Wydaje się, że Wilson rozmyślał nad tym tematem od dłuższego czasu, nie mógł jednak znaleźć przekonującej formy dopóki nie spotkał czarnej kompozytorki i aktywistki w walce o prawa obywatelskie Bernice Johnson Reagon. Jej piosenki, inspirowane tekstem Flauberta, to mieszanka spirituals, gospel i bluesa, z lekkim nalotem hip hopu. W półtorej godziny czarni soliści i chór zabierają nas na, jak się czasem zdaje, ożywione zebranie czarnej parafii. Wielokrotnie wybucha swingujący gospel i poruszający blues. Bardzo cicho, to znów pełnym głosem. (…) Największe wrażenie robią obrazy. Robert Wilson tworzy magiczną rzeczywistość za pomocą światła i koloru, tak że wysoko sklepiona przestrzeń zdaje się nieustannie zmieniać. (...) Wilson pokazuje nam czystą sztukę wizualną. Jeśli we wcześniejszych spektaklach jego perfekcjonizm wydawał się nieco zimny i zbyt geometryczny, tym razem poddaną rygorowi formę równoważy muzyka.
Marian Buijs, „De Volkskrant”
Powrót
|
