| 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 |
|---|
| I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
|---|
|
II Festiwal Opery Współczesnej
1 i 2 października 2010 godz. 19Opera Wrocławska, 1-17 października 2010 Legendy o Maryi Bohuslav Martinu - POLSKIE PRAWYKONANIE Przedstawienie w koprodukcji z Teatrem Narodowym w Pradze, polska premiera niezwykłego dzieła Bohuslava Martinů (1890-1959), największego czeskiego kompozytora XX wieku. Martinů, urodzony i wykształcony w Czechach, większą część życia spędził na emigracji w Paryżu, a potem w Stanach Zjednoczonych. Był znakomitym twórcą m. in. oper. Legendy o Świętej Maryi (Hry o Marii) pochodzą z 1936 r. To sceniczne misterium, nawiązujące do średniowiecznych przedstawień i dramatów. Martinů zwraca się tu również ku inspiracji rodzimą morawską poezją ludową. Legendy o Świętej Maryi to cykl czterech krótkich oper, ukazujących wybrane wątki z Ewangelii i z opowieści o cudach uzyskanych za pośrednictwem Najświętszej Maryi Panny. Część pierwsza przywołuje obraz panien mądrych i głupich z ewangelicznej przypowieści, druga opowieść, oparta na flamandzkiej legendzie, ukazuje zagubioną w lesie dziewczynę, szukającą pomocy u Matki Bożej. Część III opowiada o Narodzeniu Pańskim, czwarta zaś (Siostra Paskalina) przedstawia dramatyczne losy zakonnicy, kuszonej przez Diabła i uratowanej przez interwencję Najświętszej Maryi Panny. Niezwykła okazja do poznania zbyt rzadko wykonywanej w Polsce muzyki Martinů. Hagith Karola Szymanowskiego polskie teatry nie wystawiały od 40 lat, a premiera Ester Prasquala w Operze Wrocławskiej była jednocześnie światowym prawykonaniem. Libretta obu utworów były zainspirowane motywami biblijnymi. Ważnym wątkiem łączącym dzieła jest dramat kobiety uwikłanej w historyczne wydarzenia. Hagith ma przywrócić władcy opuszczające go z wiekiem siły i oddać za niego życie, Ester – ocalić od zagłady swój naród. Reżyser Michał Znaniecki znalazł dla tych dzieł interesujący pomysł inscenizacyjny, zręcznie operując symboliką, grą światła i kontrastujących ze sobą barw. Opera Krzysztofa Pendereckiego, czołowego polskiego kompozytora naszych czasów, obchodzącego niedawno 75. urodziny. Przejmujące, trzymające w napięciu współczesne widowisko, które jest muzyczną interpretacją biblijnej historii. Sam kompozytor uznał wrocławską inscenizację autorstwa Waldemara Zawodzińskiego za najlepszą ze wszystkich dotychczasowych. Reżyser nie przedstawił na scenie monumentalnej wizji raju. Akcja rozgrywa się w umownych, prostych dekoracjach. Barw dodają natomiast wyrafinowane kostiumy, wyraziście definiujące postaci. Nowatorska, jedyna w swoim rodzaju muzyka, ilustrująca dramat bohaterów, posługuje się także cytatami z Bachowskiej Pasji według św. Jana i Wagnerowskiego Lohengrina. Opera jako gatunek jest sędziwą, dostojną Jubilatką – niedawno obchodziła czterechsetlecie swoich urodzin. To jednak forma sztuki, w której powstają dzieła nowe. Jednym z nich jest Matka czarnoskrzydłych snów Hanny Kulenty, której polska prapremiera operowa zrealizowana została w ramach festiwalu Musica Polonica Nova. Libretto, autorstwa Paula Goodmana, jest studium psychiki, obciążonej chorobą, głównej bohaterki Klary. Według słów autora to próba subiektywnego przedstawienia wewnętrznego świata człowieka, poprzez zbudowanie skojarzeniowej sieci, wokół podstawowego zbioru motywów i wyobrażeń. Niezwykła, oryginalna muzyka buduje atmosferę napięcia i emocji. Matka czarnoskrzydłych snów to okazja do bliższego poznania stylu Hanny Kulenty, od lat uznawanej za jedną z najciekawszych współczesnych kompozytorek. Król Roger Karola Szymanowskiego ze wspólnym librettem Jarosława Iwaszkiewicza i kompozytora to jedna z najoryginalniejszych oper w historii gatunku. Odnajdziemy w niej prawdziwy muzyczny epos o śródziemnomorskiej kulturze, w której żyjemy od wieków. Król Roger w reżyserii Mariusza Trelińskiego jest współczesną wizją upadku wartości moralnych. Mimo nowoczesnej oprawy wizualnej tej inscenizacji, czas i miejsce akcji pozostają nieokreślone, co podkreśla uniwersalne przesłanie utworu. Oryginalna muzyka Szymanowskiego, pełna różnorodnych barw, a także dysonujących współbrzmień i niespotykanej ekspresji, stanowi o wyjątkowości dzieła. Na progu Międzynarodowego Roku Chopinowskiego (2010), obchodzonego w 200. rocznicę urodzin największego polskiego kompozytora, Opera Wrocławska zrealizowała operę Chopin włoskiego kompozytora - Giacomo Orefice. Dzieło oparte jest w całości na utworach polskiego mistrza, które Orefice zinstrumentował. Opera nawiązuje do różnych wydarzeń z życia autora ballad i mazurków. To z pewnością jedna z najambitniejszych i zarazem najciekawszych prób „zaaranżowania” genialnej muzyki Chopina, która na ogół bardzo źle znosi tego typu transkrypcje. Orefice uważany jest za kontynuatora tradycji opery werystycznej, był ponadto pianistą i krytykiem muzycznym. Zagłada domu Usherów to opowieść rozgrywająca się na pograniczu rzeczywistości i halucynacji, pełna niedopowiedzeń i namiętności, sugestywnie potęgująca nastrój grozy. Tłem wydarzeń jest tytułowa posiadłość, o której Lovecraft napisał, że dzieli z bohaterami jedną wspólną duszę. Punktem wyjścia akcji opery jest znana nowela mistrza mrocznych historii - Edgara Allana Poe, okrzyknięta arcydziełem gotyckiego horroru, od lat fascynująca i inspirująca artystów. Philip Glass znakomicie oddaje w typowym dla siebie stylu tajemnicę niezwykłej posiadłości i jej mieszkańców, którzy nieuchronnie zmierzają ku śmierci. Glass to twórca wszechstronny: autor zarówno muzyki filmowej (m.in. Godziny Stephena Daldry'ego), jak i oper. Niezależnie od zmieniających się mód pozostaje autorytetem dla kolejnych pokoleń kompozytorów i słuchaczy. Spektakl wyreżyserowany został przez Barbarę Wysocką - jednego z najciekawszych reżyserów najmłodszego pokolenia. Jedno z najciekawszych wydarzeń sezonu, światowe prawykonanie trzeciej części operowej trylogii The Minds of Helena Troubleyn (Umysły Heleny Troubleyn) polskiego kompozytora Eugeniusza Knapika. Knapik, rocznik 1951, uczeń Henryka Mikołaja Góreckiego i Oliviera Messiaena to jeden z najbardziej utalentowanych kompozytorów swego pokolenia. Autorem libretta i inicjatorem dzieła jest Jan Fabre, flamandzki choreograf, malarz, performer i reżyser. Nad trylogią kompozytor pracował w latach 1987-1996. Ostatnia część tryptyku nosi tytuł La libertà chiama la libertà (Wolność przyzywa wolność). To głęboko osobiste dzieło, zrodzone w wyobraźni librecisty, odwołujące się do świata wewnętrznych przeżyć bohaterki (jej nazwisko nawiązuje do staroflamandzkiego „trou bleyn” – być wiernym). Helena stwarza mocą wyobraźni własny świat, pełen tajemniczych i symbolicznych postaci (Frezja, Chłopiec, Przyjaciółki Heleny). Eugeniusz Knapik skomponował do tych wizji niezwykłą muzykę, łączącą elementy tradycji i nowoczesności, pełną oratoryjno-symfonicznego rozmachu, sprawdzającą się też dobrze w wykonaniu estradowym. |
|
|
|