| 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 |
|---|
| I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
|---|
|
C. Ph. E. Bach - koncerty fletowe i symfonie na smyczki Wykonawcy: Alexis Kossenko (Francja) - flet traverso, flet prosty orkiestra festiwalowa Arte dei Suonatori: skrzypce: Aureliusz Goliński, Ewa Golińska, Marta Mamulska, Martyna Pastuszka, Adam Pastuszka, Violetta Szopa – Tomczyk altówki: Dymitr Olszewski wiolonczele: Bas van Hengel kontrabas: Stanisław Smołka klawesyn: Joanna Boślak–Górniok Próby: XX Barokowy Najazd na Kliczków - Zamek Kliczków, 23 – 25 maja 2006 Koncerty:
Program: Carl Philipp Emanuel Bach (1714 - 1788)
** koncerty we Wrocławiu i Zielonej Górze Alexis Kossenko W wieku zaledwie czternastu lat ukończył studia w konserwatorium w Nicei, należał więc do tzw. cudownych dzieci. Wiadomo, że wszystkie dzieci są cudowne. Wiadomo też, że ogromnej większości to z wiekiem przechodzi. Alexisowi zostało. Po Nicei przyszedł czas na konserwatorium w Paryżu i w Amsterdamie, gdzie w ciągu kilku lat opanował grę na wszystkich typach historycznych i współczesnych fletów poprzecznych oraz na fletach prostych. Przeglądając listę zespołów i orkiestr, z którymi współpracował, trudno odgadnąć, jak udało mu się to wszystko pogodzić w czasie. Są na tej liście, między innymi, orkiestry symfoniczne: Philharmonie der Nationen, Ensemble Orchestral de Paris, Ensemble Orchestral de Basse Normandie, Orchestre de Bretagne, Orchestre d'Auvergne; orkiestry romantyczne: Anima Aeterna, Orchestre Révolutionaire et Romantique; zespoły barokowe i klasyczne: Capriccio Stravagante, La Grande Ecurie et la Chambre du Roi, Le Concert d'Astrée, Mozart Akademie. Pracował pod dyrekcją między innymi Tona Koopmana, Roya Goodmana, Johna Eliota Gardinera i Jos van Immerseela, Justusa Frantza, Mścisława Rostropowicza, Josa van Veldhovena, Emmanuelle Haime, Jaapa ter Lindena, Fabio Biondiego. Brał udział w nagraniu kilkudziesięciu płyt. Od kilku lat stoi na czele dwóch zespołów muzyki dawnej: La Bergamasca i Les Musiciens de Monsieur Croche. Z Arte dei Suonatori współpracuje od roku 2000 a ich pierwsza wspólna płyta z koncertami fletowymi C.P.E Bacha ukarze się w pierwszej połowie tego roku. Historia projektu Alexis Kossenko i Arte dei Suonatori spotkali się po raz pierwszy w roku 2000, w czasie wykonania bachowskiej „Pasji wg św. Jana”. Od tego momentu datuje się ich nieprzerwana, bardzo systematyczna i niezwykle intensywna współpraca. Realizowana jest ona w ramach festiwalu „Muzyka dawna – persona grata”, którego ważną częścią jest cykl „Historia koncertu fletowego”. Oprócz tego, Alexis Kossenko i Arte dei Suonatori występują wspólnie na festiwalach w Toruniu, Wrocławiu i Paradyżu. Od kilku lat Alexis Kossenko występuje także jako dyrygent orkiestry. Współpraca Alexisa Kossenko i Arte dei Suonatori jest wspierana przez Ambasadę Republiki Francuskiej w Warszawie oraz francuskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Celem obu partnerów jest systematyczna płytowa dokumentacja najciekawszych projektów realizowanych w ramach serii „Historia koncertu fletowego”. Zainteresowanie współpracą w tym zakresie wyraziła wytwórnia Alpha. Wykonawcy i wytwórnia postanowili rozpocząć serię nagrań od znakomitych, ale rzadko nagrywanych koncertów C.P.E. Bacha. Charakterystyka programu Koncerty fletowe C.P.E. Bacha należą do najbardziej efektownych utworów napisanych na flet i orkiestrę, jakie powstały w okresie pomiędzy epoką muzycznego baroku a klasycyzmem. Skomponowane zostały na potrzeby orkiestry dworskiej w Berlinie, z myślą o królu Fryderyku II – fleciście amatorze, który grywał je jako solista. Rzecz jasna gust mecenasa sztuki, muzyka i króla w jednej osobie nie pozostał bez wpływu na artystyczny kształt koncertów fletowych, a dodać trzeba, że Fryderyk II był wielkim miłośnikiem rokoko, czego królewski pałac i dwór był najlepszym przykładem. W sztuce pałacowej, dzięki jego wsparciu, powstało tzw. fryderycjańskie rokoko łączące elementy francuskie i niemieckie. Monumentalność sal zastąpiona została kameralnymi salonami i pokoikami dekorowanymi delikatną porcelaną, wygodnymi meblami, jedwabiem i lustrami. Dominujące barwy to seledyny, róże, zaś wszelkie ornamenty musiały być drobne i naśladowały naturę. Wszelka sztuka miała więc służyć radości zmysłów, jej celem była przyjemność, jaka płynąć może z przebywania w otoczeniu pełnym wyrafinowanych ozdób i elegancji. Postulat ten dotyczył również muzyki. Koncertom fletowym Carla Philippa daleko więc do polifonii, uczoności formy i barokowej retoryki, a więc elementów stanowiących epicentrum sztuki wielkiego Jana Sebastiana. Ale też dwór to nie kościół. Tutaj ważny jest konwenans, który uczoną retorykę zastąpił elokwencją, zaś polifonię - muzyką opartą na fakturze homofonicznej o czarująco zarysowanej linii melodycznej, bogato zdobioną, ruchliwą, nieprzewidywalną, pełną gracji i wyrafinowanego smaku. Takie są koncerty fletowe Carla Philippa Emanuela Bacha. Pomimo swej wielkiej urody i popularności wśród słuchaczy, nie mają one zbyt bogatej dyskografii, a na międzynarodowym rynku płytowym brakuje nagrań dokonanych przy wykorzystaniu instrumentów dawnych. Dodać w tym miejscu należy, że unikatowym aspektem nagranej płyty jest zastosowanie niższego niż zwykle stroju charakterystycznego dla fletowej muzyki francuskiej. |
|
|
|