Hasła osobowe

Osoby Tagi: Wykonawca

harfistka; ur. 27 marca 1924, Repty w Segiecie (obecnie dzielnica Tarnowskich Gór); zm. 25 kwietnia 2008, Ruda Śląska - Nowy Bytom. Pochodzi z rodziny o tradycjach muzycznych: jej ojciec - Wiktor Kostorz był absolwentem (1911-14) Szkoły Muzycznej w Skwierzynie (Landkreismusikschule Schwerin a/Warthe) w klasie sakshornu tenorowego i fagotu oraz muzykiem (1919-22) Orkiestry Symfonicznej w Gorzowie Wielkopolskim (Sinfonieorchester Landsberg a/Warthe), siostra Florentyna Kupka - korepetytorem pianistyki, a brat Zygmunt - klarnecistą Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Opery Śląskiej w Bytomiu. Rodzinną tradycję instrumentalną kontynuuje córka jej siostrzeńca - Elżbieta Kupkówna, studentka Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie harfy prof. Helgi Storck. W pierwszej połowie lat 40-tych studiowała grę na harfie w powołanej w miejsce Śląskiego Konserwatorium Muzycznego Okręgowej Śląskiej Szkole Muzycznej (Höhere Landesmusikschule) w Katowicach pod kierunkiem prof. Helmutha Schneidera. W latach 1954-1955 kontynuowała studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. W 1947 roku rozpoczęła pracę jako pierwsza harfistka - solistka Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, kierowanej przez Grzegorza Fietelberga, którą nieprzerwanie wykonywała do 1981 roku. Wspólnie z orkiestrą dokonała licznych nagrań, m.in. Małej symfonii koncertującej na harfę, klawesyn, fortepian i dwie orkiestry smyczkowe Franka Martina pod dyrekcją Pierre'a Colombo, utworów kameralnych w duecie z flecistą Erykiem Bronkowskim, jak również kontrabasitą Gerardem Przybyłą i skrzypkiem Zygmuntem Lasoniem oraz jako muzyk Małej Orkiestry Rozrywkowej Rozgłośni Śląskiej Polskiego Radia pod dyrekcją Jerzego Haralda.

W dowód uznania za działalność artystyczną została odznaczona Medalami Wojewody oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

(aktualizacja: grudzień 2008)

Kompozycje: Array

Osoby Tagi: Kompozytor, Wykonawca

kompozytor, wokalista jazzowy, wydawca muzyczny i impresario; ur. 5 maja 1952, Kraków. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie: w latach 1971-76 – kompozycję u Lucjana Kaszyckiego, w latach 1972-75 – dyrygenturę u Jerzego Katlewicza, w latach 1974-76 był pierwszym uczniem i absolwentem Józefa Patkowskiego, założyciela i wieloletniego kierownika Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia (powstałego w 1959 roku, czwartego w Europie centrum muzyki elektronicznej). Inni wybitni wykładowcy Szeremety to: Zbigniew Bujarski, Mieczysław Drobner, Elżbieta Dziębowska, Aleksander Frączkiewicz, Zbigniew Jeżewski, Tadeusz Machl, Krzysztof Meyer, Krystyna Moszumańska-Nazar, Józef Rychlik, Bogusław Schaeffer, Marek Stachowski, Jacek Targosz, Mieczysław Tomaszewski.

Swoje umiejętności i wiedzę kształtował podczas licznych staży oraz stypendiów w największych ośrodkach muzyki elektronicznej na świecie. W 1982 roku odbył podyplomowe studia kompozytorskie w Guildhall School of Music and Drama w Londynie pod kierunkiem Alfreda Niemana i Roberta Saxtona. W 1986 roku wyjechał na staż komputerowy w Elektronmusikstudion w Sztokholmie, gdzie pracował pod kierunkiem Larsa Gunnara Bodina i Tamasa Ungvary'ego, zaś w 1991 roku przebywał jako kompozytor-rezydent w Międzynarodowym Instytucie Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (Institut international de musique électroacoustique) we Francji pod kierunkiem Françoise Barrière.

Szeremeta za swoje kompozycje był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą: otrzymał m. in. Grand Prix Konkursu Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda (1977), nagrodę Konkursu Radiofonii Polskiej (1979), nagrodę w Konkursie Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (1981), nagrodę w Konkursie Muzyki Elektronicznej w Varèse (1984), nagrodę im. Henryka Warsa za całokształt dorobku kompozytorskiego przyznaną przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS (1987), nagrodę w Konkursie Międzynarodowej Trybuny Elektroakustycznej w Oslo (1989), nagrodę Trybuny Europejskiej Unii Radiowej w Budapeszcie (1995).

Przełomowy wpływ na jego edukację muzyczną i karierę wywarły trzy wydarzenia. Pierwszym z nich była współpraca z prof. Kaszyckim, dzięki której Szeremeta uzyskał możliwość nagrania dla Telewizji Polskiej swojej pierwszej partytury graficznej (Tygodniówka, 1971). Utwór wykonała słynna krakowska grupa jazz-rockowa „Laboratorium” Janusza Grzywacza pod batutą kompozytora. Dla 19-letniego studenta pierwszego roku akademii muzycznej stanowiło to nie lada osiągnięcie, ale przede wszystkim zadecydowało o rozpoznawalności Szeremety na europejskim rynku muzycznym. Kolejnymi kamieniami milowymi w zawodowym życiu kompozytora było asystowanie profesorowi Katlewiczowi w Filharmonii Krakowskiej przy pracy nad prawykonaniami dzieł Krzysztofa Pendereckiego oraz prezent od prof. Patkowskiego w postaci walizkowego syntezatora dźwięku – kultowego Mini Synthi. To przenośne, elementarne laboratorium syntezy wysokości i barwy dźwięku ostatecznie zdeterminowało karierę Szeremety.

W 1977 roku, zaraz po dyplomie, kompozytor otrzymał Grand Prix Konkursu Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda za utwór Wszytki Płacze. Nagrodą w konkursie było roczne stypendium kompozytorskie w USA, na które jednak Szeremeta nie mógł wyjechać ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu wojennego w grudniu 1981 roku.

W tym samym czasie rozpoczął także współpracę z kwartetem wokalnym „Novi Singers”, z którym od 1976 aż do rozwiązania formacji w roku 1985 nagrywał i koncertował w Polsce i za granicą wspólnie z Ewą Wanat, Waldemarem Parzyńskim i Januszem Mychem, między innymi podczas Festiwalu Jazzowego Jazz Jamboree w Warszawie oraz Międzynarodowego Festiwalu Jazzowego w Montreux w Szwajcarii. Praca z „Novi Singers” zaowocowała przygotowaniem wielu transkrypcji i opracowań wokalnych polskiej muzyki ludowej, kolęd i mazurków Fryderyka Chopina. W 2001 reaktywowany zespół wystąpił na Festiwalu „Warszawska Jesień”. Współtworzył również grupę wokalną In Tune, dla której stworzył suitę jazzową Gwiazdozbiór (PolJazz).

Ryszard Szeremeta jest uważany za prekursora śpiewu scatem w Polsce.

Epizod śpiewaczy był jednak jedynie czymś w rodzaju muzycznej przygody, ponieważ najistotniejszą dziedzinę w twórczości Szeremety stanowiła muzyka eksperymentalna. Kompozytor zadebiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień" w roku 1981 utworem symfonicznym Advocatus diaboli pod batutą Andrzeja Markowskiego.

Istotnym etapem w karierze Ryszarda Szeremety była współpraca z Andrzejem Trzaskowskim, dla którego w latach 1979–1986 skomponował wiele utworów wykonywanych później przez Orkiestrę Jazzową Studio S-1 Polskiego Radia. W latach 1985–1999 koncertował z trio „Crossover”, które tworzył wraz z Janem Pilchem, Davidem Pituchem i Jarosławem Kapuścińskim.

W latach dziewięćdziesiątych był członkiem Komisji Repertuarowej Festiwalu „Warszawska Jesień” oraz wiceprezesem Związku Kompozytorów Polskich, a także komponował dla Besta Film, ARD, ZDF, SDF, Arte oraz 3Sat. W tym okresie wielokrotnie prezentował swoje kompozycje podczas imprez muzycznych na całym świecie, między innymi w Lincoln Center w Nowym Jorku i na Uniwersytecie Pensylwanii w Filadelfii.

Od roku 1989 jest wydawcą szwajcarskiego wydawnictwa multimedialnego Arcadia Music Services International, którego nakładem ukazało się jego dziesięć płyt monograficznych.

W latach 1999–2010, na zaproszenie Wojciecha Kępczyńskiego (reformatora Teatru Muzycznego Roma), prowadził działalność impresaryjną. Dla Teatru Roma wylicencjonował w Anglii, Francji i USA musicale: Miss Saigon‚ Grease‚ Koty‚ Taniec Wampirów Romana Polańskiego, Upiór w Operze oraz Nędzników.

Szeremeta należy do wąskiego grona prekursorów muzyki elektronicznej, eksperymentalnej i elektroakustycznej w Polsce, czego wyrazem było sprawowanie przez niego (z rekomendacji prof. Józefa Patkowskiego) funkcji kierownika Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w Warszawie w latach 1985–1999. Podczas całego okresu pracy skomponował także wiele utworów na potrzeby filmu oraz muzyki rozrywkowej. Od 1986 jest członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Elektroakustycznej w Bourges.

Kompozytor, przez niemal całe życie zawodowe związany z Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, zaprezentował na nim dziewięć prawykonań swoich utworów, między innymi Triple Concerto for 3-tape exposition z 1995 roku, nagrodzony w konkursie Europejskiej Unii Nadawców Telewizyjnych i włączony przez jury Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej do programu Światowych Dni Muzyki Seul 1997.

aktualizacja: 2002, 2008 (mk), 2017, 2022 (wa)

Kompozycje:

Melodia chińska na fortepian  (1999)

Walc F-dur na fortepian  (2003)

Marsz Fortepianów na fortepian na 4 ręce  (2004)

Krakowiak na fortepian  (2006)

Niby-oberek na fortepian na 4 ręce  (2006)

Przyjaciel, pieśń na mezzosopran, skrzypce i fortepian do słów Jana Pawła II (2006)

Miniatura wiosenna na fortepian  (2007)

Opowieść hebrajska na fortepian na 4 ręce  (2007)

Krople deszczu na orkiestrę smyczkową (2008)

Nad jeziorem na flet, obój, klarnet, skrzypce i wiolonczelę (2008)

Wariacje na fortepian  (2008)

Chanson de geste na orkiestrę symfoniczną  (2009)

Dzieci i żaby na chór i fortepian  (2009)

Fobos i Dejmos na wibrafon i fortepian  (2009)

Ragtime na fortepian na 4 ręce  (2009)

Sur la vague na fortepian  (2009)

Barkarola na skrzypce i fortepian  (2010)

Gioia di cantare na chór dziecięcy  (2010)

Taniec nimfy na orkiestrę symfoniczną (2010)

Dusze powrotne na chór i orkiestrę symfoniczną do słów K. Iłłakowiczówny  (2011)

Dzikie Łabędzie na kwintet fortepianowy  (2011)

Modlitwa do św. Józefa na chór mieszany  (2011)

Return to Green Island na orkiestrę smyczkową  (2011)

Darkness of the night na orkiestrę symfoniczną  (2012)

Magnificat, miniatura na chór  (2012)

Undine na trio fortepianowe (2012)

Wariacje na temat pieśni “A tam na weselu” na skrzypce i fortepian (2012)

Więc kiedy byłem taki… na chór i narratora do słów J. Korczaka  (2012)

Fantasia oscura na organy  (2013)

Lutosławski .-.. ..- - --- ... .-..- .- .-- ... -.- .. na orkiestrę symfoniczną  (2013)

Utwór na parasol na flet, klarnet, altówkę, wiolonczelę, woodblock i parasol (2013)

4 miniatury na skrzypce solo (2013)

Walc na trio fortepianowe  (2013)

Zmiłuj się na chór mieszany (2013)

Overlaps na organy  (2013)

As the rain na chór mieszany  (2014)

Fantasia modale na organy  (2014)

Krzywa wieża na kwartet smyczkowy  (2014)

Dwie pieśni do słów V. Hugo (Clair de lune,  Juin de nuits) na sopran i harfę  (2014)

Sonata na flet i fortepian (2014)

Wczoraj była nedilońka na chór mieszany  (2014)

Arion na chór mieszany i orkiestrę smyczkową  (2015)

Ave Maria na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną  (2015)

Origins of Sound na warstwę elektroniczną  (2015)

Zatrzymaj mnie, Co to jest miłość, 2 piosenki do słów J. Kofty  (2015)

Pieśń radości na chóry dziecięce i zespół instrumentalny  (2015)

Pokochałem ciebie, pieśń na baryton, flet i wibrafon do słów K. I. Gałczyńskiego (2015)

Kyrie eleison na chór mieszany (2016)

Le monde de verre na warstwę elektroniczną  (2016)

OrienTale na klarnet i warstwę elektroniczną  (2016)

Ostende mihi na chór mieszany (2016)

The path of history na orkiestrę symfoniczną  (2016)

Vater unser na chór mieszany  (2016)

Mass of Trust na sopran, chór i orkiestrę symfoniczną  (2016-2017)

Atomy ciszy na marimbę (2017)

Stabat Mater na chór żeński  (2017)

A Jewish Suite na klezmerband, chór i orkiestrę symfoniczną (2017)

Chanukolęda na dwa chóry (2017)

Muzyka filmowa

Muzyka do filmu Marzenie w reż. Dominiki Grochowskiej  (2012)

Muzyka teatralna

Muzyka do spektaklu Peer Gynt na warstwę elektroniczną  (2016)

Osoby Tagi: Kompozytor

kompozytorka, ur. 9 października 1994, Toruń. Komponuje od najmłodszych lat, jeszcze zanim rozpoczęła edukację muzyczną. Uczyła się w klasie organów i kompozycji w Szkole Muzycznej w Toruniu. Obecnie studiuje kompozycję na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. zw. dr. hab. Stanisława Moryto oraz dr. Miłosza Bembinowa, a także w Conservatorio Statale di Musica Giuseppe Verdi w Turynie w klasie prof. Giuseppe Elosa (Włochy).

Jest laureatką wielu nagród w konkursach kompozytorskich, także o zasięgu międzynarodowym. Otrzymała m. in.: wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Bydgoszczy (2010); III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Stalowej Woli (2012); I miejsce oraz Nagrodę Publiczności w I Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. Piotra Perkowskiego w Toruniu (2012); II miejsce oraz Nagrodę Publiczności na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim „In modo di Lutosławski” (2013); I miejsce w II Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. Piotra Perkowskiego w Toruniu (2015); Nagrodę w Konkursie Kompozytorskim na Dzieło Finałowe XII Międzynarodowego Festiwalu Chórów Uniwersyteckich „Universitas Cantat” 2015 w Poznaniu (2015); wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim „Opus 966” (2016). Krótkometrażowy film Marzenie w reż. Dominiki Grochowskiej z muzyką Zuzanny Koziej otrzymał Grand Prix na XXI Konfrontacji Amatorskiej Twórczości Artystycznej Regionu (2012). W 2015 roku utwór Zuzanny Koziej Arion na chór mieszany i orkiestrę smyczkową zabrzmiał jako Dzieło Finałowe XII Międzynarodowego Festiwalu Chórów Uniwersyteckich „Universitas Cantat”, odnotowując od tamtej pory wiele wykonań na całym świecie.

Jej utwory były wykonywane nierzadko przez zespoły światowej klasy, jak np. Orkiestra Polskiego Radia „Amadeus” pod dyrekcją Agnieszki Duczmal czy The University of Philippines Concert Chorus z Filipin (dyr. prof. Janet Sabas-Aracama), Coro de la Universidad de Guayaquil z Ekwadoru (dyr. Fernando Gil Estrada) czy Chór Kameralny Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu (dyr. Krzysztof Szydzisz), podczas wielu wydarzeń kulturalnych, festiwali i koncertów, jak m.in. Międzynarodowy Festiwal Chórów Uniwersyteckich „Universitas Cantat”, „Śpiewająca Polska”, Międzynarodowy Festiwal Muzyki i Sztuki Krajów Bałtyckich „Probaltica”, „Pięciolinia dla Papieża”, „Juwenalia artystyczne”, „Festiwal Nauki i Sztuki” w Toruniu czy koncerty charytatywne „Dzieci dzieciom”. Kompozycje Zuzanny Koziej wykonywane są nie tylko w Polsce, ale również za granicą, m.in. w Holandii, Niemczech, Serbii, na Ukrainie czy Ekwadorze w Ameryce Południowej.

W latach 2010 i 2013 otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Torunia za działalność artystyczną.

W roku 2017/2018 pełni funkcję kompozytora-rezydenta w Poznańskim Chórze Kameralnym pod dyrekcją Bartosza Michałowskiego.

Strona internetowa: www.zuzannakoziej.com 

Twórczość: „Co w podejściu do utworu ma dla Pani największe znaczenie: intuicja, drobiazgowe studiowanie partytury czy emocje?” - na takie pytanie, zadane przez Małgorzatę Janicką-Słysz podczas wywiadu dla magazynu „Studio” (lipiec 1997), Kaja Danczowska odpowiedziała: „Szalenie ważna jest intuicja, musi się ona jednak opierać na wiedzy. Ta wiedza sprawia - na przykład - że strukturę dzieła widzi się od razu. Zawsze jednak utwór musi być rzetelnie przygotowany. Dopiero na estradzie idę na żywioł, dodając do przemyślanego wykonania szczyptę szaleństwa.” Kaja Danczowska nagrała wtedy z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda oba koncerty skrzypcowe Karola Szymanowskiego. Recenzentce „Studia” interpretacja Danczowskiej wydała się zbyt chłodna, jej zdaniem "przyjęła zasadę surowego i skromnego podejścia do swej roli". Sama skrzypaczka powiedziała jednak o I Koncercie, że „to sam śpiew i sama miłość. Wszystko mieni się pastelowymi barwami. To właśnie starałam się wydobyć”. W II Koncercie Danczowska podkreślała silną obecność „góralskości”: „Oczywiście chciałam ją pokazać, ale ten Koncert musi być lekki. Zagrałam go chyba o wiele lżej i szybciej niż inni skrzypkowie. Zadziwiają mnie wolne tempa, które skrzypkowie najczęściej obierają dla tego utworu.” Więc może to wiedza i rzetelne przygotowanie temperowało interpretację Kaji Danczowskiej, pozwalając jej osiągnąć równowagę pomiędzy kunsztem technicznym i szaleństwem?
O nagraniu Koncertu skrzypcowego A-dur op. 8 Mieczysława Karłowicza z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie pod dyrekcją Antoniego Wita w tym samym numerze „Studia” napisano: „Kaja Danczowska gra niewiarygodnie czysto i precyzyjnie, obalając zarzuty, że Koncert Karłowicza jest nieskrzypcowy. Nie przeszkadzają jej nawet nie lubiane przez skrzypków kwintowe dwudźwięki. Zachowuje przy tym swobodę i naturalność, zarówno we fragmentach dramatycznych, jak i lirycznych. Drugi temat gra Danczowska z cudowną śpiewnością i zamyśleniem, ale pełnym, dynamicznym dźwiękiem. Znakomita kadencja! Romanza jest naturalna, bez częstej w innych wykonaniach egzaltacji. Świetne nagranie!”. Sama Danczowska ma wyrobioną opinię o dziele Karłowicza: „To najpiękniejszy polski koncert skrzypcowy, równie piękny jak Koncert D-dur Czajkowskiego, a zgrabniejszy, bo krótszy! Wspaniały wirtuozowski utwór o niezwykle śpiewnym charakterze. Stawiam go na równi z Koncertem D-dur Brahmsa.” Z innych nagrań Kaji Danczowskiej warto wyróżnić jej wspólne rejestracje z Krystianem Zimermanem Sonaty skrzypcowej Césara Francka, Mitów Szymanowskiego i sonat na fortepian i skrzypce Mozarta. Krytycy podkreślali zawsze precyzję techniczną i czystość dźwięku Kaji Danczowskiej, ale także jej emocjonalne zaangażowanie.

Dyskografia:

Chopin - Koncerty fortepianowe: e-moll op. 11 i f-moll op. 21 (wersja kameralna) (MD 01)

Franck - Sonata A-dur, Szymanowski - Mity op. 30, Pieśń Roksany, Pieśń kurpiowska (DG431469-2)

Karłowicz - Koncert A-dur op. 8 (LDC2781088)

Mendelssohn, Szostakowicz - Piano Trios (ACD 128)

Meyer - Trio fortepianowe op. 50 (ISPV 176)

Mozart - Sonaty: F-dur KV 547, C-dur KV 404, Es-dur KV 481 (WCD 007)

Regamey - Lila - Koncert podwójny na skrzypce, wiolonczelę i orkiestrę (z Andrzejem Bauerem) (SRICD 11.2)

Szymanowski - I Koncert skrzypcowy op.35 fragm. (ACD 060)

Szymanowski - Koncerty: I op. 35 i II op. 61 (ACD 026)

Literatura:

Jaworska Krystyna, Danczowska Kaja, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „cd”, PWM, Kraków 1984

Szukam harmonii, Z Kają Danczowską rozmawia Małgorzata Janicka-Słysz, "Studio" 1997 nr 7

Woźniakowska Anna, Danczowska Kaja, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „cd - suplement”, PWM, Kraków 2001

Osoby Tagi: Wykonawca

skrzypaczka i pedagog; ur. 25 marca 1949, Kraków. Naukę rozpoczęła w ósmym roku życia pobierając lekcje nauki gry na skrzypcach u Eugenii Umińskiej, u której później studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W 1972 uzyskała dyplom z wyróżnieniem. W tym samym roku ukończyła dwuletni kurs mistrzowski w Konserwatorium w Moskwie u Dawida Ojstracha. W 1976, na zaproszenie Rządu Kanadyjskiego, uczestniczyła w kursie mistrzowskim prowadzonym przez Ruggiero Ricciego.
W 1959 otrzymała I miejsce na Ogólnopolskim Konkursie Skrzypcowym we Wrocławiu oraz stypendium SPAM ufundowane przez Henryka Szerynga, następnie stypendium Pawła Kleckiego, Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego oraz Ministra Kultury i Sztuki.
Jest laureatką wielu międzynarodowych konkursów skrzypcowych: w 1967 zdobyła III nagrodę na V Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, w 1969 – II nagrodę na Konkursie Skrzypcowym im. A. Curci w Neapolu, w 1970 – II nagrodę na Konkursie Wykonań Muzycznych w Genewie, w 1975 – III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Radiowym w Monachium, w 1976 – srebrny medal na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Królowej Elżbiety Belgijskiej w Brukseli.

Kaja Danczowska koncertuje od dziewiątego roku życia. Występowała w wielu krajach Europy, obu Ameryk, Azji i Australii z repertuarem od Antonio Vivaldiego do Krzysztofa Pendereckiego, m.in. pod batutą Jana Krenza, Jerzego Maksymiuka, Krzysztofa Pendereckiego, Stanisława Skrowaczewskiego, Antoniego Wita. Od 1978 jako kameralistka współpracuje z Krystianem Zimermanem. Jako „music adviser” w 1999 brała udział w tournée Polish Festival Orchestry Zimermana prezentującej koncerty Fryderyka Chopina oraz w nagraniu płytowym dla Deutsche Grammophon. W 2009, z okazji 100. rocznicy urodzin Grażyny Bacewicz, wzięła udział w zorganizowanej przez Zimermana trasie koncertowej po Polsce. Cały program został nagrany w Akademii Muzycznej w Katowicach dla wytwórni Deutsche Grammophon. W repertuarze kameralnym występowała również m.in. z Heinzem Holligerem, Gidonem Kremerem, Mishą Maiskym.
Ma bogaty dorobek płytowy. Nagrała m.in. Koncert skrzypcowy A-dur Mieczysława Karłowicza z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie pod batutą Antoniego Wita (Le Chant du Monde, 1992), Koncert podwójny na skrzypce i wiolonczelę „Lila” Konstantego Regameya z Andrzejem Bauerem i Sinfonią Varsovią pod dyrekcją Wojciecha Michniewskiego (Swiss Broadcasting Corporation, 1994), I i II Koncert skrzypcowy Karola Szymanowskiego z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Kazimierza Korda (Polygram, 1997). Ta ostatnia płyta w 1998 wyróżniona została nagrodą Diapason d’Or. Ponadto posiada w swoim dorobku ponad 300 archiwalnych nagrań radiowych, przede wszystkim dla Polskiego Radia i rozgłośni RIAS. W 2014 roku dzięki staraniom Programu 2 Polskiego Radia i wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego ukazał się 7-płytowy album z około pięćdziesięcioma nagraniami archiwalnymi wybranymi spośród całego dorobku fonograficznego artystki. W roku 2015 płyta została nagrodzona statuetką "Fryderyk" w kategorii "Album roku - recital solowy".

Kaja Danczowska od 1972 prowadzi klasę skrzypiec w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1997 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego, zaś w 2016 - tytuł doctora honoris causa Akademii Muzycznej w Krakowie.

Była jurorem międzynarodowych konkursów, m.in. im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu (1986), w Tokio (1986), Monachium (1992, 1998), Nowym Jorku (1999), im. Carla Augusta Nielsena w Odense (2000), w Wiedniu (2008).

Została wyróżniona licznymi nagrodami, m.in. w 1976 otrzymała Nagrodę Państwową II stopnia, w 1977 – Nagrodę Miasta Krakowa, pięciokrotnie: w 1979, 1991, 1998, 2010, 2013 – Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, w 1982 – Nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych, w 1984 – Nagrodę Komitetu do spraw Radia i Telewizji, w 1986 – Złoty Krzyż Zasługi, w 1992 – Nagrodę Wojewody Krakowskiego, w 1998 – Nagrodę Fundacji Kultury Polskiej, w 1999 – Excellent in Teaching Fundacji Robinsonów, w 2001 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, w 2006 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, w 2009 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, w 2011 – Nagrodę Prezesa Rady Ministrów.

aktualizacja: 2009 (mk), 2020 (wa)