) na skrzypce, altówkę, wiolonczelę, flet, harfę i taśmę (1972)

Krzesiwo na zespół kameralny  (1972-1973)

Ein Zimmer [wersja I] na klarnet, puzon, wiolonczelę, fortepian i głos recytujący lub taśmę (1973/1987)

Ein Zimmer [wersja II] na klarnet, puzon, wiolonczelę, fortepian, głos recytujący lub taśmę i metronom (1973/1987)

Ein Zimmer [wersja III] na klarnet, puzon, wiolonczelę, fortepian, marimbę, głos recytujący lub taśmę i metronom  (1973/1991)

Trauermusik na orkiestrę kameralną  (1974)

Koncert na perkusję i orkiestrę (1975)

Impromptu na perkusję solo (1975)

Ballade na skrzypce i fortepian (1975)

Koncert na skrzypce i orkiestrę (1975-1976)

Ballade na skrzypce i akordeon (1975/2016)

Rapsodia polska na instrumenty dęte i perkusję (1976)

Kwartet smyczkowy nr 1 „Alpejski” (1976)

Dolina bielejących kości [wersja I] na zespół instrumentalny i perkusję (1977)

Stilleben mit Rose na instrumenty dęte i perkusję (1977)

Dolina bielejących kości [wersja II] na fortepian improwizowany, zespół instrumentalny i perkusję (1977/1993)

Dolina tęczowych dzwonów na fortepian i taśmę (1977/2008)

I zapłoną oboje a nikt nie ugasi na orkiestrę smyczkową (1978)

Klatka dla motyli na kwintet dęty (1978)

W małym dworku, opera według Stanisława Witkiewicza (1979-1980)

Nilpferde na 2 akordeony (1979-1982)

Zapfenstreich na trzy akordeony i perkusję (1979-1982)

Es ist noch Nacht, noch ein Laut na mezzosopran, perkusję i orkiestrę (1980)

Traumvogel na akordeon i perkusję (1980)

Kwartet smyczkowy nr 2 „Wiosenny” (1980)

Wieczór z przeszłości na gitarę, klawesyn i czelestę (1980)

Drewniane skrzydła na 6 perkusistów (1980)

Zyklopenblick na tubę i fortepian (1980-1981)

Nokturn w błękicie na skrzypce i orkiestrę smyczkową (1981)

Ikar na klarnet basowy lub saksofon altowy i marimbafon lub wibrafon (1981)

Vienna G'schichten na 2 fortepiany (1981)

Dwie pieśni na mezzosopran i fortepian (1981)

Halo, panie Mozart!, zabawa fortepianowa dla 3 uczniów (1981)

Spielendes Alphabet na 2 fortepiany i instrumenty perkusyjne (1981-1983)

Rozmowa z cieniem na 2 akordeony (1982)

Gemalte Wolken na akordeon solo (1982)

Sen mara [wersja I] na tenor i fortepian do słów Kazimierza Wierzyńskiego (1982)

Sen mara [wersja II] na baryton i fortepian do słów Kazimierza Wierzyńskiego (1982)

Epitaphium na 2 skrzypiec (1982)

Cztery drzewa z rogiem na kwintet dęty (1982)

W czwórkę po drodze na kwartet saksofonowy (1982)

Portret z pamięci na sekstet smyczkowy: 2 skrzypiec, 2 altówki, 2 wiolonczele  (1982)

Pięciu po drodze, kwartet saksofonowy z marimbą (1982-1986)

Epitaffio secondo na skrzypce i wiolonczelę (1982/1999)

Rondo alla polacca na małą orkiestrę (1983)

Sonnenlieder na mezzosopran, baryton, bas, chór i zespół kameralny (1983)

Labirynt na fortepian (1983)

Totenklage na baryton i dowolne instrumenty (1983)

Noc pożegnań na akordeon i kwartet smyczkowy (1983/1995)

Trzy polskie suity na akordeon solo (1984)

Czarne lustro na gitarę i akordeon (1984)

Inne głosy na obój i klarnet (1984)

Notturno na skrzypce i gitarę (1984)

Notturno'81  na skrzypce i fortepian (1984)

Labyrinth der vergessenen Blicke na wiolonczelę i fortepian  (1984)

Notturno na flet i gitarę (1984/1986)

Zatopiony płomień na skrzypce, wiolonczelę i akordeon (1985)

Ogród namiętności na sopran, klarnet basowy (i saksofon altowy), perkusję i akordeon (1985)

Arc-en-ciel na mandolinę i harfę celtycką (1985)

Muzyka ludowa na dwoje skrzypiec (1985)

Taniec polski na skrzypce (1985)

Ateliermusik II na perkusję i taśmę  (1985)

Kwartet smyczkowy nr 3 „Martwa natura z krzykiem” (1985-1986)

Suita pieśni i tańców na akordeon (1986)

Sprawozdanie z lasku wiedeńskiego na zespół wokalno-instrumentalny (1986)

Quatuor à l’heure dite na kwartet smyczkowy (1986)

Grazer variationen na orkiestrę akordeonową (1987)

Sonata na skrzypce i fortepian (Sonata zapomnienia) (1987)

Nocne ptaki na kwintet klarnetowy (1987)

Panopticum na fortepian na 4 ręce (1987)

Labyrinth na wiolonczelę i akordeon (1987)

Temat z wariacjami na fortepian (1987/2015)

Iluzje na organy i perkusję (1988)

Kaleidoskop na akordeon (1988)

Bildnis na skrzypce (1988)

Aria z kupletem na 2 akordeony (1988)

W ziemi niczyjej, oratorium (1988-1989)

Kwartet smyczkowy z klarnetem "Po drugiej stronie lustra” (1988/2003)

Kwartet smyczkowy z fletem "Po drugiej stronie lustra" (1988/2009)

Kwintet obojowy "Po drugiej stronie ciszy" (1988/2014)

Krąg cieni na kwartet saksofonowy (1989)

Taniec drwali na klarnet, tubę i fortepian (1989)

Cha-ord na orkiestrę (1990)

Egad na akordeon i wibrafon (1991)

Młyn dźwiękowy na orkiestrę akordeonową i perkusję (1991)

Zwischenspiel na 2 fortepiany na 8 rąk  (1991)

Konzert für Trompette und Orchester (1991/2005)

Requiem na orkiestrę (1992)

Mutationen 92' na taśmę (1992)

Przechadzka Beethovena do księcia Lichnowskiego na fortepian (1992)

Muzyka linii nieskończonych na taśmę (1992)

Trigonalia na gitarę, akordeon, perkusję i orkiestrę kameralną (1994)

Kwartet smyczkowy nr 4 „Le temps ardent” (1994)

Concertino for piano and chamber orchestra (1995)

Taniec na granicy światła na zespół kameralny (1995)

Noc-Dzień, 5 pieśni na sopran i fortepian (1995)

Zagubione-odnalezione na skrzypce solo (1996)

Orfeusz na baryton, skrzypce i dzwonki (1996)

W poszukiwaniu straconego dźwięku na flet solo (1996)

Krajobraz wspomnień (Witold Lutosławski in memoriam) na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1996)

Hierofania dla 5 perkusistów (1996)

A la espagnola na gitarę (1996)

Tango na zespół kameralny (1997)

Slapstick na orkiestrę kameralną (1997)

Tango na fortepian (1997/2015)

Shrine for Anonymous Victim, muzyka elektroniczna (1999)

Music for Children na fortepian (1999-2001)

Light Cross, muzyka elektroniczna (2000)

Tangoroso na fortepian na 4 ręce lub 2 fortepiany (2000)

Pchli targ [wersja II] na zespół instrumentalny (2000)

Tango na akordeon (2000)

Pchli targ [wersja I], cykl miniatur fortepianowych na 2 i 4 rąk (2000/2015)

Notturno, ballata e fantasia na fortepian (2000/2015)

Towards Organic Geometry, muzyka elektroniczna (2001)

Kwartet smyczkowy nr 5 „Le temps qui n'est plus” (2001)

Elegeia na fortepian (2001/2015)

Le cristal flamboyant na klawesyn i taśmę (2002)

Jeux à trois na 3 akordeony (2003)

A.S.K. Autoportret na taśmę (2004)

List do Mileny na sopran, skrzypce i fortepian (2005)

L’espace attrapè (Schwytana przestrzeń) na orkiestrę (2005-2006)

Nokturn w czerwieni i błękicie na skrzypce i orkiestrę smyczkową (2006)

Kwartet smyczkowy nr 6 „Dramatyczny” (2006)

Za horyzontem na chór, orkiestrę i taśmę (2008)

Zmyślenia i dziwostany na małą orkiestrę symfoniczną (2009)

Non omnis... na zespół kameralny (2010)

Suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową (2010)

Misterium przestrzeni na orkiestrę symfoniczną, chór i taśmę elektroniczną (2010-2011)

Das schöne Zimmer na sopran, baryton i zespół kameralny (2011)

Trans-sonans na taśmę (2011)

Hierofania II "decoupage" na perkusję i małą orkiestrę (2011-2012)

Schizofonia na kwartet smyczkowy i fortepian (2012)

Monodia dla Andrzeja [Chłopeckiego] na orkiestrę smyczkową (2012)

Polichromia, czyli EGAD [wersja II] dla Wiener Glass Armonica Duo (2013)

Apokalipsa na taśmę  (2013)

Koncert na fortepian, perkusję i orkiestrę symfoniczną  (2013/2016)

Otwartym oknem nocy na baryton, klarnet basowy, gitarę i perkusję (2014)

Scrabble na fortepian  (2015-2016)

Aria i kuplet na fortepian (2015rev.)

Fonoplasticon na kwintet dęty i fortepian (2016)

Blues na 4 puzony (2016)

Tango na 4 puzony (2016)

Chciałem napisać list do Ciebie dla rapera z towarzyszeniem zespołu kameralnego (2016)

Monodia dla Andrzeja, wersja na flet, obój, klarnet, fagot lub saksofon tenorowy, róg, gitarę i orkiestrę smyczkową (2016)

Kilka minut obecności, poemat domniemany na głos i akordeon (2017)

Domino na flet, skrzypce i wiolonczelę (2017)

Aforyzjada - opera w puzzlach (2018)

Kołysanka na fortepian i harfę celtycką  (2018)

anilo-Vi – klänge na skrzypce, altówkę, wiolonczelę, flet, klarnet, fortepian i perkusję do tekstu Hugo Balla  (2018)

Histe(O)ryjki. Mozaika 21 kamieni na fortepian  (2018-2019)

Clavertett na klawesyn i kwartet smyczkowy  (2020-2021)

Dyptyk krotochwilny dla aktora, na kwintet dęty i perkusję  (2021)

Rapsodia 2022 na fortepian i orkiestrę smyczkową (2022)

Muzyka filmowa

Muzyka do filmu Gorzki chleb obczyzny (1985)

Muzyka do filmu Powszedni dzień Warszawskiego Getta  (1993)

Muzyka do filmu Habsburgowie polscy  (2001-2002)

Muzyka do filmu Dobry jest wspólny posiłek, bo zbliża oddalonych (2007)

Muzyka do filmu Ventzki, czyli Dzieci sprawców – dzieci ofiar  (2009)

Muzyka do filmu Mordechaj Gebirtig, czyli bądź zdrów mój Krakowie  (2012)

Muzyka teatralna

Muzyka do sztuki Ostatnie dni ludzkości (2006-2007)

Muzyka do sztuki Alpejskie zorze (2008)

Muzyka do sztuki Badenheim 1939 (2009)

Muzyka do sztuki Schody Strudlhofu (2009)

Publikacje:

artykuły

Pytania i odpowiedzi, „Res Facta” 1971 nr 5

Literatura:

Perkowska Małgorzata, Bargielski Zbigniew, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „ab”, PWM, Kraków 1979

Dąbek Stanisław, Twórczość Zbigniewa Bargielskiego, Ruch Muzyczny 1979 nr 5

Podobińska Klaudia, Bargielski Zbigniew, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „ab - suplement”, PWM, Kraków 1998

Ledzińska Agnieszka, Przech Violetta , Zbigniew Bargielski. Katalog tematyczny utworów, Akademia Muzyczna im. Feliksa Nowowiejskiego / Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, , Bydgoszcz - Warszawa 2012

Osoby Tagi: Kompozytor

kompozytor, pedagog, poeta; ur. 21 stycznia 1937, Łomża. Studiował prawo na Uniwersytecie im. Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (1954-57). W roku 1956 dziewiętnastoletni Bargielski z powodzeniem zadebiutował w Filharmonii Lubelskiej Suitą kolędową na orkiestrę. W 1958 rozpoczął studia kompozytorskie w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej początkowo pod kierunkiem Piotra Perkowskiego, a po roku u Tadeusza Szeligowskiego. Zaangażowanie Bargielskiego w działalność społeczną (w ramach Zrzeszenia Studentów Polskich) przyczyniło się do zawieszenia go w prawach studenta warszawskiej PWSM na rok akademicki 1962/1963 i w rezultacie – do zmiany uczelni na Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Katowicach, gdzie kontynuował studia pod kierunkiem Bolesława Szabelskiego, uzyskując dyplom w 1964 na podstawie kompozycji orkiestrowej Parades. W latach 1966-67 odbywał studia uzupełniające u Nadii Boulanger w Paryżu, a w 1972 – w Hochschule für Musik w Grazu. W 1986 był stypendystą Deutscher Akademischer Austauschdienst.

Jest laureatem wielu konkursów kompozytorskich. W 1965 otrzymał I nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Parades na orkiestrę (1970). Jego Kwartet smyczkowy nr 1 „Alpejski” (1976) uzyskał II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Artura Malawskiego w Krakowie w 1976 oraz otrzymał rekomendację w 1981 Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu. Sen mara na tenor i fortepian do słów Kazimierza Wierzyńskiego (1982) zdobył III nagrodę na Konkursie im. Karola Szymanowskiego w 1982. W 1995 utwór Trigonalia na gitarę, akordeon, perkusję i orkiestrę kameralną (1994) był rekomendowany przez Międzynarodową Trybunę Kompozytorów UNESCO w Paryżu.

W latach 1967-2002 mieszkał w Austrii. Jego żoną – skrzypaczka Maria Magdalena z Rosińskich – otrzymała w 1967 pracę w orkiestrze symfonicznej w Klagenfurcie. Ok. roku 1970 rodzina Bargielskich zamieszkała w Grazu, gdzie żona kompozytora otrzymała angaż w Grazer Philharmonisches Orchester. W roku 1976 Zbigniew Bargielski zatrudniony został w charakterze nauczyciela gry na fortepianie w szkole muzycznej (Städtische Musikschule) w Bruck an der Mur, gdzie pracował do roku 2003. W 1984 roku kompozytor otrzymał obywatelstwo austriackie. W roku 1989 kompozytor zamieszkał w Wiedniu, ale nie przerwał pracy w szkole muzycznej w Brucku.

Dorobek kompozytorski Zbigniewa Bargielskiego obejmuje kilkaset kompozycji reprezentujących rozmaite gatunki i formy. Jego utwory były wykonywane w wielu krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Australii i Ameryce Południowej.

Takie dzieła, jak Koncert na fortepian, perkusję i orkiestrę, Fonoplasticon, Aforyzjada - opera w puzzlach, Clavertett i Kilka minut obecności - poemat domniemany powstały w ramach programu "Zamówienia kompozytorskie", realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Zbigniew Bargielski obok kompozycji zajmuje się poezją, publicystyką i pedagogiką muzyczną. Jest profesorem zwyczajnym Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy, od 2002 roku pełnił funkcję kierownikia Katedry Teorii Muzyki i Kompozycji przy Wydziale Kompozycji, Teorii Muzyki i Reżyserii Dźwięku tejże uczelni; w latach 2005-2014 prowadził klasę kompozycji w Akademii Muzycznej w Krakowie. W roku 2011 kompozytor uzyskał tytuł profesora sztuk muzycznych.

Utwory Zbigniewa Bargielskiego niejednokrotnie ukazwaały się na płytach CD, m.in. Polskiego Radia w serii „Muzyka Naszych Czasów”(2006), a w roku 2012 firma CD Accord wydała jego kwartety smyczkowe w wykonaniu Kwartetu Śląskiego; płyta ta była rekomendowana jako Critics’ Choice for February 2013 przez „MusicWeb International” i otrzymała nominację do nagrody "Fryderyk" w 2013. Kompozycja Bargielskiego Trigonalia na gitarę, akordeon, perkusję i orkiestrę (1994) znalazła się w projekcie muzyczno-publicystycznym 100 na 100. Muzyczne dekady wolności zrealizowanego przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne w 2018 roku.

Swoje rękopisy Zbigniew Bargielski ofiarował Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego w 2019 roku.

W 2022 roku nakładem wydawnictwa Musica Iagellonica ukazała się poświęcona mu monografia Violetty Przech W labiryncie wyobraźni. Zbigniew Bargielski – twórca i dzieło.

Zbigniew Bargielski przez wiele lat działał w Związku Kompozytorów Polskich, pełniąc rózne funkcje w Zarządzie Głównym, Komisji Kwalifikacyjnej, Komisji Repertuarowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, był jurorem (niejednokrotnie w funkcji przewodniczącego) Konkursów Kompozytorskich. Jest członkiem Steirischer Tonkünstlerbund (od 1978) i Der Österriechischer Komponistenbund (od 1985),

Za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury muzycznej został wielokrotnie wyróżniony prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami, m.in.: „Förderungspreis” (Graz 1983), medalem „Zasłużony dla kultury polskiej” (1990) oraz Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta (1995). W Wiedniu otrzymał Anton-Benya-Preis (2000). Został uhonorowany Nagrodą Doroczną Związku Kompozytorów Polskich (2001), nagrodą Polonii Austriackiej „Złota Sowa” (Wiedeń 2008), Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2011), a w 2017 - Nagrodą Artystyczną Prezydenta Miasta Bydgoszczy oraz Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za całokształt dorobku.

aktualizacja: 2002, 2008 (mk), 2017 (iz), 2022 (wa)

Twórczość:

Andrzej Kurylewicz był jednym z pionierów muzyki jazzowej w Polsce. Swój entuzjazm dla jazzu przypłacił relegowaniem z uczelni w Krakowie, gdzie studiował w latach 1950-54 grę na fortepianie i kompozycję. W tamtym czasie komunistyczne władze uważały jazz za szkodliwy wytwór światowego imperializmu i uprawiania jazzu zakazywały. Kurylewicz jednak nie zrezygnował i, korzystając z łagodniejszego kursu politycznego w drugiej połowie lat pięćdziesiątych XX w., założył Zespół Jazzowy Polskiego Radia w Krakowie, który prowadził do 1962 roku.

Zainteresowanie zbliżeniem jazzu i współczesnej muzyki klasycznej skłoniło go do założenia kolejnego zespołu – Formacji Muzyki Współczesnej, z którym pracował w latach 1969-78 jako kompozytor oraz instrumentalista, odnosząc sukcesy w kraju i na świecie. Był cenionym pianistą jazzowym, a także wybitnym jazzowym trębaczem i znakomitym puzonistą.

Pod koniec lat 70-tych ubiegłego stulecia zarzucił jazz i poświęcił się niemal wyłącznie komponowaniu muzyki poważnej. W 1981 roku jego I Kwartet smyczkowy został wykonany na Festiwalu „Warszawska Jesień”. W ostatnich latach występował jako pianista, grając m.in. utwory Karola Szymanowskiego i Fryderyka Chopina.

Kompozycje:

Concerto na tematy Jarzębskiego I op. 1 na puzon i orkiestrę jazzową (1965)

Minotaur op. 2, balet (1965)

Jazz Dimensions, balet telewizyjny (1965)

De Profundis na orkiestrę (1970-71)

Rok Polski op. 9, 12 pieśni na głos amplifikowany i orkiestrę (1974)

Schema Quattro per Quattro op. 10 per archi, tromboni e batteria (1974)

Adagio da dramma op. 11 na orkiestrę (1975)

Screenplay op. 12 na orkiestrę symfoniczną i taśmę (1975)

Pięć rozgrzewek op. 13 na fortepian solo (1976)

Nastroje op. 14 na kontrabas solo (1976)

Psalm 60 op. 15 per orchestra d’archi (1976)

Das Stundenbuch na głos żeński, 2 altówki, kontrabas i fortepian (1976)

Liebe, cykl pieśni na głos żeński, 2 altówki, kontrabas i fortepian do słów Małgorzaty Hillar i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (1976-80)

Trzy pieśni romantyczne na baryton i fortepian do wierszy Aleksandra (1977-79)

Episodi per tre op. 16 na róg, harfę i kontrabas (1978)

Capriccio per oboe solo (1978)

Szkic krajobrazu op. 17 na smyczki (1978)

Sonet op. 18 per archi (1978)

Te Deum op. 19 per soprano e organum (1978)

Kwartet smyczkowy nr 1 op. 20 (1980)

Pięć pieśni według Jana Kochanowskiego op. 21 na głos i orkiestrę smyczkową z fortepianem (1980)

Pięć pieśni według Czesława Miłosza na głos i orkiestrę smyczkową z fortepianem (1981)

Salve Regina na chór chłopięcy i organy (1981)

Zdrowaś Mario op. 22 [wersja I] na sopran i organy (1981)

Zdrowaś Mario op. 22 [wersja II] na sopran i kwartet smyczkowy (1981)

Poemat symfoniczny nr 1 „In Verona” op. 23 na chór mieszany i wielką orkiestrę symfoniczną (1981)

Capriccio a due op. 24 per flauto e violoncello (1982)

Little String Quartet (1982)

Drzeworyt 1 op. 25 na flet solo (1982)

Drzeworyt 2 op. 25 na flet solo (1982)

Kwartet smyczkowy nr 2 „Sztutgarcki” op. 26 (1982)

Kwartet smyczkowy nr 3 „Wielkanocny” op. 27 (1983)

Missa brevis op. 28 na sopran i organy (1983)

Due Pezzi Semplici op. 29 per organo solo (1983)

Serenata per archi op. 30 (1983)

Duetto lirico op. 31 per violino e pianoforte (1984)

Tre Salmi op. 32 per alto voce e pianoforte (ossia cembalo ossia organo) (1984)

Das Urteil der Zeit Op. 33, 8 pieśni na tenor i fortepian (1984)

Dwie pieśni z cyklu „Carmina Burana” na głos średni i klawesyn (1984)

Poemat symfoniczny nr 2 „Godzina się zniża” op. 34 na chór mieszany, fortepian koncertujący i wielką orkiestrę symfoniczną (1985)

Tubesque op. 35 per tuba solo (1985)

Due salmi na baryton i fortepian (1986)

Anima Christi I op. 36 per soprano solo (1986)

Nord See Klänge [wersja I] na taśmę i syreny okrętowe (1986)

Nord See Klänge [wersja II] na taśmę i dowolnego solistę (1986)

Due altri salmi per alto voce e pianoforte (1986)

Dormitina op. 37 na trio smyczkowe (1986)

Ave Maris Stella op. 38 na sopran i wiolonczelę (1986)

Due Salmi per Festa Dei Morti op. 39 [wersja I] na alt, organy i orkiestrę smyczkową (1986)

Due Salmi per Festa Dei Morti op. 39 [wersja II] na głos i organy (1986)

Blow the Wind Op. 40 for wind quintet (1987)

Siedem pieśni do wierszy Osipa Mandelsztama op. 43 na alt i fortepian (1987)

Anima Christi II per soprano e organo (1987-88)

Witraż w miejscowości N. op. 42 na 13 smyczków (1988)

Notturno op. 44 per due chitarre (1988)

Watsonbrass in Charge Op. 45 for brass quintet (1989)

Time for Jazz op. 46 for wind quintet (1989)

Ave II per soprano voce e violoncello (1989)

Take On – Take Off for orchestra (1990)

Kwartet Gabriela op. 47 na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian (lub klawesyn) (1990)

Kołowrotek op. 49 na fortepian solo (1992)

Impromptu z rozmarynem op. 50 na klawesyn solo (1992)

Pięć drobiazgów op. 56 na fortepian solo (1992-97)

Gabriela [wersja I] na trio fortepianowe (1993)

Trio per tre op. 51 per clarinetto, viola e pianoforte (1994)

Gabriela [wersja II] na kwintet fortepianowy (1994)

Blue Tango na klawesyn solo (1995)

Kwartet Noworoczny na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1995)

Adagietto op. 52 na głos, kwartet smyczkowy i fortepian (1995)

Jerusalem op. 53 na głos altowy i fortepian (1996)

Dziesięć notatek na fortepian (1996-97)

Larghetto – „Kamienie Staromiejskie” op. 54 na fortepian i smyczki (1997)

Trzy pieśni według Julii Hartwig op. 55 [wersja I] na głos altowy i fortepian (1997)

Trzy pieśni według Julii Hartwig op. 55 [wersja II] na mezzosopran i fortepian (1997)

Msza za Miasto Warszawę op. 61 na dwa głosy niskie, chór mieszany, instrumenty dęte i orkiestrę (1997-98)

Pavana op. 57 per piano solo (1998)

Modlitwa op. 58 na fortepian solo (1998)

El dancion sentimental op. 59 na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1998)

Kwartet smyczkowy nr 4 „Of the Prayer” op. 60 (1999)

Muzyka filmowa

Muzyka do filmu Powrót w reż Jerzego Passendorfera (1959-60)

Muzyka do filmu Rzeczywistość w reż. Antoniego Bohdziewicza (1960)

Muzyka do filmu Blues w reż. Romualda Staszkiewicza i Tadeusza Wieżana (1962)

Muzyka do filmu Szpital w reż. Janusza Majewskiego (1962)

Muzyka do filmu Dziewczyna z dobrego domu w reż. Antoniego Bohdziewicza (1962)

Muzyka do filmu Zabawa w reż. Janusza Majewskiego (1962)

Muzyka do filmu Wyprawa na strych w reż. Jadwigi Kędzierzawskiej i Ryszard Brudzyński (1963)

Muzyka do filmu Opus-jazz w reż. Janusza Majewskiego (1963)

Muzyka do filmu All-Stars w reż. Janusza Majewskiego (1964)

Muzyka do filmu Augenblick des Friedens w reż. Tadeusza Konwickiego (1965)

Muzyka do filmu Niedziela sprawiedliwości w reż. Jerzego Passendorfera (1965)

Muzyka do filmu Sublokator w reż. Janusza Majewskiego (1966)

Muzyka do filmu Kontrybucja w reż. Jana Łomnickiego (1966)

Muzyka do filmu Ja gorę w reż. Janusza Majewskiego (1967)

Muzyka do filmu Cyrograf dojrzałości w reż. Jana Łomnickiego (1967)

Muzyka do filmu Fantomy w reż. Ryszarda Plucińskiego (1967)

Muzyka do filmu Tren na śmierć konia w reż. Jana Tkaczyka (1968)

Muzyka do filmu Ostatni świadek w reż. Jana Batora (1969)

Muzyka do filmu Czekam w Monte Carlo w reż. Juliana Dziedziny (1969)

Muzyka do filmu Egzamin w reż. Andrzeja Ryszarda Trzosa (1969)

Muzyka do filmu Wawelski conventus dowódców w reż. Ireny Sobierajskiej (1970)

Muzyka do filmu Draka w reż. Janusza Kubika (1971)

Muzyka do filmu Most w reż. Jana Tkaczyka (1972)

Muzyka do filmu Krajobrazy Żeromskiego w reż. Stanisława Grabowskiego (1974)

Muzyka do filmu Wergili w reż. Ryszarda Bera (1976)

Muzyka do filmu Domy z deszczu w reż. Ryszarda Bera (1976)

Muzyka do filmu Polskie drogi w reż. Janusza Morgensterna (1976-78)

Muzyka do filmu Trzy po trzy w reż. Adama Hanuszkiewicza (1977)

Muzyka do filmu Gdyby ryby mogły mówić w reż. Grzegorza Skurskiego (1977)

Muzyka do filmu Lalka w reż. Ryszarda Bera (1977-78)

Muzyka do filmu ... cóżeś ty za pani... w reż. Tadeusza Kijańskiego (1979)

Muzyka do filmu Lekcja martwego języka w reż. Janusza Majewskiego (1979)

Muzyka do filmu Piwnica Wandy Warskiej w reż. Kazimierz Konrad (1979)

Muzyka do filmu Droga w reż. Ryszarda Bera (1980)

Muzyka do filmu Krab i Joanna w reż. Zbigniewa Kuźmińskiego (1980)

Muzyka do filmu Nad Niemnem w reż. Zbigniewa Kuźmińskiego (1986)

Muzyka do filmu Panny i wdowy w reż. Janusza Zaorskiego (1991)

Muzyka teatralna

Muzyka do sztuki Pan Tadeusz w reż. Janusza Bukowskiego (1987)

Literatura:

Grzenkowicz Izabella, Kurylewicz Andrzej, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997

Thomas Adrian, Kurylewicz Andrzej, w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Second Edition (ed. Stanley Sadie), vol. 14, Macmillan Publishers Limited, London 2001

Lipowski Mikołaj Ł., Kurylewicz in memoriam, "Jazz Forum" 2008 nr 1-2, s.24-25

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor, pianista, trębacz, puzonista i dyrygent; ur. 24 listopada 1932, Lwów; zm. 13 kwietnia 2007, Konstancin. Gry na fortepianie uczył się od 6 roku życia w Szkole Muzycznej we Lwowie, a po wojnie – w latach 1946-50 – w Instytucie Muzycznym w Gliwicach i Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie. W latach 1950-54 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie grę na fortepianie w klasie Henryka Sztompki oraz kompozycję u Stanisława Wiechowicza; został jednak z uczelni usunięty za uprawianie muzyki jazzowej (wówczas zakazanej).

W 1954 grał jako pianista w zespole MM 176, a rok później założył własny kwintet, przekształcony potem w Sekstet Organowy Polskiego Radia w Krakowie (działał do 1962). W 1969 zadebiutował jako kompozytor muzyki filmowej (Powrót, reż. Jerzy Passendorfer, 1959-60). Jako instrumentalista i dyrygent występował w wielu krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i na Kubie.

W latach 1964-66 kierował Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie. W 1969 otworzył wraz z żoną Wandą Warską piwnicę artystyczną w Warszawie, gdzie regularnie organizowane są koncerty, wieczory poezji i wystawy. Jednocześnie w latach 1969-78 prowadził zespół „Formacja Muzyki Współczesnej”, grający muzykę spomiędzy nowoczesnego jazzu i awangardowej muzyki europejskiej. Koncertował z nim na całym świecie. Napisał dla niego również kilka utworów.

Od 1980 poświęcił się ponadto komponowaniu muzyki poważnej. W latach 1987-91 był członkiem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych współpracował ze State University of Kansas w Lawrence.

Andrzej Kurylewicz niejednokrotnie zdobywał nagrody podczas festiwali filmowych: w 1978 - na II Festiwalu Polskiej Twórczości TV w Olsztynie za muzykę do serialu telewizyjnego Polskie drogi (reż. Janusz Morgenstern, 1976-78), w 1979 – na VI Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku za muzykę do filmu Lekcja martwego języka (reż. Janusz Majewski, 1979), a w 1981 - „Prix Italia ’81” na Międzynarodowym Konkursie Twórczości Radiowej i Telewizyjnej w Sienie za muzykę do filmu Droga (reż. Ryszard Ber, 1980).

Został uhonorowany Nagrodą Polskiego Radia i Telewizji (1965), Nagrodą miasta Warszawy (1978) oraz Medalem Miasta Warszawy (1997). W 1984 otrzymał ponadto tytuł Kompozytora Miasta Wilhelmshaven (Stadtkünstler).

aktualizacja: 2002, 2007 (Zespół POLMIC)