Nuty

Stopka:
na orkiestrę kameralną

(1963)

7'06"






wydanie drukiem: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków

Nagranie:

Utwór pisany techniką dodekafoniczną, oparty na jednej serii. Składa się z trzech krótkich i kontrastujących części, które wiążą się w jedną całość (części skrajne w tempie wolnym, część środkowa szybka). Preludia, ukończone w czerwcu 1963, trwają ca 7' i napisane zostały na zespół składający się z fletu, oboju, klarnetu, 2 rogów, 2 trąbek, puzonu, perkusji, fortepianu, 4 skrzypiec, 3 altówek i 2 wiolonczel.

(tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 1963)

Stopka:
na kwartet fortepianowy

(1986)

8'50"

Nagranie:

Apostrofa na kwartet fortepianowy została skomponowana jesienią 1986 r. Według Słownika terminów literackich St. Sierotwińskiego apostrofa to „figura retoryczna, polegająca na zwróceniu się do przedmiotu, pojęcia abstrakcyjnego lub osoby (zmarłej, nieobecnej), z którymi w rzeczywistości nie można rozmawiać”.

Edward Pałłasz (tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 1987)

Stopka:
na sopran, fortepian, róg, dzwony, 2 gongi, 2 tam-tany i taśmę magnetofonową

(1963)

8'16"

realizacja dźwięku: Bohdan Mazurek, Studio Eksperymentalne PR

Nagranie:

Utwór na sopran, taśmę i instrumenty, bez tekstu, napisany w styczniu 1963. Przybliżony czas trwania 7'-10'.

W utworze tym zastosowałem dwa diametralnie różne rodzaje śpiewu – śpiew koloraturowy (staccato) i śpiew ciągły (glissando). Sopran realizuje struktury dźwiękowe na samogłoskach lub bocca chiusa.

Antyfony składają się z pięciu sekwencji. Sekwencje I, II i III opierają się na odmiennych założeniach strukturalnych. Sekwencja IV łączy elementy sekwencji II i III, a sekwencja V – wszystkich ją poprzedzających.

Forma kompozycji ma charakter polimorficzny. Zastosowane w utworze swobody czasowe pozwalają na dużą różnorodność interpretacji. Swobodne łączenie poszczególnych warstw, zróżnicowanych zarówno pod względem strukturalnym jak i przestrzennym (stereofonia), daje w rezultacie specyficzną polifonię wywodzącą się z zasady „grania nie razem”. Zasada ta pozwala na osiągnięcie całkowitej niezależności głosów oraz na realizację subtelnych stosunków rytmicznych między głosami i warstwami – niemożliwą bez jej zastosowania.

Stopka:
na orkiestrę

(1963)

5'44"





 
wydanie drukiem: Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków

Nagranie:

Jednoczęściowy, krótki (ca 6') utwór symfoniczny, skomponowany w r. 1963. Utwór dedykowany jest Karolowi Stryji z okazji 10-lecia jego pracy z orkiestrą Filharmonii Śląskiej.

(tekst w książce programowej „Warszawskiej Jesieni” 1963)