W 2000 roku utwór Figury w oplocie Jerzego Kornowicza, wykonany przez Orkiestrę Muzyki Nowej pod batutą Aleksandra Lasonia i nagrany dla Programu 2 Polskiego Radia, otrzymał w Amsterdamie wyróżnienie Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów.
Intonacje, ukończone w 1963 roku, po raz pierwszy wykonane na II Festiwalu Kompozytorów Ziem Zachodnich we Wrocławiu w roku 1963, napisane są na flet, klarnet, trąbkę, puzon, dwoje skrzypiec, altówkę, wiolonczelę i fortepian. Utwór składa się z czterech kontrastujących ze sobą części i opiera się na nowych sposobach wydobycia dźwięków.
Edward Bogusławski (tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 1964)
wydanie drukiem: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków
Nagranie:
Utwór skomponowany w r. 1963. Czas trwania ca 8'. Napisany jest techniką seryjną, przy czym seria traktowana jest jako temat i organizacja seryjna dotyczy następstw dźwięków – nie interwałów. Rytmika swobodna. Instrumenty traktowane są równorzędnie, a sposób wydobycia dźwięku jest tradycyjny. Części następują po sobie bez przerw; ich nazwy określają tylko tempo początkowe i odnoszą się raczej do tradycyjnych skojarzeń wyrazowych.
(tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 1963)
Solilokwium to pełen wahań i sprzeczności dialog o pryncypiach, prowadzony z samym sobą (słynne Szekspirowskie „to be or not to be”). Oba Solilokwia napisałem w 1999 roku jako dopełniające się, choć diametralnie różne spojrzenia na ten sam problem, problem mojej własnej postawy wobec muzyki.
Solilokwium I – Umysł wrzący skomponowałem w czasie pobytu na stypendium w Rotterdamie, gdzie studiowałem pod kierunkiem Petera-Jana Wagemansa; jemu dedykowałem ten utwór.
Prawykonanie odbyło się 19 maja 2000 w Studio Koncertowym S5 Radia Kraków; grał zespół Stowarzyszenia Artystycznego „Apeiron” pod dyrekcją Przemysława Fiugajskiego.
Wojciech Ziemowit Zych (tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 2000)
wydanie drukiem: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków
Nagranie:
Krótki (ca 8') utwór na chór mieszany a cappella, skomponowany w r. 1948 i odznaczony I nagrodą na Polskim Konkursie Olimpijskim. Kompozytor posłużył się fragmentami tradycyjnych tekstów ludowych zwracając uwagę przede wszystkim na ich właściwości brzmieniowe i akcentowe. Stanisław Wiechowicz uznany został za najwybitniejszego mistrza w dziedzinie współczesnej polskiej muzyki chóralnej. Tę reputację przyniosła mu głównie Kantata żniwna, gdzie indywidualny styl twórcy, dowcipna stylizacja folkloru i wirtuozeria w posługiwaniu się głosami ludzkimi w rezultacie złożyły się na prawdziwe arcydzieło.
(tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 1963)
